Οι 65daysofstatic ρουφάνε τη ζωντανή παρουσία του κοινού για να ξεδιπλώσουν όλη την ενέργεια που κρύβουν μέσα τους. Δεν θυμάμαι από πότε έχω να δω συγκρότημα να δονεί τη σκηνή τόσο έντονα, σε ένα live που σίγουρα συγκαταλέγεται στα καλύτερα απ’ όσα έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Η εμπειρία της ζωντανής ακρόασης και η δυναμική των Βρετανών πάνω στη σκηνή είναι τόσο έντονες, ώστε αφήνουν εξαντλημένους όχι μόνο τους ίδιους, αλλά κι εσένα! Κι αναρωτιέμαι που βρίσκουν τόση ενέργεια, όταν έχουν γευτεί την εμπειρία του να ταξιδεύεις 7 ώρες με τον ΟΣΕ, να δίνεις ένα εκρηκτικό live στη Θεσσαλονίκη και να επιστρέφεις με τον ίδιο τρόπο, για ένα σχεδόν δίωρο live;
Όχι βέβαια πως περιμέναμε κάτι λιγότερο από το τετραμελές σχήμα, το οποίο μας είχε δώσει ένα δείγμα της δυναμικής του και πριν 3 χρόνια –αφήνοντας όμως τότε κάποιους ανικανοποίητους, λόγω της μικρής σε διάρκεια συναυλίας, της απουσίας encore και της απόμακρης στάσης τους επί σκηνής. Αλλά η διάρκειας 1 ώρα και 40 λεπτών εμφάνιση του Σαββάτου στο An Club, το 15λεπτο encore των 2 κομματιών και η αδιάκοπη επαφή του Joe Shrewsbury με το κοινό που παλλόταν ρυθμικά, ήταν η απόδειξη μιας εκρηκτικής εμφάνισης.
Οι 65daysofstatic μοιάζουν με έναν αεικίνητο τετραμελή χορό που κινείται κυκλικά, προκαλώντας εκρήξεις άλλοτε στις κιθάρες, άλλοτε στα πλήκτρα και κυρίως στα τύμπανα. Σκέφτηκα βλέποντάς τους πως το βασικό τους προτέρημα σε σχέση με άλλα σχήματα, είναι αυτή ακριβώς η άνεσή τους να μεταπηδούν από το ένα όργανο στο άλλο, με σταθερό βηματοδότη του εκρηκτικού τους ρυθμού τον ντράμερ (πρέπει να άλλαξε 3 ζευγάρια μπαγκέτες, εκσφενδονίζοντάς τις σε στιγμές ρυθμικού οργασμού στον αέρα!).
Στιβαρός ήχος και ασταμάτητο σφυροκόπημα έντασης και εγρήγορσης των συναισθημάτων, με βασικό όχημα το We Were Exploding Anyway, πάνω στο οποίο κυρίως δομήθηκε το setlist τους, αλλά και με κάποια σύντομα περάσματα από το κινηματογραφικό τους παιδί Silent Running ή από παλιότερες δουλειές τους, ιδωμένες όμως με περισσότερη ηλεκτρονική διάθεση. Είχαμε επίσης την ευκαιρία να ακούσουμε πρώτοι το “Type A”, μια πιανιστική μπαλάντα(!), η οποία είχε κάνει την παρθενική της εμφάνιση το προηγούμενο βράδυ στη Θεσσαλονίκη. Συνομιλώντας αργότερα με τον Rob Jones, μου εκμυστηρεύτηκε πως το συγκεκριμένο κομμάτι θα περιλαμβάνεται στον νέο άλμπουμ και πως οι δύο βραδιές στην Ελλάδα λειτούργησαν πειραματικά επάνω του, μιας και θα μορφοποιηθεί εντελώς διαφορετικά.
