Η πολυσχιδής καλλιτεχνική περσόνα του William Holland ΑΚΑ Quantic ξεδιπλώνεται εδώ και χρόνια μέσα σε έναν άκρως γκρουβάτο κόσμο με jazzy/funky/soul/latin/beat χαρακτηριστικά, δονώντας διαφορετικά τον κάθε ανήσυχο φιλόμουσο. Η συνύπαρξή του με τη μικροσκοπική «βόμβα» Alice Russell και τoυς «στιλάτους» Combo Barbaro Band αποδείχθηκε συναυλιακός άσσος και η όποια αναμονή έφερε γόνιμους καρπούς για τους πιστούς θιασώτες.
Εδώ και εβδομάδες, άλλωστε, το ραντεβού της 13ης Μαΐου στο Gagarin είχε αποκτήσει την καλοκαιρινή σφραγίδα στα μουσικά πηγαδάκια της Αθήνας, ως μια συνάντηση από την οποία δεν έπρεπε να λείπει ουδείς. Από νωρίς λοιπόν ο χώρος γέμισε, οι μπύρες ανά χείρας έπιασαν δουλειά και για την επόμενη μιάμιση ώρα ο Kill Emil στις κονσόλες πασπάλισε την ατμόσφαιρα με τα ιδιότυπα cumbia, afrofunky και hip hop beats του, ενώ οι Soul Mates έδωσαν τη δική τους δυναμική soul-funky-blues εκδοχή σε κομμάτια των Joss Stone, Laura Vane & The Vipertones, Stevie Wonder κ.ά.
Κι ενώ λικνιστήκαμε και τα ήπιαμε, λίγο μετά τις 11 έκανε την εμφάνισή της στο προσκήνιο η άκρως cool Combo Barbaro Band, με το ατμοσφαιρικό και ολόφρεσκο ορχηστρικό “Una Tarde En Mariquita” –ένα αλλιώτικο παράθυρο στο κλασικό “Mas Que Nada”– να μας δίνει το κολομβιανό άρωμα που θα έπρεπε να μας μεθύσει. Από την πρώτη στιγμή, ο Quantic και η μπάντα του έβγαλαν μια γλύκα, ένα δέσιμο, μια παρεΐστικη ελαφρότητα η οποία κέρδισε τις εντυπώσεις. Ο σίφουνας Alice Russell, από την άλλη, αφέθηκε ξανά στις πολλαπλές ερμηνευτικές της φανερώσεις, είτε με το μπαλαντοειδές “I’ll Keep My Light At My Window”, είτε με τη soul-funky σπίθα του “Live The Life Of The Dreamer” και τη bossa nova-funky βουτιά του “Magdalena”, μη χάνοντας στιγμή το αστείρευτο μπρίο, την αμεσότητα και τη σκηνική της λάμψη.
Στα χέρια του Quantic, ο ήχος του ακορντεόν ήταν ο προάγγελος μιας αισθησιακής διασκευής στο “Golden Brown”, που έβαλε τα θεμέλια για να «μιλήσουν» τα cumbia ξεσπάσματα των “Road To Islay” και “Cumbia De La Mochila”. Το κοινό δεν σταματούσε να χειροκροτά και να χορεύει στα βήματα τού αλλοτινού conguero πρωταγωνιστή της βραδιάς, Freddy Colorado, που έχει γίνει ένα με αυτό. Οι λάτιν παλμοί έδωσαν στη συνέχεια το χρώμα τους σε μια πιο voodoo-exotica δόση του αγαπημένου μου “Similau” όπου μόνο οι Martin Denny και Screamin Jay Hawkins λείπανε. «Take your time», φωνάζει η βρετανίδα αίλουρος και σιγά-σιγά όλοι οι μουσικοί πέφτουν στη σκηνή για να σηκωθούν από τις «ρίζες» τους και να συνεχιστεί ο «αγώνας αγάπης» της εξαιρετικής συνομιλίας του βιολιού με το πιάνο (Mike Simmonds & Alfredo Linares Saucedo), καταλήγοντας στα αιθέρια χέρια του “I’ll Try”.
Tι μας λείπει λοιπόν; Η ραδιοφωνική επιτυχία του “Su Suzy”, σε αντίθεση με τα funky «χαστούκια» του “Pushin’ On” και με το αεράκι του “Look Around The Corner”, γίνονται το κερασάκι μιας βραδιάς που όλοι δείχνουν να την απολαμβάνουν στον μέγιστο βαθμό. Θέλετε κι άλλο; Πάρτε, λοιπόν, δυο γενναίες encore εκτελέσεις των “Here Again” και “End Of The Road” και εις το επανιδείν φίλοι μου.
Προσωπική ένσταση για μια συναυλία η οποία αντικειμενικά έσκισε, είναι η προβλέψιμη επιλογή κομματιών κυρίως από τη νέα δουλειά του επιτυχημένου δίδυμου Look Around The Corner, τη στιγμή που Quantic και Russell έχουν στα χέρια τους μια πρωτίστως πολυτάλαντη μπάντα, η οποία δύναται να τα σπάσει παντού. Όταν υπάρχει μπόλικο υλικό και ενισχυμένες μουσικές δυνάμεις, οφείλεις να τις ξεδιπλώσεις φίλτατε Quantic...
{youtube}U7dJU2WlTUc{/youtube}
