Μαύρη soulful θύελλα, hip hop άρωμα από τα 1990s, κινηματογραφικές περιπλανήσεις σε τζαζ, σουίνγκ και ποπ τοπία, υπόγειες trip hop βουτιές του χθες και του σήμερα και μπόλικη παριζιάνικη τρέλα: με τέτοια «όπλα» σάρωσε, για ακόμα μία φορά, ο Wax Tailor τα αθηναϊκά ώτα το Σάββατο στο Gagarin, δημιουργώντας το κατάλληλο σκηνικό για φιλόδοξα ηχητικά ταξίδια με ήπιες vintage παρεκκλίσεις για λευκούς και μαύρους μεταπράτες, για αμετανόητους λάτρεις εθιστικών breaks και scratches και για μοναχικούς μουσικούς «ακτιβιστές». Η συνταγή δεν κρύβει μαργαριτάρια, σίγουρα όμως εξακολουθεί να προκαλεί πάθη.
Ίσως γι’ αυτό η Eυρώπη να έχει ανοίξει εδώ και μια επταετία την αγκαλιά της σε αυτόν τον ταλαντούχο καλλιτέχνη και στη χώρα μας κάθε του εμφάνιση να αποτελεί πλέον σίγουρο στοίχημα για διοργανωτές και κοινό. Η βραδιά ξεκίνησε με τα «βρώμικα», ακανθώδη εργαλεία των Kill Emil, Billa Qause και J. Melik (aka Pad Trio) και τις ολόφρεσκες τζαζ, φανκ, χιπ χοπ και retro Beat Quick αναφορές τους. Ο ακράτητος παλμός στο flow του Ελληνοκαναδού Elephant Phinix έδεσε το low down & dirty γλυκό και προετοίμασε αναλόγως το έδαφος για τον παρισινό αέρα που θα ακολουθούσε. Προσωπικά θα ήθελα να ξαναδώ αυτήν την τετράδα σε πιο «πειραγμένους» αυτοσχεδιασμούς –o τολμών και ο τρελός νικά, παίδες!
Η εμφάνιση του κομψευόμενου και κουστουμαρισμένου Wax Tailor είχε αυτήν τη φορά ένα νέο ενδιαφέρον, που ακούει στο όνομα «full band»: μούσα-τραγουδίστρα, MC, βιολί, φλάουτο, τσέλο και πνευστά έδωσαν το παρών για τον πάντα απρόβλεπτο κόσμο του φίλου και συνεργάτη τους. Εκείνος δε, στη μέση της σκηνής του Gagarin και πάνω από τα δικά του εργαλεία (labtop, samplers, scratches, videos), είχε την άνεση μιας φιγούρας η οποία ξέρει πού και πώς να πατά τον αδύναμο μουσικό κάλο του κοινού.
Μία downtempo έναρξη με κινηματογραφική αίσθηση και τα βελούδινα trip hop φωνητικά της γοητευτικής Charlotte Savary προμήνυσαν αργά και σχεδιασμένα βήματα προς την κορύφωση. Το πολυπληθές ακροατήριο βάδισε απόλυτα προσηλωμένο σε γνώριμα σταυροδρόμια, ανεβοκατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια στην ηχητική «πολυκατοικία» που έστησε για λογαριασμό του ο ευφυής DJ/παραγωγός. Έκλεισε τα μάτια και τις εσωτερικές του κουρτίνες στις Portishead εξομολογήσεις της Charlotte, φώναξε και χτυπήθηκε με τις σαρωτικές ρίμες του MC Mattic που κούμπωναν τέλεια στα επιβλητικά hip hop-funky beats, απήλαυσε τις jazzy και αιθέριες, α-λα-μουσική δωματίου, πινελιές των οργάνων και γλίστρησε οπτικά στα έξυπνα graffic-video clip. Ήρωες-αντιήρωες, ευλογίες-κατάρες, ταξίδια-επικίνδυνες διαδρομές, νοσταλγία-μνήμη, σήμερα-αύριο, αποτέλεσαν μουσικά συστατικά ενός αντισυμβατικού σύμπαντος, στο οποίο ο Jean-Christophe Le Saoût φιγουράρει ως «μεσάζων».
Η καλοσερβιρισμένη μουσική του Wax Tailor έντυσε για δύο ώρες με τις ωραιότερες και πιο πιασάρικες φορεσιές τα παραπάνω. Κατά τη διάρκεια δε αυτής της προσωπικής τελετουργίας ακούστηκαν τα “No Pity”, “Where My Heart’s At”, “Until Heaven Stops That Train”, “Fireflies”, “Our Dance”, “Ungoldly Fruit”, “Dragon Chasers”, “Man With No Soul” και “Positively Inclined”. Ως μάστορας του συναυλιακού φτιαξίματος ο Wax Tailor έπαιξε επίσης με τα δικά του επιτυχημένα «τέκνα» “This Train”, “Que Sera” και “Say Yes”, ζητώντας συνεχή επιβεβαίωση από το αθηναϊκό κοινό, που μάλλον για τον ίδιο στάθηκε πιο άτολμο και λιγότερο φλογερό αναφορικά με την προηγούμενη φορά ή ακόμα και με τον κόσμο της Θεσσαλονίκης. «Athens, are you fucking enough tonight? Showww it!», μας είπε σε κάποια στιγμή και ίσως να είχε και τα δίκια του... Η στιγμή πάντως όπου ζήτησε συγνώμη από την Ελλάδα για τον απαράδεκτο Γάλλο πρόεδρο ενθουσίασε τους πάντες, ενώ το κερασάκι ήρθε με την υπόσχεσή του για μια πιο εύστοχη πολιτική εκλογή στο μέλλον. Τα εύλογα encore πέρασαν κι ακούμπησαν, ενώ για το τέλος ήρθε ένα διαφορετικό “Sit Down”, με τη συνοδεία τής παρουσίασης-σόλο κάθε οργάνου και των τραγουδιστών.
Ο Wax Tailor είναι ένας αυτάρεσκος και σεσημασμένος παραμυθάς ξεχασμένων μελωδιών, έτοιμος να σμπαραλιάσει με τα beats του κάθε «απρόσεκτο» ηχείο και ακροατή. Αν σας ενδιαφέρουν τέτοιες μετα-πτώσεις, αξίζει να τον ακολουθήσετε –απέδειξε άλλωστε την αξία του για ακόμα μία φορά με αυτήν του τη συναυλία.