Με την εμφάνιση του Σαββάτου, το γκρουπ από το Σέφιλντ απέδειξε τόσο το συναυλιακό παρελθόν του, όσο και τη μεγάλη απήχηση της νέας τους μουσικής ταυτότητας, όπως αυτή προέκυψε μέσα από το εντυπωσιακό We Were Exploding Anyway. Επιβεβαίωσαν όμως και την εκτίμηση που μου δημιουργήθηκε στο πρόσωπό τους μέσα από την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει πριν λίγες μέρες ο Joe Shrewsbury, ο οποίος υποστήριξε ότι οι 65daysofstatic είναι ένα σχήμα που λειτουργεί καλύτερα πάνω στη σκηνή, ότι η διαδικασία της ζωντανής εκτέλεσης των κομματιών είναι συγκινητική και τρομακτική ταυτόχρονα, πως ο σεβασμός προς το κοινό που πληρώνει για να τους ακούσει είναι ιερός και πως οι ίδιοι βρίσκονται στην ωριμότερη και καλύτερη ίσως φάση της καριέρας τους. Επιβεβαίωσαν, τέλος, τη δίψα τους να ξαναεμφανιστούν στο κοινό ως οι δυναμικοί 65dos κι όχι ως οι ήρεμοι «συνοδοί» του Silent Running –δουλειά βέβαια την οποία αγαπούν πολύ και θα επαναλάβουν. Συναισθήματα που βίωσε πολύ έντονα και το κοινό του An.
Στην επιτυχία αυτής της έκρηξης, έβαλε το λιθαράκι του και ο Absent Without Leave, ή Γιώργος Μαστροκώστας, ο οποίος έχει αναλάβει –σταθερά πλέον– τον ρόλο του «καλωσοριστή» σε παρόμοιου ήχου σχήματα (επρόκειτο να ανοίξει και τους Maybeshewill σε δύο live, που όμως μετατέθηκαν για τον Σεπτέμβριο). Η 45λεπτη εμφάνισή του –σόλο μεν, με έναν οργασμό προηχογραφημένων λουπών δε– κινήθηκε κυρίως γύρω από τα πιο πρόσφατα πονήματά του Faded Photographs (το χειροποίητο artwork με τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες είναι εκπληκτικό) και An Earlier Summer EP, υφαίνοντας με μεγάλη ακρίβεια μια εναλλαγή συναισθηματικών εντάσεων που ισορροπούσαν από ήρεμες ατμόσφαιρες ως δυναμικές εκρήξεις. Και χαίρομαι ιδιαίτερα, μιας και αυτό το οποίο μου έλειπε από παλιότερες εμφανίσεις του –οι ηχητικές εναλλαγές δηλαδή και η δημιουργία συγκινησιακών φορτίσεων– φαίνονται πλέον να έχουν γίνει βίωμά του, δημιουργώντας μεγαλύτερες προσδοκίες για τις επόμενες δισκογραφικές του δουλειές.
Θα ήθελα να κλείσω με μια φράση του συμπαθέστατου Paul Wolinski, σε ερώτησή μου για τις εντυπώσεις του από την αθηναϊκή βραδιά: «We exploded!». Αξίζει επίσης να δώσουμε τα εύσημα στην Alterground για την πρωτοβουλία να φέρει ένα λατρεμένο σχήμα και να διοργανώσει επιπλέον κι ένα μικρό after party προς τιμήν τους. Με μια μικρή όμως ένσταση για την τιμή του εισιτηρίου και μια απορία σχετικά με το γιατί το κοινό της Αθήνας δεν κατάφερε τελικά να γεμίσει ασφυκτικά το An ή τον νέο χώρο Drugstore στα Εξάρχεια, όπου δόθηκε το πάρτυ που ακολούθησε τη συναυλία.
Setlist
Drove Through Ghosts
Retreat! Retreat!
Dance Dance Dance
Piano Fights
Install A Beak In The Heart That Clucks Time In Arabic
Crash Tactics
Weak 4
Type A
Mountainhead
65 Doesn’t Understand You
A Failsafe
Burial Scene
Japan
541/I Swalloed Hard Like I Understood
PX3
Debutante
{youtube}NTH0LByvKj0{/youtube}
