«Χορός για μουσική», σκεφτόμουν όλη την ώρα στο Ζάππειο. Τι δουλειά έχουν τώρα οι νεο-tango Otros Aires με ένα (πολύ) ανεξάρτητο ελληνικό γκρουπ των 1980s;
Είχα πάντα την αίσθηση ότι η μουσική των Otros Aires είναι περισσότερο μια ευκαιρία για εντυπωσιακά σόλο του μπαντονεόν ή ένας ιδανικός καμβάς για tango φιγούρες, παρά μια καθαρά μουσική πρόταση για το tango του σήμερα… Και την Κυριακή, αυτή η αίσθηση επιβεβαιώθηκε.
Η αίθουσα στο Περιστύλιο του Ζαππείου ήταν στημένη για χορό. Καθίσματα τραβηγμένα στα πλάγια, άπειρος ελεύθερος χώρος, οι Otros Aires άργησαν να εμφανιστούν γιατί έπρεπε να απονεμηθούν τα βραβεία στα καλύτερα ζευγάρια του Tango Acropolis. Σημάδια που με προετοίμασαν για τη συνέχεια. Ο «αρχηγός» Miguel με το λάπτοπ και την ακουστική κιθάρα, ένας πιανίστας, ένας μπαντονεονίστας κι ένας ντράμερ με πολύ λίγα ντραμς βγαίνουν στη σκηνή. Από το δεύτερο κιόλας κομμάτι, ένα ζευγάρι καταλαμβάνει την τεράστια πίστα και σπάει τον πάγο. Το τρίτο κομμάτι είναι το γνωστό “Tristeza De Arrabal” από την τελευταία τους δουλειά Tricota. Τα δυνατά του ξεσπάσματα είναι το σύνθημα για όλους τους χορευτές: γεμίζουν την πίστα, η οποία δεν έμεινε άδεια ποτέ ξανά για όλη τη βραδιά. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι θα ήμουν άδικος αν έκρινα αυτό που έβλεπα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κρίνω τον χορό, είμαι άσχετος και αδέξιος και πάντα ξενύχιαζα τις (ελάχιστες) παρτενέρ μου.
Στο μουσικό πάλι μέρος, ομολογώ ότι οι Otros Aires δεν με γοήτευσαν καθόλου. Η ερμηνεία του Miguel de Genova είναι λίγη, είναι διεκπεραιωτική, είναι σαν να τραγουδά επειδή η φωνή αποδεικνύεται απαραίτητη σε κάποια κομμάτια. Προτείνω να ακούσετε το “De Puro Curda” των Otros Aires και το ίδιο από τον Juan D’ Arienzo από τη δεκαετία του 1940. Η διαφορά κάνει πάταγο... Το γεγονός ότι όλοι χειροκροτούσαν ό,τι κι αν ακουγόταν από τη σκηνή, καθόλου δεν άλλαξε την άποψή μου για τη μπάντα –και για τον ίδιο τον leader. Για τους παρευρισκόμενους (χορευτές οι περισσότεροι, ή συμπαθούντες) δεν έπαιζαν κανένα ρόλο αυτές οι λεπτομέρειες. Ήταν αρκετό ότι οι Otros Aires βρίσκονταν εκεί και έπαιζαν χορευτικό tango. Λεπτομέρεια πρέπει να ήταν, επίσης, ο τραγικός, γεμάτος αντήχηση, ήχος της αίθουσας. Το γεγονός ότι εμφανίστηκε ένας κύριος (δεν συγκράτησα το όνομά του) που έπαιζε tango με φυσαρμόνικα, δεν άλλαξε τα πράγματα, για μένα τουλάχιστον. Η «οπτικοακουστική εμπειρία» που υποσχέθηκαν οι Otros Aires στη συνέντευξή τους στην Ευδοκία Πρέκα, επίσης φάνηκε λίγη, καθώς περιορίστηκε σε μια background οθόνη όπου προβάλλονταν σκηνές από προπολεμικούς tango χορούς και παλιά καρτούν σε ένα –αυτό να το πω– πολύ όμορφο κάδρο. Για την ιστορία, τα “Sin Rumbo” και “Milonga Sentimental”, τα «hits» των Otros Aires στο ελληνικό ραδιόφωνο, μάζεψαν όλο τον κόσμο γα χορό…
Συμβαίνει και σε άλλα είδη μουσικής, πιο κοντινά (γεωγραφικά τουλάχιστον) σ’ εμάς: ένας κιθαρίστας του flamenco ο οποίος συνοδεύει μια ομάδα χορού δεν χρειάζεται να επανεφεύρει το flamenco, απλά δίνει μια σωστή αίσθηση στην ομάδα. Το ίδιο ένιωσα κι εγώ να συμβαίνει στο Ζάππειο εκείνο το βράδυ. Πρωταγωνιστής ήταν ο χορός –όχι η μουσική– αλλά αυτό μάλλον αφήνει αδιάφορους όλους όσους στροβιλίστηκαν με τους ήχους των Otros Aires και πέρασαν πολύ καλά. Από αυτή την πλευρά, η βραδιά ήταν παραπάνω από πετυχημένη κι εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Απλά, σ’ αυτό που λέγεται tango, ψηφίζω ξανά Daniel Melingo –κι ας μην χορεύει κανείς στις συναυλίες του!
