Αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω, τουτέστιν καλά κάνανε που δεν έβαλαν support στους Cult. Κι αυτό γιατί ελάχιστοι περφόρμερς μπορούν να τα βάλουν με τον Astbury πάνω στη σκηνή. Θα ήταν η τρίτη φορά που θα έβλεπα τους Cult κι αυτό μπορούσα να το προσυπογράψω και πριν μπω στο Fuzz. Και θα συνεχίζω να το υπογράφω και στο μέλλον, διότι ο μαγνητισμός του εν λόγω κυρίου είναι αυτός που μάλλον τον ενέπνευσε κοιτώντας στον καθρέπτη να γράψει το “Love Removal Machine”… ΑΛΛΑ... Υπάρχει ένα αλλά με κεφαλαία.
Τι αλλά βρε ανταποκριτή, αλλιώς το άρχισες το κείμενο λέτε εσείς, όμως θα επιμείνω εγώ. Προσέξτε τώρα ιδιοτροπία σημειολογικού τύπου στη βιομηχανία του θεάματος: ας πάρουμε για παράδειγμα ένα ιερό τέρας. Θέλετε να πάρουμε τους Maiden; Τους Stones; Εσείς διαλέγετε. Ο δεινοσαυρισμός υπάρχει, μα με μια ειδοποιό διαφορά. Αμφότεροι, πέρα της πείρας τους, προσπαθούν. Και, μα την Παναγία, δαγκώνουν ακόμα πάνω στη σκηνή (και να φανταστείτε ότι δεν είμαι φανατικός κανενός από τους δύο τυραννόσαυρους): είτε μιλάμε για τον Jagger, είτε για τον Harris, έχουν αποφασίσει (με όρκο ζωής;) ότι όσο πατάνε πάνω στο σανίδι θα έχουν τις κορυφαίες μπάντες στο είδος τους. Άρα ακόμα και τώρα που, κακά τα ψέματα, η δημιουργικότητα βρίσκεται σε ύφεση έχουν να προασπίσουν όχι μόνο έναν μύθο αλλά και μία θέση διαχρονικότητας.
Οι Cult στέκονται λοιπόν σε μια μάλλον άβολη θέση. Διότι, όπως απεδείχθη, αν και με δηλώσεις τους βρίσκονται λίγο πριν το κατώφλι του στούντιο, αυτό που μας ήρθε στην Αθήνα δεν ήταν μία μπάντα η οποία, μετά από πορεία ως καραφτιαγμένου αυτοκινήτου (με μεγαλύτερο κυβισμό όμως ενίοτε από αυτό που άντεχε το αμάξωμα) και με άρνηση χρήσης ιαπωνικού κόφτη στον κινητήρα, έφτασε στο Fuzz για να πουλήσει ένα κομμάτι του μύθου της. Οι Cult στέκονται σε ένα μεταίχμιο όπου, διάολε, δεν μπορούν να διεκδικήσουν και πάρα πολλά. Απόδειξη το πάτημα που έκαναν στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας με αλλαγή ήχου και με ένα (καταπληκτικό) μαύρο κριάρι να φαντάζει περισσότερο σαν κακός οιωνός –και ας ήταν καλοδεχούμενη η αλλαγή πορείας.
Τι έμεινε λοιπόν στο σήμερα; Μια γκρουβαριστή χαρντ ροκ μπάντα, η οποία θέλει να μιλήσει για τις αμπελοφιλοσοφίες περί Ινδιάνων και για (ουσιαστικά) το πόσο γουστάρει ο Astbury που έγινε ροκ τραγουδιστής. Δεκτόν. Αλλά ο συντηρητισμός της μπάντας υπήρξε μεγαλοπρεπής στο Fuzz. Είχα την αίσθηση δηλαδή ότι έβλεπα τους Smiths, αν μιλάμε για τη μίξη του ήχου. Καλός ήχος μόνο για τον Duffy και για τη φωνή του Astbury –και από εκεί και πέρα η θρυλική σούπα Campell να πλατσουρίζει στα ηχεία... Ακόμα και το ατακάρισμα του ταμπούρου στάθηκε φτωχό, να μη μιλήσουμε δε για το φλαμάρισμα που είχε το βαθύ τύμπανο. Ναι, δεκτό, ο άνθρωπος εκπέμπει ακόμα γοητεία και –πιστέψτε με– αν έκανε ακόμα εκείνα τα περίφημα πισωπατήματα με σουινγκάρισμα θα λιποθυμούσαν οι μισές κυρίες εκεί μέσα (και καλά θα έκαναν). Αλλά, όπως έχει δηλώσει ο τραγουδιστής, προσέχει πλέον ώστε η κινησιολογία του να μην αποβαίνει ενάντια στις αναπνοές, έτσι ώστε να κρατάει σωστότερα το σόου. Δεκτόν ξανά, όμως χάσαμε το μισό βρε αγαπητέ μου Ian μιας και χωρίς το σεξ απίλ πού πάμε;
