Οι «δύσκολες» τζαζ συναντήσεις/αναμετρήσεις πάντα έχουν το δικό τους ενδιαφέρον, τη δική τους πρόκληση. Η περίπτωση της Diane Schuur σίγουρα αποτελεί μία από αυτές που είτε θα σε κερδίσουν, είτε θα περάσουν και μάλλον δεν θα κατανοηθούν πλήρως. Προσωπικά παραμένω από την αρχή ως το τέλος ένας διστακτικός σχοινοβάτης μιας γεύσης η οποία πάντα θα φλερτάρεται από τους καρπούς της τζαζ. To ερμηνευτικό και πιανιστικό εύρος της Schuur αξιέπαινο, το κουαρτέτο της ακούραστο και πολυτάλαντο, όμως κάτι χάθηκε στον αέρα της μουσικής φλόγας. Φαίνεται ότι στην ημέρα των 58ων γενεθλίων της, το περασμένο Σάββατο, η Αμερικανίδα προτίμησε να μην αποκαλύψει όλα τα πολύτιμα μυστικά της στη σκηνή του Gazarte, αφήνοντάς μας σε ηχητικές πλάνες που δεν αρμόζουν και τόσο στο ξεχωριστό ταμπεραμέντο της.
Η «ασημόσκονη» έλευσή της –σακάκι και γυαλιά– λίγο πριν τις 11 είχε την αμερικανική αίγλη που συνοδεύει τέτοιες πληθωρικές παρουσίες σαν και τη δική της. Η πιστή της παρέα (John Nastos/σαξόφωνο, Michael Sims/κιθάρα, Roberto Vally/μπάσο & Tony Moore/ντραμς) ήταν έτοιμη να ικανοποιήσει σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας τις απρόβλεπτες μουσικές της επιθυμίες και εκπλήξεις, δεν σταμάτησε δε ούτε λεπτό να έχει στραμμένα τα μάτια πάνω στην αγαπημένη φίλη και συνεργάτιδα. “Today I Started Loving You Again” μας τραγούδησε στην αρχή η Schuur, με μια σειρά από ευφάνταστους λαρυγγισμούς να συνοδεύουν τα μικρά σολιστικά μέρη κάθε οργάνου!
Οι επιλογές κατόπιν από Chuck Mangione, Duke Ellington και George Gershwin διέθεταν το αυτοσχεδιαστικό μακροσκελέστατο μπρίο τους, όμως υπήρχαν και στιγμές κούρασης και επανάληψης. Το bebop εναλλασσόταν με το κλασικό swing, η country φλέβα κυριαρχούσε επί της μπαλάντας και μια ανεπαίσθητη bluesy αίσθηση σου έκλεινε πού και πού το μάτι. Ξεχωριστές στιγμές η ερμηνεία της στο “The Man I Love” –όπου ένιωθες κάθε της λέξη και φθόγγο– και στο “Louisiana Sunday Afternoon”, το τραγούδι-σφραγίδα της πορείας της, όπως σχολίασε και η ίδια.
Το χαμόγελο και η όρεξη της Diane Schuur ήταν ανεξάντλητα και έδειχνε να απολαμβάνει κάθε λεπτό από τη μία ώρα και κάτι της μουσικής της παράστασης στο Gazarte. Οι οκτώ της συνολικά επιλογές ενσωμάτωσαν αρμονικά την ιδιοσυγκρασιακή της τζαζ οπτική, όμως κατά βάθος αισθάνομαι ότι στάθηκαν ολίγον ακατάλληλες για τη γνωριμία-επαναπροσέγγισή μας μαζί της. Το κοινό από την άλλη –στην πλειονότητά του μιας ώριμης ηλικίας– έδειξε ικανοποιημένο κι ας μην «επέμενε» για encore, το οποίο δεν έγινε τελικά ποτέ.
Οι τζαζ συναναστροφές υψηλού βεληνεκούς έχουν τις στιγμές χάρης και αδυναμίας τους. Εμείς το Σάββατο γευτήκαμε λοιπόν και τις δύο πτυχές τους.
