Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Φτάνοντας έξω από το Κύτταρο το Σάββατο το βράδυ σκέφτηκα πως κάποιο λάθος πρέπει να είχε γίνει. Διότι τόσο κόσμο να περιμένει έξω από τον συγκεκριμένο χώρο για να μπει μέσα προσωπικά δεν είχα ξαναντικρίσει. Κι όμως, τα κεφαλάκια που είχαν στοιβαχτεί μέχρι τον δρόμο περιμέναν να δουν εάν θα κατάφερναν, τελικά, να μπουν για να δουν την εμφάνιση του κύριου Tailor. Μπαίνοντας τώρα μέσα, η εικόνα ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη. Ο κόσμος είχε κατακλύσει το μαγαζί και η φράση του υπάλληλου του Κυττάρου ήταν ενδεικτική: «περάστε στον εξώστη γιατί ο κάτω χώρος έχει γεμίσει». Το ότι δεν τον ακούσαμε δεν σημαίνει ότι αυτό που έλεγε δεν έστεκε. Ίσα-ίσα που έτσι όπως φαινόντουσαν τα πράγματα, μάλλον το ίδιο έπρεπε να πει και για τον χώρο του εξώστη...
Όταν άρχισε η συναυλία, όμως, η αρχική έκπληξη για το πολυάριθμο κοινό του Γάλλου καλλιτέχνη έγινε απόλυτα δικαιολογημένη. Ο ήχος του βλέπετε –ο οποίος περιέχει ισόποσες δόσεις από funk, soul, hip hop, breaks και scratches– είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του ελληνικού μουσικόφιλου πλήθους, γι’ αυτό και μια τέτοια υποδοχή: ο Wax Tailor γνώρισε την αποθέωση τόσο κατά την είσοδο όσο και κατά την έξοδο του σχήματός του από τη σκηνή. Αλλά όχι μόνο αυτό. Ενεργή συμμετοχή σε σχεδόν κάθε κομμάτι, χορός και ασταμάτητο κούνημα σε όλο το εμβαδό του χώρου, χέρια να πηγαινοέρχονται ρυθμικά ανάλογα με τις προσταγές των επί σκηνής πρωταγωνιστών και πολλά άλλα. Στο δε “Que Sera Sera”, που ο ίδιος ο Wax Tailor μας προκάλεσε να ξεπεράσουμε σε dB το θεσσαλονικιώτικο κοινό (μπροστά στο οποίο είχαν παίξει την Παρασκευή), επικράτησε ντελίριο στον συγκεντρωμένο κόσμο, ο οποίος τραγουδούσε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Αν κρίνω βέβαια από τις αντιδράσεις του καλλιτέχνη μάλλον δεν τους ξεπεράσαμε τους Θεσσαλονικείς. Παρόλ’ αυτά, μας έδωσε τα εύσημά του.
Το να μπει πάντως ο κόσμος τόσο πολύ στο κλίμα της συγκεκριμένης βραδιάς δεν οφείλεται μόνο στην (αδιαμφισβήτητη) ποιότητα των τραγουδιών του Γάλλου, μα και στην πλαισίωσή του από το συγκεκριμένο πενταμελές σχήμα. Τα υπέροχα φωνητικά της Charlotte Savary και τα μαστουρωμένα raps του Mattic δώσανε άλλη διάσταση σε όσα κομμάτια παράχθηκαν ζωντανά, μη βασιζόμενα δηλαδή σε προηχογραφημένα μέρη. Η παρουσία δε του βιολιού, του τσέλο και του φλάουτου δίναν ακόμα περισσότερα συν στην όλη εμφάνιση (παρεπιμπτόντως, να υπάρχει άραγε τρόπος να βρούμε κάπου το τηλέφωνο της φλαουτίστριας;). Κάπως έτσι βρεθήκαμε να παρακολουθούμε το Κύτταρο να πάλλεται στο άκουσμα των πιο γνωστών κομματιών του Wax Tailor, όπως τα “House Of Wax”, “The Games You Play”, “B-boy On Wax”, “Say Yes” και “Where My Heart's At”, απολαμβάνοντας μια πραγματικά ξεχωριστή και κεφάτη ατμόσφαιρα. Όταν μάλιστα στο τέλος ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Positively Inclined”, τα χοροπηδητά στο κέντρο του χώρου έδιναν και έπαιρναν.
Όπως θύμισε κι ο ίδιος ο Tailor, η αθηναϊκή βραδιά ήταν η τελευταία εμφάνισή τους για τη συγκεκριμένη παγκόσμια περιοδεία και για αυτό μας χάρισαν ένα bonus κομμάτι για το τελείωμα, στο οποίο ο κόσμος ακολούθησε πρόθυμα. Και μπορεί η διάρκεια της εμφάνισης να μην φωνάζει «ξεχωριστό κλείσιμο τουρνέ» (μιάμιση ώρα με το ζόρι κάτσανε στη σκηνή οι 6 τους, εναλλασσόμενοι όλοι πλην του Wax Tailor), πάντως από την ίδια τη βραδιά δεν νομίζω να έμεινε κανείς παραπονεμένος –ούτε το κοινό, ούτε το σχήμα. Ας κρατήσουν οι χοροί, λοιπόν, τους οποίους ούτε η απαράδεκτη και αφόρητη ζέστη που επικρατούσε μέσα στον χώρο δεν κατάφερε να διακόψει, για να σημειώσω και το πιο σημαντικό μείον της όλης εμπειρίας.
