Pro-Pain + Poltergeist & Psycho Choke

Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου

Να ζητήσω κατ’ αρχήν συγγνώμη από τις μπάντες που άνοιξαν για τους Pro-Pain, μιας και ένεκα επαγγελματικής ενασχόλησης δεν μπορούσα να βρίσκομαι στο An πριν από τις 11, οπότε πέτυχα μόλις τις τελευταίες ηχοβολές από το δίδυμο των support acts, των Psycho Choke & Poltergeist.

Ουσιαστικά 11+14 στον χώρο του club αντάλλαζαν ανάσες χονδρικά 300+ άτομα, τα οποία σαφώς ήξεραν για ποιο λόγο βρίσκονταν εκεί –το ανάλογο με τους Mayhem, που έπαιζαν σε απόσταση ενός τσιγάρου. Σε τέτοιες μαζώξεις οι ξώφαλτσοι είναι εξ’ ορισμού ελάχιστοι οπότε γλιτώνεις από συζητήσεις για κομμωτήρια, hype bars, την καινούργια indie μπάντα από την (όποια) αγγλική κομητεία διότι στα σίγουρα το ζητούμενο είναι ένα: Καυτό hardcore/rock ‘n’ roll/metalcore.

Στις 12 παρά που μπήκαν οι Pro Pain ως γορίλες που χτυπούν τα στήθη τους (και καλά κάνουν) δεν εισέπραττες μια manowar-ική αυτοαποθέωση, αλλά μία τίμηση των κανόνων δεοντολογίας του (hard/metal)core. «Βρισκόμαστε εδώ για να περάσουμε καλά, είμαστε δυνατοί, μακριά από ουσίες, ας ρολάρει η rock ‘n’ roll μηχανή». Και όντως αυτό διαπιστώσαμε, όχι μόνο όταν μας χτύπησε ο τυφώνας τους αλλά και καθόλη τη διάρκεια του σόου τους. Δεν σε ενοχλούν οι προτροπές των Pro-Pain για παλαμάκια, για σήκωμα της γροθιάς και διάφορα ανάλογα, γιατί είναι από τις λίγες μπάντες που προσωπικά δεν με εκνευρίζουν όταν το κάνουν. Και αυτό διότι έχει να κάνει με συμμετοχή και όχι επίχρισμα του θρόνου της εκάστοτε μπάντας.

Αυτό που μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση είναι ότι, εκεί που περίμενα να υπάρχουν τουλάχιστον πέντε επιλογές από τον καινούργιο τους δίσκο στο σετ –τραγούδια τα οποία αντικειμενικά μπορούν να σταθούν σε ζωντανή εμφάνιση (εξάλλου μόνον τέτοια κάνουν!)– οι Pro-Pain, πιθανώς επειδή φοβήθηκαν ότι το νέο υλικό δεν έχει αφομοιωθεί, έπαιξαν εκ του ασφαλούς. Μη σας κάνει εντύπωση, αποτελεί πάγια πολιτική των αμερικάνικων συγκροτημάτων, ώστε να κρατάνε τις αγορές ανοικτές για μελλοντικές δουλειές, παίζοντας «best of medley» όπως σωστά χαρακτήρισε το σετ τους ο φίλος μου (με μπλούζα Impaled Nazarene παρακαλώ). Και δεν αναφέρω τυχαίως την τελευταία μπάντα παρά απλά για να κάνω μία (αυτο)πάσα και να αναφερθώ στο σεκταριστικό φάσμα το οποίο κινήθηκε εκείνο το βράδυ στο An.

Σαφώς (καταρχήν) η αναλογία αντρών /γυναικών ήταν της τάξεως 4,4:1. Προσωπικά περίμενα την αναλογία σε επίπεδο 6,2:1. Μπράβο κυρίες μου... Κατά δεύτερον τα κουρεία είχαν δουλέψει ήδη. Ήτοι, σχετικά λίγα μαλλιά κάτω από τους ώμους. Ξυρίσματα και μακρύ μαλλί έπεσε σε μερικές περιπτώσεις, αλλά οι οπαδοί του ακραίου μεταλλικού ήχου εκείνο το βράδυ ήταν στους Mayhem –όπως είπαμε παραπάνω. Κοντό μαλλί ή και καθόλου, λοιπόν, και πολύ μούσι την Παρασκευή το βράδυ. Και φυσικά ένα πολύ ενεργητικό pit του οποίου τη φωτιά συνδαύλιζε συνέχεια από σκηνής ο φυσικός αρχηγός της μπάντας, ο ογκώδης Gary Meskil. Και το έκανε επιτυχημένα, είτε με την τραχιά φωνή του (τραγουδώντας αλλά και με φράσεις εντός και εκτός των κομματιών), είτε με ένα πολύ ζεστό χαμόγελο και με παροιμιώδη αφοσίωση σε ό,τι κάνει –τέτοια που του απαγορεύει να μιλάει με περιττολογίες ανάμεσα στα μυδραλιοβόλα (συγγνώμη, τραγούδια).

Παίζοντας επί 1 ώρα και 37 λεπτά, οι Αμερικανοί έδωσαν δουλειά σε ορθοπεδικούς, στη μπαργούμαν του An και σε τσαγκάρηδες. Σβέρκοι ταρακουνήθηκαν, μπύρες έφευγαν ως παλαβωμένες κότες μπροστά σε μαχαιροδόντισσες αλεπούδες, καλαπόδια επιστρατεύτηκαν την επόμενη μέρα για να ισιώσουν στραβωμένα πέταλα από αρβύλες και τσακισμένα τακούνια δέχθηκαν επιπρόσθετα καρφώματα, μπας και κάτσουν καλύτερα στη θέση τους μετά την καταπόνηση από το ποδοβολητό που έπεσε σε κάποιες φάσεις της συναυλίας. Τι νομίζετε ότι είδαμε την Παρασκευή το βράδυ; Προς απογοήτευση ίσως διαφόρων που πέταξαν προς το τέλος κάποια συνθήματα περί κελιών και αντι-αστυνομικής δράσης, οι Pro-Pain είναι μία μπάντα που το ουρλιαχτό της βγαίνει επειδή είναι εργαζόμενοι μέσοι της Αμερικής, οι οποίοι έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια σε σχέση με ό,τι είχαν σαν σίγουρο στην καθημερινότητά τους. Και αυτό διατρανώνουν μέσω του καυτού rock ‘n’ roll τους (υπέροχος σε κινησιολογία ο βετεράνος πια Tom Klimchuck και σε άμεση επικοινωνία με το κοινό). Τώρα, όποιος δεν καταλαβαίνει ή δεν αντιλαμβάνεται τη βιωματική Δεξιά των Pro-Pain, εγκαθιδρύει ένα πρόβλημα αποκλειστικά δικό του...