Μετά από ατέλειωτη ουρά αναμονής για την είσοδο με τιμωρία την απώλεια των αγαπημένων μας Moon Duo, προλάβαμε στο ξεκίνημα τους Of Montreal που απογευματιάτικα έστησαν ένα disco-indie party χωρίς αιδώ...
Of Montreal
Ο Kevin Barnes δεν βρίσκεται στα καλά του αυτό το διάστημα ή ήρθε από βαρυχειμωνιά, αλλιώς δεν εξηγούνται τόσα ρούχα -συνήθως το μποξεράκι και μερικά αξεσουάρ αρκούν. Το show όμως είναι απαράβατος όρος του συμβολαίου με το κοινό τους. Υπό τους ήχους κυρίως των άλμπουμ που έβγαλαν το 2005, το 2007 και το 2008 (της μαγικής τριάδας με κορυφαίο το μεσαίο "Hissing Fauna, Are You the Destroyer?"), πέταξαν τα κομφετί τους (έκανε τρελές πωλήσεις ο τοπικός χονδρέμπορας, θα δείτε παρακάτω), έβαλαν και κανα δύο παλεστές να κάνουν τα δικά τους και ένα διαιτητή να προσπαθεί μάταια να τους χωρίσει, ενώ -μέρες αφραγκίας που 'ναι- μας κοψοχόλιασαν πετώντας ψεύτικα χαρτονομίσματα των 500 δολαρίων. Για να μην αναφέρουμε τα περί δεκάλεπτου έπους και την καρδιά μας να σκίζεται στα δύο, αντιλαμβάνεστε ότι δεν έπαιξαν το "The Past is a Grotesque Animal", το οποίο είναι αλήθεια ότι προϋποθέτει άλλη κατάσταση με νύχτα και ιδρωμένα γυμνά κορμιά να θρηνούν και όχι hot dog και μπύρα ανά χείρας. Highlights; Τα "The Party's Crashing Us" και "Suffer For Fashion"... Πάμε παρακάτω...
The Fresh & Onlys
...στη σκηνή που έχει ως curator το λατρεύω-να-μισώ πλέον στους indie κύκλους Pitchfork, έπαιζαν οι The Fresh & Onlys από το San Fransisco που ούτε fresh είναι, ούτε onlys, αλλά είναι προσωπική μας αδυναμία, μολονότι άλλη garage-pop είχαμε ορκιστεί ότι δεν θα ξανακούσουμε. Στο αεροπλάνο προς Βαρκελώνη καταφέραμε να αυξήσουμε το fan base τους και από κοντά φάνηκε ότι τους παρακολουθεί αρκετός κόσμος, ο οποίος στο παλαιότερο και ευχάριστο "Waterfall" που έχουμε στο video, έριξε και τους χορούς του.
Big Boi
Το αδιαχώρητο επικρατεί -εν τω μεταξύ- στη Ray Ban stage. Η περσινή εκκλησία των XX τέτοια ώρα έχει πάρει φωτιά από το hip-hop άλλοθι του festival, τον Big Boi των Outkast. Το μενού έχει όλα τα κλισέ, από τα video και τις προτροπές, τα υψωμένα χέρια, μέχρι τις καθημερινές κορασίδες επί σκηνής που σπάνε το κορμί τους και τα απαραίτητα mash-ups με κλασικές rock επιτυχίες (βλ. "We Will Rock You"). Και φυσικά διαθέτει... OutKast ("The Way You Move", "Ms. Jackson", "Bombs Over Baghdad" κ.α.)...
Walkmen
Ενώ στην κεντρική σκηνή ο Nick Cave φτύνει στίχους και ξαναζεί τα νιάτα του, η ελληνική κοινότης βρίσκεται κοντά, αλλά σε άλλη σκηνή, εκεί όπου παίζουν οι Walkmen. Tα "Woe Is Me", "Victory" και "Angela Surf City", τα αγαπημένα μας από το τελευταίο πολύ καλό τους άλμπουμ, τα παίζουν, όπως και παλιά αγαπημένα, αλλά ο (αναμενόμενος) χαμός έρχεται στο προτελευταίο "The Rat". Ενδιάμεσα πεταγόμαστε στη σκηνή του San Miguel όπου βρίσκονται 20.000 άτομα και οι Grinderman...
Grinderman
...Προλαβαίνουμε να ακούσουμε το "No Pussy Blues". Ο Nick Cave φαίνεται περισσότερο "ελεύθερος", περισσότερο μουσικός, περισσότερο αληθινά διαβολικός. Η αλήθεια είναι ότι και τον τηλεφωνικό κατάλογο να διάβαζε το κοινό που συνέρρευσε, θα ήταν εκεί για να τον ακούσει ευβλαβικά. Αλλά rock n roll θηρίο σαν αυτό της μπάντας (συνολικά) των Grinderman μόνο live μπορούμε να καταλάβουμε. Οι δίσκοι δεν το χωράνε, δεν του πάνε... Όποιος το είδε (το Θηρίο) στη San Miguel πιάνει τα πρώτα σημάδια της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Κι ενώ το "Θηρίο" μας καλεί οπωσδήποτε να πάμε στη σκηνή των Suicide για συνέχεια του κολασμένου rock n roll στο πιο άναρχο και απρόβλεπτό του, εμείς παρακούμε και κατευθυνόμαστε στη Llevant stage διανύοντας χιλιόμετρα για τους Interpol. Αμήν.
