Η αναγκαιότητα κάποιων ωρών ύπνου κάθε ημέρα είναι δεδομένη. Όταν όμως έχεις καταντήσει να ζεις για το Σαββατοκύριακο –όπως λέει και το γνωστό ξενόφερτο ρητό– δύσκολα θυσιάζεις το ποτό της Παρασκευής. Ή καλύτερα τα ποτά. Κάπως έτσι, βρέθηκα στο αεροδρόμιο του Ελ του Βενιζέλου ενώ ξημέρωνε το προηγούμενο Σάββατο, με μόλις 2 ώρες ύπνο αλλά με μπόλικη διάθεση. Γιατί αυτό, θα ρωτήσετε πολλοί. Η απάντηση βρίσκεται στο διήμερο ταξίδι που προσέφερε το What’s Up της Cosmote στους νικητές του διαγωνισμού του, με κερασάκι στην τούρτα δύο εισιτήρια για Τορίνο και τη sold out συναυλία των Κόκκινων Καυτερών Πιπεριών από την πόλη των Αγγέλων!
Με το μυαλό όλων μας λοιπόν στο live, αφήσαμε πίσω την Αθήνα και σε κάτι λιγότερο από 2 ώρες βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο του Μιλάνου. Συγκέντρωση κατόπιν του συνόλου του γκρουπ –του δικού μας, όχι του μουσικού– και επιβίβαση στα πούλμαν που θα μας οδηγούσαν στο Τορίνο, με το όλο σκηνικό να φέρνει αναμνήσεις πενταήμερης (με βάση τη λογική, μιας και όταν ήρθε η ώρα της δικής μου σειράς ο λυκειάρχης είχε τότε άλλη γνώμη) και με το κέφι καθώς και τις αλλεπάλληλες γνωριμίες να αποτελούν πλέον τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο στο Τορίνο και ανοίξαμε τη σακούλα με τα δωράκια του What’s Up, αποφασίσαμε να κινηθούμε γρήγορα για να προλάβουμε μια σύντομη βόλτα στην πόλη. Τουριστική κατάσταση με φωτογραφική μηχανή ανά χείρας, βόλτα στην αντίστοιχη Ερμού και φυσικά... καταβρόχθιση ιταλιάνικης παραδοσιακής πίτσας, σε αρκετά πληθωρική έκδοση! Και πώς θα μπορούσε να λείπει επίσης η είσοδος σε μια παραδοσιακή gelateria, πριν την επιστροφή στο ξενοδοχείο μας;
Στη συνέχεια, γρήγορη ετοιμασία και αναχώρηση για το στάδιο Palaolympico του Τορίνο, το οποίο έχει μια φουτουριστική, παγωμένη –σχεδόν εξωγήινη– ομορφιά στον σχεδιασμό του. Ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να συρρέει ενώ μια ευχάριστη έκπληξη μας είχε έρθει ουρανοκατέβατη λίγες ώρες πριν: support στη συγκεκριμένη εμφάνιση των Red Hot Chili Peppers θα έκαναν οι Foals! Μετά τον περσινό τους –πολύ καλό– δεύτερο δίσκο μας είχαν δημιουργήσει περιέργεια για το πώς θα απέδιδαν αυτό το υλικό επί σκηνής: μετά τη βραχύβια εμφάνιση τους η απάντηση ήρθε με τη μορφή ενός εμφατικού «μιααά χαρά»!
Έτσι, την ατμοσφαιρική εισαγωγή τους ακολούθησε ένα χτίσιμο ήχων, οι οποίοι οδηγήσανε με τη σειρά τους σε ηλεκτρικό ξέσπασμα. Αυτή θα ήταν και η κύρια ιδέα της εμφάνισης των Foals στο Τορίνο, με το πνεύμα του post-rock να κρυφοκοιτάζει από τα παρασκήνια τα κατορθώματα της μπάντας του Yanni (του Philippakis, όχι του άλλου), σκάζοντας ένα μειδίαμα ευχαρίστησης. Τα τραγούδια τους παρουσιάστηκαν όλα σε σπινταρισμένες εκδοχές, ενώ και το ίδιο το συγκρότημα υπήρξε ιδιαιτέρως κινητικό για όση ώρα έμεινε πάνω στη σκηνή.
