Φωτογραφίες: Ελένη Μητσιάκη
Έχοντας παρακολουθήσει κάποιος τη δισκογραφία των I Like Trains τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια, θα έχει διαπιστώσει τον άρτιο τρόπο με τον οποίο χτίζουν τα κομμάτια τους. Βήμα-βήμα κι έχοντας ως βασικά υλικά σκοτεινές ηχητικές και στιχουργικές φόρμες, τις οποίες αναπτύσσουν αρχικά με μια αφαιρετική μελαγχολία η κιθάρα και η φωνή του David Martin, συναντούν σταδιακά (και σε απόλυτο συγχρονισμό) τα υπόλοιπα μέλη, για να οδηγηθούν όλοι μαζί σε εκρηκτικές, στιβαρές απογειώσεις. Κι όταν αυτές συντελούνται πακεταρισμένες με τον πιο σχολαστικό και προσεγμένο ήχο –τόσο σε στουντιακές, όσο και σε ζωντανές συνθήκες– έχουν ως επακόλουθο πιστούς οπαδούς. Λίγους μεν, αλλά τόσο ένθερμους ώστε να χρηματοδοτούν και το νέο τους δίσκο με τίτλο He Who Saw The Deep, παραμένοντας και πάλι πιστοί στο συναυλιακό ραντεβού μαζί τους.
Κι αν τα 200 περίπου άτομα που αντίκρισαν οι I Like Trains κατά την είσοδό τους στη σκηνή φάνηκαν σε κάποιους λίγα, είναι για μένα απόλυτα δικαιολογημένο νούμερο. Αυτή είναι η ελληνική συναυλιακή τους δυναμική –και δεν φταίει ούτε η οικονομική κρίση (μιας και οι περισσότεροι σνόμπαραν το ελάχιστα φτηνότερο αντίτιμο της προπώλησης), ούτε η συναυλιακή υπερπροσφορά του τριημέρου, ούτε η, για κάποιους, εμπορική στροφή του συγκροτήματος, ή το αναμάσημα του ίδιου ήχου ή ακόμα και η πρόσφατη απομόνωσή τους από το παιχνίδι των δισκογραφικών.
21.00 ακριβώς και περιμένω να ανοίξουν οι πόρτες στο Gagarin (συνέπεια πάνω απ’ όλα). Αλλά μιας και η αναμονή κρατά 45’, θα κάνω ένα μικρό ταξίδι τρεισήμισι ωρών, για να φτάσω στη στιγμή που έχει τελειώσει το live κι αποχωρώ, έχοντας στο μυαλό μου τον απόηχο μιας πετυχημένης εμφάνισης η οποία συνδύαζε έντονο συναίσθημα, υποδειγματική τεχνική και ηχητικές εναλλαγές. Κι ενώ αναρωτιέμαι πώς στο καλό κατάφεραν να ξεγελάσουν τη θαμπή μικροφωνική του Gagarin βγάζοντας τόσο λαμπερό ήχο στις κιθάρες, οι πόρτες ανοίγουν. Αναμονή για 20’ ακόμη και οι Absent Without Leave προσπαθούν να ζεστάνουν το ελάχιστο και παγωμένο από την αναμονή κοινό με κάποια δείγματα από τη νέα τους δουλειά Faded Photographs, που, εντελώς συμπτωματικά, μοιράζεται την ίδια μέρα κυκλοφορίας με αυτή των I Like Trains (25 Οκτωβρίου), καθώς και με αρκετή βοήθεια από προηχογραφημένα μέρη και οπτικό υλικό. Για ακόμα μια φορά –είναι νομίζω η τέταρτη εμφάνισή τους την οποία παρακολουθώ– δεν κατάφεραν να με κερδίσουν. Εκτός αν πολεμήσουν τη σκηνική τους διστακτικότητα και εμπλουτίσουν το setlist τους με λιγότερο στατικά και περισσότερα δυναμικά κομμάτια, αφού αποδείχθηκαν στο πιο δυνατό τους σημείο, σύμφωνα και με την ανταπόκριση του κοινού. Μήπως ένας ντράμερ στη θέση των προηχογραφημένων;