Interpol
Ο.Κ., Caribou δεν είδαμε. Στα πάνω του μεν, με ένα πολύ δυνατό άλμπουμ, ζωντανά κρουστά και τα τοιαύτα, αλλά το δίλημμα, είπαμε, ήταν άλλο: Interpol ή Suicide. Δίλημμα που για άλλους η αυθεντικότητα και ιστορικότητα των δευτέρων είχε μετατρέψει σε θεωρητικό. Επιλέγουμε τελικά να ξεκινήσουμε από τους πρώτους και στην πορεία να μεταβούμε στους δεύτερους. Δεν τα καταφέρνουμε. Μέχρι τα μισά ακούμε τα νέα τους κομμάτια να υποστηρίζονται αρκετά καλά ζωντανά και να ανεβαίνουν στη βαθμολογία μιας έτσι κι αλλιώς άνισης μάχης. Προς τη μέση αρχίζουμε και πατάμε γερά στα πόδια μας ("Evil", "Take You On A Cruise", "The Heinrich Maneuver"). Στο τέλος... πετάμε ("Slow Hands", "Not Even Jail", "Obstacle 1"). Το set τελείωσε και στην πορεία ξεχάσαμε ήδη τους Suicide.
The Flaming Lips
Η πρώτη γνωριμία με τα live των Flaming Lips συνοδεύεται με σοκ... Ανοίγεις το στόμα στον Wayne Cone και γλιστράει το μαγικό χαπάκι που σου κρατάει το χαμόγελο σταθερό για μιάμιση ώρα: τεράστια μπαλόνια, αμέτρητα real-time χαμόγελα στις οθόνες, κονφετί, κόσμος να χορεύει επί σκηνής -κοιτάζεις γύρω σου το αχανές πλήθος μερικών δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που ψοφάει για sing-alongs και όλο αυτό το πανηγύρι. Ο άνθρωπος το βρήκε πάνω από μία δεκαετία και το πάει κατά γράμμα... Τη δεύτερη και την τρίτη φορά που βλέπεις τα ίδια tricks λογικά δεν θα έπρεπε να έχεις την ίδια αντίδραση, αλλά αυτή η έκρηξη χαράς και το ομαδικό τριπάρισμα αυτού του (υποψιασμένου) φεστιβαλικού κοινού αποδεικνύει ότι η συνταγή δεν λειτουργεί μόνο μία φορά. Ο Wayne Coyne εμφανίζεται στη σκηνή με γούνινο κολλάρο και μακρύ μαλλί - πιστό αντίγραφο του Τάκη Τσουκαλά, προειδοποιώντας το κοινό για τα strobo lights και την είσοδό του στη σκηνή με ένα μεγάλο πλαστικό "space bubble", αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο τον ενθουσιασμό. Το δε set κρατά την ισορροπία ψυχεδελικού και ποπ αρένας, καλύπτοντας ένα best of από τραβηγμένες σε διάρκεια εκδόσεις των γνωστών κομματιών τους. "She Don't Use Jelly", "The Yeah Yeah Yeah Song", "Yoshimi Battles the Pink Robots Pt. 1", "What Is the Light?", "The Observer"και δυο εκστατικά encore ("Race for the Prize" και "Do You Realize??") προτιμούμε να μας στείλουν κατευθείαν στο ξενοδοχείο, αλλά ευτυχώς η νύχτα έχει συνέχεια στους έτερους "απατεώνες" και crowd pleasers Girl Talk...
Girl Talk
Είναι η ώρα που "δε σε κρατάει το σώμα σου", σε τραβολογάνε και λίγο, τραβολογιέσαι και μόνος σου, ψιλοσκέφτεσαι τα του νοήματος ενός προηγογραφημένου dj set με ένα καραγκιόζη που ξεσηκώνει τα πλήθη, το ότι "ξημερώνει (κι εγώ στους δρόμους τριγυρνώ)" και τέτοια ώρα (και με τέτοια λόγια) κατευθύνεσαι στην άλλη άκρη του φεστιβάλ για να δεις ζωντανά το mashup άστρο του Gregg Gillis. Το σύμπαν όλο μιξάρεται αλλά δεν θυμάσαι δυο κομμάτια πριν τί έπαιζε, τα κονφετί της άλλης σκηνής τα πήρε ο ίδιος και τα πετάει ελεύθερα για να γυρίσεις ντυμένος καρναβάλι για πάντα, ενώ χαρτί τουαλέτας εκτοξεύεται κατά ρυπάς θυμίζοντας πλάγια γραμμή στο γήπεδο του ΟΦΗ τις καλές εποχές. Ο ίδιος φωνασκεί και χοροπηδάει και ο κόσμος χορεύει μέχρι το τέλος πάνω στη σκηνή και από κάτω... Ξημερώνει και ένα γυμνό κορμί που αγαπάει όλο τον κόσμο βρίσκεται ανάσκελα στα χέρια του κοινού υπό τους ήχους του (προς Θεού) "Imagine". Της μέρας τα καμώματα τα βλέπει η νύχτα και γελά...