Όσο καλοί όμως και να ήταν οι Foals (που ήταν, μην γελιόμαστε) ο κόσμος ανυπομονούσε για παραδοσιακό τσίλι. Μετά λοιπόν από μια ηχητική παρέμβαση από τα ηχεία στο μεσοδιάστημα –η οποία ξεκίνησε από το “Sweet Oblivion” των Screaming Trees και κατέληξε στο... “Reunited” των Wu Tang Clan!– τα φώτα σβήνουν, το σκοτάδι καλύπτει ολόκληρη την αίθουσα και οι φωνές παύλα στριγγλίσματα α-λα-Σάκης αρχίζουν να δίνουν και να παίρνουν. Είναι η ώρα του Anthony, του Flea, του Chad και του νεοφερμένου (αλλά όχι και τόσο) Josh.
Ο τελευταίος ντυμένος με ένα ατημέλητο νεο-γιάνκικο στυλ, ο προτελευταίος από πάνω μέχρι κάτω βουτηγμένος στο blue electric, Ο (το κεφαλαίο δεν είναι λόγω του γνωστού δαίμονα) μπασίστας με έλλειψη μπλούζας και βαμμένο λαχανί μαλλί. Όσο για τον frontman, πρόσφατα αποκτηθείς μύστακας και καπέλο της εκ L.A. επίσης ορμώμενης πανκ λαίλαπας που ακούει στο όνομα OFF!. Ρισπέκτ λοιπόν στον Αντώνιο, ο οποίος ξεκίνησε τη συναυλία με σακάκι και –αφού πέρασε από τα στάδια του κόκκινου t-shirt και της ολόλευκης Μινέρβα στάϊλ φανέλας– κατέληξε να κάνει παρέα στον Flea ως προς τη στιλιστική του κατεύθυνση!
Έναρξη εργασιών με “Monarchy Of Roses” μέσα από το φετινό I’m With You και αμέσως μετά κροσέ-άπερκατ-κροσέ στο κοινό με τη μορφή των “Can't Stop”, “Scar Tissue” και “Dani California”, τα οποία ήρθαν και πυροδότησαν το πάθος. Από τα μέχρι στιγμής πεπραγμένα ένα πράγμα είχε γίνει σαφές: μπορεί ο Josh Klinghoffer να μην αποδείχθηκε στουντιακά αντάξιος του ονόματος των Red Hot Chili Peppers, στο σανίδι όμως δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς να ζητήσει κάτι παραπάνω από αυτόν: απόλυτα εναρμονισμένος με τους υπόλοιπους, ευρηματικός και περιπετειώδης στο παίξιμό του και φορτωμένος με μεγάλες ποσότητες πάθους, στάθηκε άξιος αντικαταστάτης του μεγάλου John Frusciante. O Flea πάλι έκανε τα συνηθισμένα τρελά του με κάτι-σαν-ινδιάνικους-χορούς, funky chicken καταστάσεις και μούρλα με το τσουβάλι. Για δεξιοτεχνικές ικανότητες, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα... Ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια κατηγορία μόνος του.
