Τρίχα, μπιρίλα και ιδρώτας. Αυτό ήταν το τρίπτυχο της εμφάνισης των Red Fang στο γεμάτο An Club το βράδυ της Κυριακής. Σε τέτοιες περιπτώσεις τα πολλά λόγια είναι φτώχεια όταν ένα σύνολο σε αρπάζει από τα μούτρα και σου επιβάλλει να διασκεδάσεις, χωρίς να σου δίνει ούτε ένα επιχείρημα, ούτε μια αφορμή να δυσαρεστηθείς.
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Lord 13, οι οποίοι πλέον μπορούν να θεωρούνται παλιές καραβάνες του χώρου στην Ελλάδα, με ό,τι αυτό συμπαρασύρει. Χωρίς να κάνουν ούτε βήμα πίσω ή μπροστά από τη γνωστή σκηνική τους απόδοση, έδωσαν στον κόσμο ό,τι ακριβώς ήθελε: αφορμή για να προθερμανθεί στο headbanging. Είναι ούτως ή άλλως μπάντα με τσαγανό και τόλμη, με διακριτή δηλαδή παρουσία στο συναυλιακό σανίδι. Χωρίς πολλές περιστροφές έστρωσαν ιδανικά το χαλί για τους Αμερικάνους, εκμηδενίζοντας εν τάχει την απόσταση ανάμεσα στις δυο ηπείρους. Οι Lord 13 ήταν έτσι όπως τους περίμενε ο κόσμος και ουδείς δυσαρεστήθηκε.
Χωρίς περιττές αναφορές σε εισόδους και εξόδους, για τους Red Fang αρκεί απλά η καταγραφή μιας στιγμής: τέσσερις τύποι επί σκηνής να τα κάνουν όλα ρημαδιό σε ένα γεμάτο club. Ο ντράμερ να παίζει επικίνδυνα με την αντοχή του drum set του, οι κιθαρίστες να οργώνουν με εφηβική μανία τις ταστιέρες και το μπάσο να κοχλάζει και να βρυχάται. Ο κόσμος –όλοι μα όλοι οι θεατές– να συγχρονίζονται από ένα αόρατο κύμα και να ρίχνονται στην απολαυστική βάσανο του headbanging. Και εν τέλει να επικρατεί ατόφια η αίσθηση της χιουμοριστικής, παλικαρίσιας ευφορίας! Και αν η όλη περιγραφή μοιάζει σαν μια αποτυχημένη λογοτεχνική απόπειρα επιπέδου νεανικού fanzine, τότε δεν έχουμε τι ακριβώς πρεσβεύουν οι Red Fang και πόσο καλά το πραγματοποιούν.
Έτσι κι αλλιώς, για να αποτυπωθεί, να αναπαραχθεί και να εξυψωθεί ολόκληρη η παρακαταθήκη της βαριάς μουσικής δεν αρκεί απλά ο μιμητισμός. Απαιτείται ένας σχεδόν μαγικός συνδυασμός σωματικής στάσης, κινητικής έκφρασης και λεκτικής εκφοράς, τον οποίον οι Red Fang παρουσιάζουν υποδειγματικά. Φταίει που οι Αμερικάνοι γενικώς έχουν εμπλέξει στη συναυλιακή τους κουλτούρα την αρχή ότι τα live είναι (σε τελική ανάλυση) μέσο διασκέδασης.
Οι τέσσερις τύποι από το Όρεγκον έχουν λοιπόν αφομοιώσει πλήρως αυτόν τον στόχο, χωρίς όμως να έχουν σκοπό να κοροϊδέψουν κανέναν: είναι αφοπλιστικά ειλικρινείς πάνω στη σκηνή. Θέλουν να διασκεδάσουν οι ίδιοι, όχι να δώσουν μαθήματα υποκριτικής τέχνης και καλλιτεχνικής αρτιότητας. Η εξαιρετική απόδοσή τους προκύπτει μεν ως αποτέλεσμα της αδιάκοπης δουλειάς τους, δεν πριονίζει όμως τα πόδια στην αμεσότητα της έκφρασής τους. Για να το πούμε απλά, οι Red Fang στάθηκαν εκπληκτικά εκεί απάνω στο σανίδι του An.
Με αυτοκριτική διάθεση, υπάρχουν φορές που οι μουσικογραφιάδες διυλίζουν τον κώνωπα ψάχνοντας για την «άρτια» καλλιτεχνική εκφορά. Όταν όμως ακούς έναν μουσάτο τύπο να γκαρίζει ιδρωμένος στον κόσμο, εν είδει ανταπόδοσης της λατρείας, «you're a great bunch of motherfuckers!», τότε κατανοείς ότι, μερικές φορές, ο άνθρωπος χρειάζεται απλούστερα πράγματα για να ικανοποιήσει τις πνευματικές ανάγκες του.
{youtube}XLTOILC8aO8{/youtube}
