Ούτε βροχές, ούτε κρύα, ούτε χιόνια μπόρεσαν να εμποδίσουν τους Roxette από το να πραγματοποιήσουν μια εξαιρετική εμφάνιση στο Terra Vibe την Παρασκευή το βράδυ. Ήταν η πρώτη τους φορά στην Ελλάδα και πάω στοίχημα πως οι 4.000, περίπου, θεατές κράτησαν τα δάχτυλά τους σταυρωμένα ελπίζοντας ότι δεν θα είναι και η τελευταία.
Είχα τρομοκρατηθεί από τα τερτίπια του καιρού την περασμένη εβδομάδα και δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι ότι η συγκεκριμένη συναυλία θα μπορούσε να ακυρωθεί. Μετά από αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα, λοιπόν, και δεήσεις στους θεούς για νηνεμία, πήραμε τον δρόμο για τη Μαλακάσα. Ο κόσμος λίγος αρχικά, η λάσπη πολύ λιγότερη απ’ ότι περίμενα και κάτι στην ατμόσφαιρα πρόδιδε ότι η βραδιά θα κυλήσει –τουλάχιστον– ομαλά.
Η ώρα 20.00 και ο Πάνος Μουζουράκης βρίσκεται ήδη στη σκηνή για το ζέσταμα. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο καιρός ή ο ίδιος, το κλίμα, πάντως, δεν φάνηκε να θερμαίνεται ιδιαίτερα. Εντάξει, έχει μια φωνή. Φτάνει όμως για να κρατήσει ένα κοινό όταν αναπαράγει συνεχώς τις ίδιες παρλάτες –χυδαίες εν γένει– εδώ και τόσα χρόνια; Ο αυτοσαρκασμός του δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα πετυχημένος και το γεγονός ότι δεν συμπεριέλαβε στο setlist του καμία από τις διασκευές στις οποίες τον έχουμε συνηθίσει (και που, ίσως, είναι αυτές που τον κρατάνε και στα live του), θεωρώ πως έκανε την εμφάνισή του λίγο άχρωμη. Διεκπεραιωτικός σίγουρα δεν ήταν, δεν νομίζω όμως ότι η υπερπροσπάθεια που κατέβαλε συγκίνησε ιδιαίτερα το κοινό. Το “Σαλάμι”, η “Σοφίτα” και βέβαια το καινούργιο-παλιό “Φίλα Με Ακόμα” αναδείχθηκαν με διαφορά στις δυνατότερες στιγμές του, δίνοντας έναν παλμό αλλά μόνο για λίγο. Ήταν φανερό ότι είχε μια κάπως θολωμένη εικόνα του ρόλου του στη σκηνή καθώς τραγουδούσε. Πράγμα όχι και τόσο ευχάριστο, μιας και η «ποιητική αδεία» διαφόρων καταχρήσεων που οικειοποιούνται πολλοί κάτω από την ομπρέλα του καλλιτέχνη έχει γίνει πια γραφική.
Δεν ήταν Άγγλοι στο ραντεβού τους οι Σουηδοί, το ακαδημαϊκό τέταρτο όμως κάθε άλλο παρά μείωσε το ενδιαφέρον του κοινού. Με τις πρώτες νότες του “Dressed For Success” και του “Sleeping In My Car”, οι οποίες ξεκίνησαν δυναμικά τη συναυλία, το κοινό παραμιλούσε και η αίσθηση των ύστερων 1980s ήταν έκδηλη στο Terra Vibe –ακόμα και για ’μας, που δεν τη ζήσαμε ποτέ. Η δε Helena Josefsson (επί των συνοδευτικών φωνητικών), μέσα στο σακάκι με τις πληθωρικές βάτες και χτενισμένη σε άψογη περμανάντ, έκανε καταπληκτικό ντουέτο με τον Clarence Öfwerman και το σατέν σμόκιν του στο χρώμα της βανίλιας –κατευθείαν, λες, βγαλμένοι από ντίσκο περασμένων δεκαετιών. Ο Per και η Marie, φυσικά, δεν πήγαιναν πίσω: μεγαλωμένοι μα όχι γερασμένοι, αποδείχθηκαν ενεργητικότατοι. Κάτι πάντως που δεν καταλαβαίνω και αφορά στο κοινό, είναι αυτή η μανία με τις κάμερες και τα τηλέφωνα... Πολύ σωστά το παρατήρησε ο φίλος μου ο Γιώργος, κάπου ανάμεσα στο “How Do You Do!” και στο “Dangerous”, και συμφώνησα χωρίς ενδοιασμούς. Γιατί να πληρώσει κάποιος να πάει σε μια συναυλία, όταν τελικά την παρακολουθεί μέσα από την οθόνη της ψηφιακής του;
Τη μνεία στο καινούργιο τους άλμπουμ οι Roxette την έκαναν με δύο μόνο κομμάτια, το “She’s Got Nothing On (But The Radio)” και το “Only When I Dream”. Και καλώς έπραξαν, κατά την άποψή μου: στην πρώτη τους επίσκεψη στη χώρα μας επιβαλλόταν να μας «γλυκάνουν» με τις γνωστές και πολύ αγαπημένες τους επιτυχίες. Έτσι κι έγινε στη συνέχεια με το “It Must Have Been Love” και το “Fading Like A Flower”, στα οποία πάσα πήρε και το κοινό, τραγουδώντας με ένα στόμα–μια φωνή και τον έρωτα να ξεχειλίζει. Ζευγάρια παντός τύπου και ηλικίας κρέμονταν από τα χείλη της Marie Fredriksson η οποία, παρά τις περιπέτειες της υγείας της, στάθηκε αντάξια των περιστάσεων καθηλώνοντας τον κόσμο. Το live έκλεισε με το “Joyride”, αλλά κανείς δεν το κούνησε ρούπι: θα ήταν αδιανόητο να μας αποχαιρετήσουν χωρίς το “Spending My Time” και το “Listen To Your Heart”, που μοιράστηκαν στα δύο encore τα οποία ακολούθησαν.
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο τρόπο για να ανοίξω το συναυλιακό μου καλοκαίρι. Κάθε χρόνο την έναρξη του καλοκαιριού σηματοδοτεί για ’μένα το Jazz Festival, φέτος, όμως, ο Μάης-γδάρτης αποφάσισε να δώσει στους Roxette την πρωτιά. Δεν ξέρω πώς να τον ευχαριστήσω...
