Ήταν 4 χρόνια πριν όταν μια ψιλο-άγνωστη ακόμα μπάντα από το Τέξας είχε μόλις κυκλοφορήσει το παρθενικό της άλμπουμ, δημιουργώντας θετικές εντυπώσεις στο post-rock (αλλά και γενικότερα στο μουσικόφιλο) κοινό. Γύρω στους δυο μήνες μετά, είχαμε την τύχη να τους παρακολουθήσουμε να μας το παρουσιάζουν ζωντανά, μαζί με κομμάτια από το πρώτο τους ΕΡ (Young Mountain), σε μια από τις καλύτερες συναυλίες της τελευταίας πενταετίας –σε προσωπική τουλάχιστον βάση. Όχι πως υπήρχαν δηλαδή και πολλοί μάρτυρες σε εκείνη τη βραδιά. 50 με 100 άτομα ήμασταν όλοι και όλοι στο Αn Club, όμως καταλάβαμε πως αυτό που μόλις είχαμε παρακολουθήσει ήταν όντως κάτι το ξεχωριστό.
Με τέτοια προϊστορία, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι η δεύτερη επίσκεψη των This Will Destroy You στην Αθήνα είχε αποκτήσει το στάτους του live που δεν χάνεις με τίποτα για τον γράφοντα. Είχε μεσολαβήσει άλλωστε κι ένας ακόμα δίσκος στο ενδιάμεσο –το περυσινό Tunnel Blanket– οπότε υπήρχε και η περιέργεια για το τι θα μας παρουσίαζαν στο σετ τους. Σε αυτό το σημείο να ζητήσω συγγνώμη τόσο από τους αναγνώστες όσο και από τους Misuse, γιατί δεν κατέστη δυνατόν, λόγω προσωπικών θεμάτων, να παρακολουθήσω τη support εμφάνισή τους. Κρίμα, γιατί το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει δώσει θετικά μουσικά δείγματα γραφής, τα οποία θα ήθελα να δω και παιγμένα ζωντανά. Ραντεβού σε κάποια επόμενη εμφάνισή τους, ελέω συνθηκών.
Πίσω στους Τεξανούς, όμως. Λίγα λεπτά μετά τις 10:30 η τετράδα –αφού είχε τελειώσει το στήσιμο του εξοπλισμού της (στήσανε οι ίδιοι)– αποσύρεται στα παρασκήνια για λίγο, προτού γίνει η «κανονική» τους είσοδος στη σκηνή. Βλέποντας δε τον κόσμο που είχαν καταφέρει να μαζέψουν, ομολογώ πως χάρηκα: οι μέρες των 50 ατόμων φαίνεται ότι πέρασαν ανεπιστρεπτί για τους This Will Destroy You, καθώς το Gagarin ήταν μισογεμάτο στον κάτω χώρο ενώ κόσμος μαζευόταν και στον εξώστη. Όμως, αν και κάτι τέτοιο φάνταζε θετικό στην αρχή, η συνέχεια θα αποδείκνυε ότι δεν θα ήταν έτσι...
Η μουσική των This Will Destroy You είναι ιδιαίτερα προσωπική, κατασκευασμένη για να δημιουργεί συναισθήματα, εικόνες και εν τέλει στιγμές. Ένας από τους λόγους άλλωστε που η προ τεσσάρων χρόνων συναυλία σημειώθηκε ως κάτι το ξεχωριστό, ήταν –εκτός από τη δική τους απόδοση– η αφοσίωση όσων είχαν έρθει να τους δουν στο An, η οποία οδήγησε στο να μην ακούγεται ούτε κιχ (που λέγανε οι παλιότεροι) προκειμένου να μη χαθεί τίποτα από τη μαγεία της στιγμής. Αλλά η συμπεριφορά μέρους του κοινού το βράδυ της Κυριακής στο Gagarin ήταν το άκρως αντίθετο: ενώ οι πιο συνειδητοποιημένοι θεατές είχαν συγκεντρωθεί μπροστά από τη σκηνή, στο πίσω μέρος υπήρχαν κάμποσα άτομα που προφανώς είχαν έρθει για κουβεντούλα, γκομενιλίκι και για γενικότερο χαζολόγημα. Χαρακτηριστικά, η παρέα πίσω μου ανέλυσε τα πάντα, από τις περσινές της διακοπές ως το φετινό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, ενώ οι διπλανοί μου προσπαθούσαν εναγωνίως να καταφέρουν τις κοπελίτσες της άνωθεν παρέας. Όσο για εκείνους που είχαν την ατυχία να βρίσκονται στη μέση, αναγκαστικά προσπαθούσαν να διασπάσουν αυτό το τείχος θορύβου. Ανά στιγμές, όμως, τα γέλια, οι κραυγές και οι συζητήσεις των άνωθεν «μουσικόφιλων» αφανίζανε τα πάντα, ενώ οι παρακλήσεις για ησυχία έπεφταν στο κενό.
Κάπου μέσα σε όλα αυτά παιζόταν όμως και μουσική. Οι This Will Destroy You βγήκαν στη σκηνή ταπεινοί, αμίλητοι και ορεξάτοι. Μπορεί να μην επανέλαβαν εκείνη τη μυσταγωγία του 2008 (έπαιξε ρόλο και ο μεγαλύτερος χώρος), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πραγματοποιήσανε ακόμα μία πολύ καλή εμφάνιση. Η επιλογή των κομματιών υπήρξε προσεγμένη, ισορροπώντας μεταξύ των παλιότερων δουλειών και του τελευταίου τους δίσκου –αν και η διαφορά στο ύφος των συνθέσεων του Tunnel Blanket από τις προγενέστερες γινόταν εμφανής (χωρίς αυτό να αποτελεί κάτι το αρνητικό). Και τις διπλές κιθάρες τους απολαύσαμε, και το ογκώδες παραμορφωμένο μπάσο (λίγο πιο ανεβασμένο σε ένταση από ό,τι έπρεπε, για να λέμε και του στραβού το δίκιο) μα και διάφορα ηλεκτρονικά συμπληρώματα τα οποία γεμίζανε τον ήχο τους, σε εμφανώς μικρότερες δόσεις πάντως σε σχέση με την προηγούμενη εμφάνισή τους.
Από κινησιολογία δεν περιμέναμε και πολλά, ούτε και τα λάβαμε βεβαίως, όμως η ουσία ενός live των This Will Destroy You είναι οι ίδιες οι συνθέσεις τους και όχι τα καμώματά τους επί σκηνής. Τα ambient τοπία, οι κιθαριστικές κορυφώσεις, οι στιγμές σιωπής που οδηγούν σε ξεσπάσματα είναι αυτά που «φτιάχνουν» την ουσία ενός τέτοιου live, γι’ αυτό και η προαναφερθείσα χάβρα ευνούχισε σε μεγάλο βαθμό ό,τι προσπαθούσαν να δημιουργήσουν οι Τεξανοί. Η προσπάθειά τους άγγιξε πάντως πολύ υψηλό επίπεδο και δεν αμφιβάλλω ότι στον χώρο μπροστά από το κάγκελο η συναυλία της Κυριακής ίσως να φάνταζε ως ιδιαίτερη εμπειρία. Όμως για τους υπόλοιπους, όσους δεν καθίσανε στις μπροστινές θέσεις, οι εξωτερικοί παράγοντες δυστυχώς κατάφεραν να επηρεάσουν τη συνολική εμπειρία, αναγκάζοντάς τους είτε να γυρνάνε το κεφάλι τους προς τα πίσω συνεχώς ή να φωνάζουν για να επικρατήσει ησυχία.
