Φωτογραφίες: Νίκος Ζαραγκόπουλος
«Είναι 80 χρονών ο Sonny Rollins. Πάμε γιατί πότε θα ξανάρθει;» ήταν το σύνηθες σχόλιο για έναν από τους σημαντικότερους εναπομείναντες τζαζίστες του κόσμου... Φτάνοντας στο Παλλάς, περίμενα να δω έναν «παππού» της τζαζ σε μια διεκπεραιωτική ερμηνεία κάποιων επιτυχιών του. Δεν περίμενα να περάσω καλά, δεν περίμενα να ακούσω τίποτα φοβερό και το sold-out των 70 έως 100 ευρώ δεν με έψηνε καθόλου. Τελικά όλα ανατράπηκαν. Σε ένα κατάμεστο Παλλάς –δεν έχει σημασία τι κόσμος γέμισε τον χώρο– όλοι ήταν δοσμένοι στη μαγεία του Sonny Rollins.
Ο πρωταγωνιστής της βραδιάς εμφανίστηκε λίγο μετά τις 21.30, με κόκκινο πουκάμισο και λευκή (φυσική) άφρο αφάνα και ξεκίνησε με το “Patanjali”, κάνοντας μια επίδειξη κυκλικής αναπνοής –όχι μεγάλης σε διάρκεια αλλά εντυπωσιακής σε διαύγεια. Άφησε άπειρο χώρο στη μπάντα του να αυτοσχεδιάσει, να παίξει funky περάσματα, να κάνει το κέφι της, να κεντήσει groovy νότες... Μας έδειξε πόσο τραχύ, οξύ και άγριο μπορεί να γίνει ένα σαξόφωνο σε μια bossa nova, πώς μπορεί ένα ακατέργαστο πνευστό να πιάσει κουβέντα με μια jazzy κιθάρα και να καταλήξουν μαζί να παίζουν funk και, επίσης, πώς ένα σταθερό hi-hat στη drums μπορεί να δώσει χώρο για πολλή και μεγάλη μουσική!
Στη συναυλία του Sonny Rollins στην Αθήνα δεν έπαιξαν σπουδαίοι «καλεσμένοι» όπως ο Roy Hargrove ή ο Ornette Coleman –οι οποίοι τον έχουν τιμήσει ως τώρα στο πλαίσιο της περιοδείας για τα 80ηκοστά γενέθλιά του. Η μπάντα του δεν χρειάζεται κανέναν άλλο, έτσι κι αλλιώς. Οι Bob Cranshaw (μπάσο), Russell Malone (κιθάρα), Kobie Watkins (ντραμς) και Sammy Figueroa (congas) αποτελούν από μόνοι τους μια απίστευτη πηγή ενέργειας. Όπως μας είπε ο τεχνικός ήχου Richard Corsello, όλες οι συναυλίες της περιοδείας ηχογραφούνται, με σκοπό την κυκλοφορία ενός επετειακού δίσκου. Από τη βραδιά στο Παλλάς μάλλον θα υπάρχει κάτι, «if Sonny likes it»...
Υ.Γ.: Σαν highlights της βραδιάς, οφείλω να αναφέρω τις συνθέσεις “Nice Lady”, “St Thomas” και “Global Warming”, καθώς και το γεγονός ότι μεγάλοι μουσικοί όπως ο Russell Malone, o Bob Cranshaw και o Sammy Figueroa μαζεύουν οι ίδιοι τον εξοπλισμό τους από τη σκηνή μετά τη συναυλία, σε αντίθεση με κάποια εδώδιμα και αποικιακά ψώνια...