Επιστροφή στο setlist και στο σήμερα, με το φετινής κοπής “Ethiopia” και την παιχνιδιάρικη αρχή του να βάζει τον κόσμο στην πρίζα, ενώ το “Throw Away Your Television” (μέσα από το By The Way) συνεχίζει στο ίδιο κλίμα με πιο τσαμπουκαλίδικη όμως διάθεση. Λίγο μετά, την εμφάνιση του κάνει το πρόσφατο single “The Adventures Of Rain Dance Maggie”, το οποίο προς έκπληξή μου αποδεικνύεται εξίσου αγαπητό στο κοινό της συναυλίας με τα πιο γνωστά τραγούδια των Αμερικάνων. Τα “Right On Time” και “Emit Remmus” που ακολούθησαν κανένας δεν κατάλαβε πως ξεπήδησαν στο προσκήνιο από το μακρινό Californication, δεν θα ακούσετε πάντως τον γράφοντα να παραπονιέται ούτε στο ελάχιστο για αυτήν την τροπή των γεγονότων (αν και η πλειοψηφία του κόσμου φάνηκε να μην είναι τόσο διαβασμένη στην πεπερική ιστορία). Συνέχεια ύστερα με ένα από τα πιο κεφάτα και ενδιαφέροντα κομμάτια του I’m With You (το “Look Around”) κι αμέσως μετά ήρθε η πιο συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή της βραδιάς με το “Under The Bridge” να γεμίζει το στάδιο με την κλασική μελωδία του, όσο το σύνολο του κοινού εκτελούσε χρέη δεύτερων φωνητικών στον Kiedis.
Μετά από το anthem break ήρθε η σειρά για άλλη μια τριπλέτα-φωτιά, καθώς “Higher Ground”, “Californication” και “By The Way” μας οδηγήσανε σε παροξυσμό. Μέσα σε όλο αυτό το χάος, ο Kiedis βρίσκεται σε μια πολύ καλή βραδιά, πηγαινοερχόμενος συνεχώς πάνω-κάτω στη σκηνή, χορεύοντας και καθιστώντας σαφές ότι είναι ένας χαρισματικός frontman, ικανός να σου μαγνητίζει το βλέμμα σε κάθε του κίνηση. Φωνητικά δεν έχει βέβαια και την καλύτερη φήμη σε ζωντανό πρόγραμμα, τη συγκεκριμένη πάντως βραδιά στάθηκε σε γενικές γραμμές ικανοποιητικός, αν και δεν έλειψαν οι περιστασιακές (ευτυχώς) ατασθαλίες. Ο Flea κατά τα άλλα άλλαζε τα μπάσα σαν τα πουκάμισα, ενώ ο Josh έκανε και το ποζεροκομμάτι του όποτε μπορούσε.
Αποχώρηση για encore και επιστροφή με μια παρέα τραγουδιών, όχι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτων σαν ονόματα μα με καλή επί σκηνής απόδοση και κλείσιμο με σιγουράκι: το “Give It Away” παιγμένο άψογα, με κακό χαμό να γίνεται από κάτω. Στο ρόλο του outro της συναυλίας ένα αχρείαστο και παντελώς καταχρηστικό τζαμάρισμα, το οποίο κούρασε περισσότερο παρά εντυπωσίασε. Όμως τίποτα δεν ήταν ικανό να βάλει αστερίσκο σε αυτήν τη βραδιά, στην οποία είδαμε ένα συγκρότημα με 28 χρόνια στην πλάτη να παίζει σε ρυθμό εικοσάρηδων, βγάζοντας φοβερή ενέργεια και ισορροπώντας αξιοθαύμαστα ανάμεσα σε αυτήν και στις πιο μελωδικές, εσωτερικές τους στιγμές.
https://www.youtube.com/watch?v=_ZjLpYRU6CM
Έτσι, το What’s Up της Cosmote μας έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα συναυλιακό απωθημένο χρόνων, το οποίο –όπως μάθαμε μόλις χθες– θα κάνει τελικά το πέρασμα του και από τη χώρα μας τον Σεπτέμβριο του 2012, καθιστώντας πλέον άτοπο ένα κλασικό συναυλιακό ανέκδοτο των ελληνικών ρον πηγαδακίων!
Αν πρέπει να πάτε είπατε; Αν διαβάσατε το παραπάνω κείμενο θα πρέπει να αποτελεί μονόδρομο η επιλογή σας...
