Πιο κοντά σε ερωτική εξομολόγηση παρά σε συναυλία εξελίχθηκε η εμφάνιση των δύο βασικών μελών των Black Heart Procession, το Σάββατο στο Gagarin. Σημείο των καιρών αυτές οι περιοδείες με ανθρώπους που αποτελούν τον πυρήνα ενός συγκροτήματος, αφήνοντας πίσω τους υπόλοιπους. Ομολογώ πως δεν μου αρέσει ως ιδέα, όπως ιδιαίτερα ενοχλητικό θα είναι και για τους εναπομείναντες Black Heart Procession. Τουλάχιστον πέρσι τους είδαμε πλήρεις στα δύο πολύ ωραία live που έδωσαν περίπου την ίδια εποχή στο Rodeo –μοναδική παρηγοριά για όσους από εμάς δεν ακολουθήσαμε την αποστολή για Βαρκελώνη και συγκεκριμένα για το Primavera. Φέτος δεν θα κάνουμε το ίδιο λάθος γιατί οι Roxette (ούτε οι αγαπημένοι Orb) δεν επαρκούν για να κρύψουν τη ζήλια μας. Ας σημειωθεί, θετικά ή αρνητικά, πως αρκετοί μου είπαν ότι δεν είχαν καταλάβει πως δεν θα βρισκόταν ολόκληρη η μπάντα στη σκηνή. Δεν θα πάρω θέση, από τη στιγμή που προσωπικά το είχα προσέξει.
Ο Pall Jenkins και ο Tobias Nathaniel ανέβηκαν λοιπόν στη σκηνή γύρω στις 11, ο πρώτος για ν’ αρπάξει το πριόνι και το δοξάρι και ο δεύτερος για να δείξει ξανά πως είναι ένας από τους ποιοτικότερους πιανίστες ροκ σχήματος. Όπως ήταν αναμενόμενο, το σετ τους ήταν τελείως διαφορετικό από τις άλλες φορές, αφού το συγκεκριμένο ντουέτο το βόλευε να παρουσιάσουν μερικές από τις καλύτερες μπαλάντες τους –ακόμα κι από τον πρώτο τους δίσκο. Κι αν η λογική λέει πως θα επέλεγαν το “Release My Heart”, έπαιξαν, προς μεγάλη μου χαρά, το “Even Thieves Couldn’t Lie”. O Jenkins, είτε τραγουδώντας είτε παίζοντας απλή κιθάρα, συνόδευε τις μελωδίες του Nathaniel κερδίζοντας, μάλλον, μόνο όσους από εμάς έχουν εδραιωμένη σχέση μαζί τους. Άλλωστε δεν το βρίσκω παράλογο. Από την άλλη, το ενοχλητικό παρεάκι με τα κοριτσόπουλα το οποίο μοιραία βρέθηκε από πίσω μου μάλλον δεν είχε ξαναβρεθεί σε ακουστικό σετ, που δυστυχώς έχει και μεγαλύτερες απαιτήσεις σε επίπεδο ησυχίας. Ευτυχώς ο χώρος επέτρεπε μετακινήσεις, αφού ναι μεν είχε κόσμο αλλά δεν ήταν και γεμάτος –και τα γλιτώσαμε τα βρισίδια. Αν κι ένα «βγες έξω» το άκουσα από κάπου...
Όπως πάντα, κορυφαία στιγμή στάθηκε το “Blue Tears” αλλά και το “Outside The Glass” από τον ίδιο δίσκο (τον δεύτερο συγκεκριμένα), που αποτέλεσαν άλλη μία έκπληξη της βραδιάς. Όπως κάθε φορά, τελειώσαν με το “It’s Was Your Crime I Never Told You About The Diamonds In Your Eyes”, αν και ομολόγησαν πως δεν το παίζουν σε αυτή την περιοδεία και κάνουν μια εξαίρεση για να μπορέσουν να βγουν από το κτίριο. Τελικά, ήταν άλλη μια καθηλωτική βραδιά η οποία όμως ποτέ δεν θα συγκριθεί με αυτά που ακούς με το πλήρες Black Heart Procession σχήμα. Όμως, με λίγο σκυμμένο κεφάλι και κρυμμένο χαμόγελο, γυρνάς σπίτι ικανοποιημένος. Και βάζοντας ξανά ν’ ακούσεις έναν δίσκο τους, παραδέχεσαι πως έχουν γράψει πολλά μεγάλα τραγούδια.
