Ο Όθωνας Ματαράγκας, ο Έλληνας συνθέτης που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, είναι ένας εξαιρετικός πιανίστας με φανερή παιδεία επί του θέματος, ο οποίος κατέληξε να φτιάχνει γοτθικής αισθητικής μουσική και να συνεργάζεται με τον Marc Almond, τον Antony, αλλά και τον Ιταλό τραγουδιστή Ernesto Tomasini. Με αυτόν εμφανίστηκε την περασμένη Πέμπτη στο 6 D.O.G.S., στο πλαίσιο του project We Dream In Colour που επιμελείται ο Άγγελος Πετρουτσάς, το οποίο, όπως λέει το δελτίο τύπου
«περιλαμβάνει επτά ζωντανές συναυλίες στο gig space του 6 D.O.G.S, μία κάθε μήνα, από τον Φεβρουάριο, από επτά μουσικoύς «καλλιτέχνες» από το εξωτερικό, τόσο της avant pop/post industrial σκηνής των 80s+90s, όσο και της σύγχρονης ηλεκτρονικής πειραματικής, καθώς και την κυκλοφορία επτά ισάριθμων 7” βινυλίων από την Tourette Records, στα οποία οι καλλιτέχνες θα συνθέσουν πρωτότυπη μουσική για το εν λόγω project. Ο κάθε μήνας, και ο κάθε καλλιτέχνης σηματοδοτείται από ένα χρώμα».
Ο πρώτος και μοναδικός μέχρι σήμερα δίσκος του Othon, το Digital Angel, ήταν ουσιαστικά μια δουλειά η οποία τους πόντους που κέρδισε τους χρωστούσε στον συνθέτη και όχι στους καλεσμένους που είχαν αναλάβει τα φωνητικά. Αυτό περίπου σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια της συναυλίας του ντουέτο που, μάλλον αναγκαστικά, περιορίστηκε στη μεγάλη έκταση της φωνής του Tomasini, υποχρεώνοντας το πιάνο του Othon –αδίκως– να περάσει σε δεύτερη μοίρα. Έτσι, δεν μπορώ να κρύψω πως, από ένα σημείο και μετά, έχασα το ενδιαφέρον μου. Αν και όσο πέρναγε ο χρόνος ο Tomasini φαινόταν να χαλαρώνει και να δυναμώνει τη σχέση του με τον αρκετό κόσμο που είχε έρθει να τον ακούσει.
Ξεκίνησαν με το πρώτο μέρος του Digital Angels για να καταλήξουν στο καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει ο Ματαράγκας (και άνοιγε τον δίσκο του), το “When I Leave You”. Ανεξάρτητα όμως από το μονόπλευρο ενδιαφέρον μου για τη μουσική του, η μεταξύ χημεία μεταξύ Othon και Tomasini φτάνει για να παρακολουθήσεις τις συναυλίες τους, αν και δεν καταφέρνουν να σε ενθουσιάσουν –ακόμα κι αν είσαι ο μεγαλύτερος φαν του David Tibet. Τέλος, ας σημειωθεί πως τα καινούργια τραγούδια τους (ο δεύτερος δίσκος του Othon θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο) ήταν ωραία.
Τέλος, τη συναυλία άνοιξαν οι Background Projection. Σε αυτή την πρώτη της εμφάνιση, η πολυμελής μπάντα-πρότζεκτ του Mr.XIII φάνηκε ενδιαφέρουσα περίπτωση. Νεο-φολκ με ακορντεόν, ηλεκτρονικά μέρη και έγχορδα παίζουν και καταφέρνουν στις περισσότερες των περιπτώσεων να ακουστούν όσο λυρικοί θέλουν. Το βαριετέ πάντως κομμάτι με τον αρλεκίνο δεν μου φάνηκε ούτε πρωτότυπο και κυρίως ούτε σημαντικό στην ατμόσφαιρα την οποία θέλουν να δημιουργήσουν.
