Σάββατο βράδυ, ώρα ογδόη βραδινή. Οι πόρτες του Σταυρού Του Νότου ανοίγουν για να υποδεχθούν τους Gladiators, το ιστορικό τζαμαϊκανό σχήμα του Albert Griffiths, ενεργό επί 45 χρόνια περίπου. Ώρα οκτώ και μισή. Δηλώνω το παρών, κρατώντας στα χέρια μου μια reggae ευκαιρία που ξέρω πως δεν θα μου ξαναδοθεί. Ωστόσο ενημερώνομαι ότι το DJ σετ θα προηγηθεί του live και πρόκειται να αρχίσει σε καμιά ωρίτσα. Παίρνω λοιπόν σβάρνα τους δρόμους και τις πλατείες του Νέου Κόσμου, βλέποντας σκύλους που κάνουν παρέα με γάτες, ακούγοντας Bob Dylan από μια κιθάρα στο απέναντι παγκάκι και χαζεύοντας για λίγο το ματς Κέρκυρα-Ολυμπιακός.
Κατά τις εννιάμιση επιστρέφω, για να μπω ευθύς αμέσως στο reggae κλίμα που τροφοδοτούσε το σετ των Alex Afanas & Mrs HCN. Ώρα δέκα και μισή περίπου: ο Rankin Johnny συναντά τον MC Yinka στη σκηνή του Σταυρού, με ένα reggae/dub σετ σε στυλ soundsystem το οποίο δεν κατάφερε ωστόσο να ξεσηκώσει τον κόσμο, παρά τις ωραίες μουσικές του Johnny και τις εύστοχες –αν και αραιές– φωνητικές παρεμβάσεις του Yinka. Όλοι περίμεναν προφανώς τους Τζαμαϊκανούς επί σκηνής, πράγμα που επιτέλους συνέβη κατά τις έντεκα και τέταρτο.
Οι Gladiators γέμισαν τη σκηνή (αποτελούνται από 9 μέλη!) και ξεκίνησαν ορχηστρικά και δυναμικά, με διαλόγους μεταξύ της τρομπέτας και του σαξοφώνου και με τις κοφτές και ακριβείς άρσεις της κιθάρας του Griffiths να βρίσκονται σε περίοπτη ηχητική θέση. Ο ήχος ήταν ιδανικός, το rhythm section δεμένο σφιχτά και τα πνευστά σόλαραν γλυκά πάνω σε τζαμαϊκανή ska πρώτης περιόδου, με κομμάτια όπως τα “Hey Girl” και “Hello Carol”. Φυσικά η roots και η dancehall επικράτησαν στο tracklist της βραδιάς με τα “Not Afraid To Fight”, “Guts”, “Teach The Children”, “Looks Is Deceiving” και “Mix Up” να βάζουν το κοινό σε κλίμα «μίας αγάπης» γεμάτης χαμόγελα, τραγούδι και πολύ χορό. Σε κάποιο medley ακούσαμε μάλιστα μέχρι και μελωδίες από το “Norwegian Wood” των Beatles.
Ο τραγουδιστής Alan Griffiths (γιος του Albert) μας παρότρυνε συνεχώς να ενώσουμε τα χέρια και να φωνάξουμε, μας μοίρασε ζεστές χειραψίες και το μικρόφωνο για να τραγουδήσουμε, σήκωσε ακόμα και κάποιον από το κοινό ο οποίος έκανε freestyle! Επίσης μίλησε περί ισότητας και ελευθερίας από κάθε τι καταπιεστικό, αλλά και για τα ελληνικά προβλήματα (που του θύμισαν τα αντίστοιχα της πατρίδας του), τα οποία πρέπει ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε.
Το κοινό είχε μπει για τα καλά στο κλίμα που επέβαλλαν οι Gladiators, οι οποίοι σαν να μην είχαν την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, μοιάζοντας ακούραστοι μετά από τις σχεδόν δυόμιση ώρες που κράτησε η εμφάνισή τους. Στο τέλος πολλοί ζήτησαν την επάνοδό τους στη σκηνή, ενώ άλλοι άρχισαν να φεύγουν δειλά, με τα πόδια τους στις σκάλες μα το βλέμμα στραμμένο πίσω, με την ελπίδα να γυρίσουν ο Griffiths και η παρέα του.
Ώρα μία και μισή. Οι Gladiators έχουν τελειώσει. Είναι αργά, αλλά μοιάζει να μην πειράζει κανέναν. Απόψε αρπάξαμε τη reggae ευκαιρία μας και γίναμε μάρτυρες μιας μεγάλης συναυλίας, που πολύ δύσκολα θα ξεχάσουμε.
