Το ότι το βράδυ της Παρασκευής δεν θα παρακολουθούσαμε τους Tuxedomoon σε ολόκληρη τη σύνθεσή τους, αντίθετα θα βλέπαμε τους Blaine Reininger και Bruce Geduldig συνοδευόμενους από τον Τηλέμαχο Μούσσα στην κιθάρα, το γνωρίζαμε. Αυτό που ενδεχομένως δεν γνωρίζαμε, οι περισσότεροι από όσους κατηφορίσαμε προς το Bios για να παρευρεθούμε στο event, ήταν το πόσο επρόκειτο να διαρκέσει το σετ.
Για να το πω με τα λόγια του ίδιου του Reininger: «Δεν είμαστε οι Tuxedomoon. Θα έρθουν κι αυτοί, αλλά όχι πριν τον Σεπτέμβρη. Αυτό που θα παρακολουθήσετε τώρα είναι απλά ένα teaser για την επερχόμενη κανονική συναυλία». Συνέχισε λοιπόν με προώθηση του DVD τους και με αστεϊσμούς σε σπαστά Ελληνικά –καθώς, όπως μάθαμε, μένει πλέον δίπλα στο Bios.
Το εν λόγω teaser διήρκεσε μετά βίας 35 λεπτά, κατά τα οποία ακούσαμε δύο από τα σόλο κομμάτια του Reininger, “Night Air” και “Broken Fingers”, και πέντε των Tuxedomoon σε τελείως διαφορετικές εκτελέσεις (όλα εκτός του “No Tears”, στο οποίο η έξτρα κιθάρα ταίριαζε και δεν ξένιζε όπως στα υπόλοιπα, ερμηνευμένα άλλοτε σε μια πιο blues και άλλοτε πιο bossa nova κατεύθυνση: “Jinx”, “Litebulb Overkill”, “In A Manner Of Speaking”, “What Use”).
Έπειτα, ο γκριζομάλλης κύριος έβαλε στην άκρη το βιολί και την κιθάρα του και μας προέτρεψε να συνεχίσουμε τη βραδιά μας με περισσότερο ποτό και, αν θέλουμε, να πάμε να δούμε τον...Σάκη Ρουβά ή άλλους λαϊκοπόπ τραγουδιστές σε κάποιο σκυλάδικο της Πειραιώς. Του διέφυγε μάλλον πως οι θεατές προτιμούσαν να δουν αυτόν...