Πλάθοντας σενάρια για την άδεια θέση του ντράμερ που έχασκε μπροστά μου και πριν καλά-καλά το καταλάβω, οι I Like Trains βγήκαν στη σκηνή (το ρολόι του σταθμαρχείου έδειχνε 23:10) με τα σιδηροδρομικά τους σακάκια –αφήνοντας πίσω τα ρούχα πένθους που φορούσαν τη περίοδο του Elegies To Lessons Learnt– πανέτοιμοι να μας αφηγηθούν τις μελαγχολικές τους ιστορίες. Διόλου δύσκολο, μιας και ο Martin έχει το χάρισμα του γητευτή, καταφέρνοντας με την επιβλητική φωνή του, άλλοτε εκφέροντας ψιθυριστά τις συλλαβές κι άλλοτε ξεσπώντας, να αποδίδει τον έντονο λυρισμό των στίχων και τις μελοδραματικές μελωδίες, βυθίζοντάς σε κατευθείαν στον σκοτεινό κόσμων των «Tρένων». Συνεργοί του στη γητεία η κιθάρα και το μπάσο των Guy Bannister και Alistair Bowis, που μοιάζουν να λειτουργούν σαν σώμα ένα.
Το ταξίδι ξεκίνησε με τα εμβατηριακά τύμπανα του “A Father’s Son”, παιγμένα από τις μπαγκέτες ενός νέου προσωρινού μέλους (μιας και ο Simon Fogal είχε ένα ατύχημα). Το τρένο πέρασε κατόπιν από τα κιθαριστικά τούνελ των Σειρήνων (“Sirens”), ακολούθησε στις κορυφώσεις του “Terra Nova” και συνέχισε μέσω ενορχηστρωτικών διαδρομών το κινηματογραφικό του ταξίδι, οδηγώντας από τα παλιότερα ομιχλώδη τοπία των Elegies To Lessons Learnt και Progress Reform, σε αυτά, κυρίως, του He Who Saw The Deep. Νέα, πιο λαμπερά τραγούδια, τα οποία αντλούν έμπνευση από το μέλλον –και κυρίως αυτό του ανθρώπινου γένους– αφήνουν πίσω το παρελθόν και την εξιστόρηση ιστορικών γεγονότων και ντύνονται νέες ενορχηστρώσεις, με λιγότερα κιθαριστικά εφέ και παραμόρφωση, καθώς και πιο εκτεταμένη χρήση πλήκτρων.
Και κάπως έτσι, μετά από μία ώρα ταξιδιού, και με τους απαλούς και μελαγχολικούς κιθαριστικούς στροβιλισμούς του “Sea Of Regrets” να πλανώνται ακόμα στο χώρο, οι I Like Trains αποχώρησαν αθόρυβα, για να επιστρέψουν και πάλι για 15 καταιγιστικά λεπτά, δίνοντας την υπόσχεση για ένα νέο ταξίδι πολύ σύντομα...
Setlist
A Father's Son (He Who Saw The Deep)
Sirens (He Who Saw The Deep)
Terra Nova (Progress Reform)
When We Were Kings (He Who Saw The Deep)
Death Of An Idealist (Elegies To Lessons Learnt)
Victress (The Deception Single)
We Saw The Deep (He Who Saw The Deep)
A Rook House For Bobby (Progress Reform)
We All Fall Down (Elegies To Lessons Learnt)
Stainless Steel (Progress Reform)
Hope Is Not Enough (He Who Saw The Deep)
These Feet Of Clay (He Who Saw The Deep)
Sea Of Regrets (He Who Saw The Deep)
Encore
Voice Οf Reason (Elegies To Lessons Learnt)
Spencer Perceval (Elegies To Lessons Learnt)
