Ας μιλήσουμε για (μουσική) ανεξαρτησία. Πάει πια πολύς καιρός που έχουμε πήξει στην ανεξαρτησία, στην εναλλακτικότητα και στο do-it-yourself. Μόλις γίνεται λόγος για ανεξαρτησία, θα πρέπει να εμφανίζονται το δεξί χέρι και το στόμα του Alan Bishop πάνω απ’ το κεφάλι του εκάστοτε θύτη και ν’ αστράφτει κατακέφαλος ολκής –παρέα με τα σχετικά μπινελίκια, κακαρίσματα, κρωξίματα και λοιπά ηχητικής αποδοκιμασίας. Ανεξάρτητος δεν δηλώνεις, είσαι. Οι Sun City Girls ήταν απ’ τα 1981 μέχρι το 2007 όταν και ο Charles Gocher, ο ντράμερ τους, μας άφησε για την επόμενη διάσταση. Τ’ αδέρφια Bishop (Alan και Richard) αποχαιρέτησαν το όνομα Sun City Girls παρέα με τον «αδερφό» τους και πλέον περιοδεύουν ως ντουέτο ονόματι Brothers Unconnected. Τελευταία στάση Τρίτη 24/5, Αθήνα.
Η βραδιά ξεκινά με προβολή. Πτυσσόμενα καθίσματα, ημίφως, ψίθυροι, αμηχανία κι ένα άσπρο σεντόνι (πρώτης νύχτας γάμου) να υποδέχεται τις βολές του προτζέκτορα. Βολές που αποκαλύπτουν μια πενηντάλεπτη συρραφή υλικού στη μνήμη του Gocher, βασισμένη στο οπτικοακουστικό έργο του με πρωταγωνιστή τον ίδιο –σαν οπτικό ημερολόγιο εργασίας. Μέρη με spoken word, τραγούδι κι η μορφή του να βράζει. Ενδιάμεσα, χειροποίητα κλιπάκια στα οποία εναλλάσσονται το ενδιαφέρον, το σοκ, το χασμουρητό, το χαμόγελο, η περιέργεια. Είναι ωραίο να ζεις στο μυαλό των ανθρώπων (σου).
Όταν ο χώρος προσαρμόζεται για το ακουστικό σετ, μένει μια μικρή σκηνή με δυο κουτσές κιθάρες. Οι λεπτομέρειες είναι γνωστές, ωστόσο η εικόνα και μόνο ανακινεί ενστικτώδικες ανησυχίες οι οποίες μετατρέπονται σε ελαφρύ μούδιασμα. Πόσοι στον πλανήτη στέκονται εκεί πάνω τσίτσιδοι, με φύλο συκής ένα-δυο πεταλάκια; Το μούδιασμα, βέβαια, γίνεται γλυκό μόλις τ’ αδέρφια πιάνουν τα όργανα και ψεκάζουν στα μουγκά ακουστικά σωματίδια εθνοψυχεδέλειας –απ’ την Αριζόνα ως τη Σουμάτρα. Κιθαρίστες σαν τον Richard Bishop ωμοί και ελαφροχέρηδες, άμεσοι κι εγκεφαλικοί μαζί, να εκκινούν γεωγραφικά από οπουδήποτε και να ανακαλύπτουν επί τόπου περάσματα προς παντού, υπάρχουν άλλοι; Η κατηγορία είναι από εκείνες του ενός.
Το κόλπο διευρύνεται και φουντώνει απότομα μέσω της πρόζας, του παιχνιδιού με τον λόγο. Ο Alan Bishop, πέραν της μορφής του (πλέον προδιαγραφών Κότζακ), της φωνής του (τραγουδάει άνθρωπος, θηλυκό, αρσενικό, Αλφακενταυρίτης ή αϊτινό κοκόρι, αν δεν δεις δεν ξέρεις), διαθέτει αυτό που λέμε χειμαρρώδη λόγο, κοφτερό χιούμορ και συναίσθηση του σώματός του. Απ' το ενήμερο στόμα του περνάνε οι διεθνείς ιστορίες για τους ελληνικούς πρωκτούς μέχρι το εθνικό άθλημα της ανακάλυψης συνωμοσιών εναντίον μας –κι οι Εβραίοι έτσι κυριάρχησαν στον κόσμο, ξέρετε εσείς τι κάνετε. Οι από κάτω το διασκεδάζουν εμφανώς, ωστόσο ποτέ δεν μπαίνουν στο παιχνίδι της διάδρασης. Τώρα η τρέλα επικοινωνείται με σχιζοφρενικά μπαλαντοειδή για παιδοκτονίες κλαψιάρικων μωρών, όργια και σεξουαλικές φαντασιώσεις του τύπου «γίνε εσύ Τζάκι να γίνω εγώ Τζέι-Εφ-Κέι να τη βρούμε προεδρικά...».
Προς το τέλος, δέχονται και παραγγελιές –σαν σε λαϊκό πάλκο. Παίζουνε και το “The Shining Path” που το 'χω μαράζι (το Lambada σε εκδοχή για Κορίτσια της Ηλιούπολης), γενικώς το Torch Of The Mystics το τιμούν. Ήμουν συμπαθών, πλέον δηλώνω οπαδός τους για πάντα.