Οι στίχοι των Cult δεν ήταν ποτέ κάτι παραπάνω από αυτοερωτισμός αναμειγμένος με κακό Καστανέντα –οπότε, αν βάλουμε και στον λογαριασμό ότι μας τελείωσαν οι φραμπαλάδες (ομιλώ περί εκείνου του υπέροχο παλτού με μπλε γούνα στο βολάν του τελειώματός του), πάνε και τα πολλά χαϊμαλιά, μόνο με αυτά τα καινούργια που φοράς συνέχεια (ενδιαφέροντα αλλά…) σαν του Τομπάζη τις ναυτικές βράκες είναι... Και ευτυχώς που έχασε κι εκείνα τα κιλάκια ο Duffy, διότι –ξαναλέω– το στοιχείο της εικόνας έφυγε από το απέθαντο. Και ναι μεν τα ακόρντα με τρέμολο (του Duffy) παραμένουν ομολογουμένως πωρωτικά, αλλά, αν η μπάντα δεν έχει πια τα υπόλοιπα συστατικά που την έκαναν γνωστή και αγαπητή πώς θα ζητωκραυγάσουμε; Και μη νομίζετε... Ο κόσμος στο Fuzz ήταν φανερό ότι ήθελε να περάσει καλά. Σήκωνε από νωρίς τα χέρια και κρατούσε τον ρυθμό, αφιονίστηκε ειδικότερα με το “Electric”, τραγουδούσε μαζί με τη μπάντα –όμως βάζω στοίχημα τα σινγκλάκια των Cult που έχω στη δισκοθήκη μου ότι έτσι και ο Ian άρχιζε τα τσαλίμια οι κύριοι θα έμεναν σαν Τσερόκι ημίγυμνοι και οι κυρίες θα οργάζονταν δια της αυτοματικής οδού. Έλειπε, τουτέστιν, μεγάλο μέρος της οδοντοστοιχίας κι αυτό δεν αναπληρώθηκε ούτε από πείρα, ούτε από ένα ενδιαφέρον set list (ακούσαμε εν πολλοίς ένα μικρό best of), ούτε από τις μη εμπνευσμένες ατάκες του Ian.
Κι εκεί που τα πράγματα πήγαν να γίνουν ενδιαφέροντα και η μπάντα, μετά εισαγωγής του Astbury, έδειξε ένα καλοτραβηγμένο και παραισθητικό φιλμ αφιερωμένο στο περίφημο Wooden Knee (αφού ερωτηθήκαμε ως πτωχοί αν γνωρίζουμε περί τινός πρόκειται όταν αναφέρουμε τη διάσημη τοποθεσία όπου ο Κάστερ μούτζωξε για τελευταία φορά τον εαυτό του, αφού κατάσφαξε Ινδιανόπουλα) ο κόσμος έδωσε τον χρόνο στη μπάντα να ανασυνταχθεί και να εφορμήσει. Αλλά σ’ αυτό που όλοι περίμεναν (βλέπε “Wild Hearted Son”) να καεί το πελεκούδι τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Και φτάσαμε έτσι 1 ώρα και 20 λεπτά συναυλίας και η μπάντα απεχώρησε –το ρολόι έμεινε στις 11+24. Για να επιστρέψει βέβαια και να μας ρωτήσει ο Ian περί των διαδηλώσεων. Και, όταν εισέπραξε το ναι, μάς είπε το θαυμάσιο «Fuck that shit! Stay here!». Ναι, να μείνουμε αγαπητέ μου: Αλλά μόνο με δυο τραγούδια στο encore και μάλιστα το ένα (και τελευταίο) να προσπαθεί να κάνει “Break On Through To The Other Side”; Με Doors βρε αθεόφοβε τελείωσες το λάιβ της μπάντας που σε ανέδειξε; Δεν φτάνει αυτό που είχαμε ζήσει πριν από χρόνια στον Λυκαβηττό, όταν έπαιζες μαράκες και παρίστανες τον Jim;
Όμως έτσι έχουν τα πράγματα... Η αυτοϋπερθεμάτιση καταστρέφει τελικά την παρακαταθήκη πόσο μάλλον το επείγον που πρέπει να παραδίδει κάθε ροκ εν ρολ μπάντα στο σανίδι. Και οι Cult μάλλον ζουν σε άλλη δεκαετία –όχι φυσικά από ανοησία, μα από αδυναμία να αρθρώσουν σημερινό λόγο έστω και σε επίπεδο εσωτερικής έντασης… Και να σου πω και κάτι βρε Ian; Έχω ένα παράπονο ακόμα για το set list... Το “Painted On My Heart” γιατί δεν το έπαιξες; Αφού, θες δεν θες, στάθηκε η επιτομή του αμερικάνικου ήχου όπως τον αντελήφθησαν οι Cult σε επίπεδο mainstream. Ας είμεθα ειλικρινείς… Θα ράγιζαν οι τοίχοι όσο και με το Ανήμερο Λουλούδι.
