Φωτογραφίες: Nikos Z
Για πολλά χρόνια η σκηνή της παρτίδας σκάκι με το ανεπανάληπτο κινηματογραφικό ζευγάρι Στιβ Μακ Κουίν και Φέι Νταναγουέι στην ταινία Υπόθεση Τόμας Κράουν, σε συνδυασμό με τις jazzy μουσικές πινελιές της, αποτέλεσε μία από τις πιο πιστές εμμονές μου. Από τότε περάσανε πολλά χρόνια και πολλές ώρες σε υπόγεια δισκοπωλεία προς ανεύρεση προσωπικών άλμπουμ και soundtracks με την υπογραφή του γαλλοτραφούς Michel Legrand. Μετά από μια άκρως βραβευμένη και διεθνώς αναγνωρισμένη διαδρομή 50 χρόνων, ο ανήσυχος καλλιτέχνης μάς επισκέφθηκε για πρώτη φορά, στα 78 του χρόνια, για μια μοναδική βραδιά παλαιάς αίγλης, εκλεπτυσμένου ρομαντισμού και υψηλής αισθητικής.
Από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης της συναυλίας του Legrand, το μυαλό μου γέμισε εικόνες, βλέμματα, jazz αρώματα και πολύ τρυφερότητα. Το μουσικό άγγιγμά του έχει συγκινήσει γενεές και γενεές, δίχως ποτέ ο ίδιος να επηρεάζεται από μόδες, στιλ και εμπορικές αναστολές. Διαθέτει τη στόφα ενός πολύπλευρου συνθέτη που η διαρκής και επισταμένα «ανήσυχη» σπουδή του τον έχει κατατάξει στην αφρόκρεμα της μουσικής, διεθνώς. Με μια ανάλογη αύρα τον υποδέχτηκε το πολυπληθές κοινό –όλων των ηλικιών και φυλών– στο Μέγαρο Μουσικής την περασμένη Πέμπτη, λίγο μετά τις 20.30, ίσως και με μια παραπάνω «απαιτητική» διάθεση απέναντι στις μυσταγωγικές στιγμές που έχει χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια στον κόσμο. Εκλεκτοί συνοδοιπόροι του ο Remi Vignolo (κοντραμπάσο) και ο Andre “Dede” Ceccarelli (ντραμς), καλλιτέχνες με σπουδαία μουσική καταγραφή και βαρυσήμαντες συνεργασίες. H μακροσκελής jazz έναρξη και οι δυαδικοί αυτοσχεδιασμοί μεταξύ πιάνου-ντραμς και πιάνου-κοντραμπάσου αντιστοίχως, έδωσαν μια δυνατή αίσθηση από τις διαθέσεις του βιρτουόζικου τρίο. Η βραχνή πάλι, ενίοτε τρεμάμενη και γνώριμα «φάλτσα», φωνή του συνθέτη, ξεδίπλωσε αγαπημένες στιγμές και συνθέσεις του, όπως το “La Valse Des Lilas” (“Once Upon A Summertime”) –το πρώτο του κομμάτι, όπως μας διευκρίνισε κι ο ίδιος. Στην πορεία μάς υπενθύμισε και τις αξιομνημόνευτες συνεργασίες του με τον Oscar Peterson και τον Miles Davis, ερμηνεύοντας με στιλιστική μαεστρία το “Django”, από εκείνη την εποχή.
Το jazz-γαλλικό chanson πέπλο είχε την τιμητική του, ενώ δεν έλειψαν και οι σταθεροί scat λαρυγγισμοί του Legrand, στοιχείο που κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να απουσιάζει μιας και οι μελωδίες του είναι ολοκληρωμένες από μόνες τους. H γυμνή ομορφιά της jazz συνομιλούσε με ένα ρομαντικό-ερωτικό δέσιμο όταν άκουγες το θέμα του “Dingo” και ακολούθως εκείνο του “Summer Of 42”, για να πέσεις κατόπιν στα ανεπαίσθητα ορχηστρικά βήματα τού “What Are You Doing The Rest Of Your Time” και στους ελλειπτικούς ψιθύρους-λόγια του καλλιτέχνη. «Είχα τη σπουδαία τιμή να συνεργαστώ με τον φοβερό Ray Charles», σχολίασε σε κάποια στιγμή και αφέθηκε αμέσως σε μια άκρως γκρουβάτη εκδοχή του “Blues For Ray”. Και μιας και το groove εμπνέει τους τολμηρούς και ταλαντούχους, μάς αφιέρωσε μια 7λεπτη μουσική «αποδόμηση» του κλασικού “I’ll Wait For You”, από τις Ομπρέλες Του Χερβούργου του Demy, σε jazz, bossa, swing, tango, soul εναλλαγές και αυτοσχεδιασμούς. «Λέτε να μας αντισταθεί το κομμάτι;», μας ρώτησε χαμογελώντας και μάλλον κάτι τέτοιο συνέβη μιας και η μελωδία του σου κολλάει στο μυαλό σε οποιαδήποτε μορφή της. Και επειδή μίλησα στην αρχή για εμμονές, δεν θα μπορούσαμε να μην ακούσουμε στο τέλος την πιο πολυδιασκευασμένη επιτυχία του Michel Legrand, το “Les Moulins De Mon Coeur”, γνωστότερο ως “The Windmills Of Your Mind”, το οποίο όλοι μας αφιερώσαμε κάπου, κάποτε... Για κάποιους και μόνο αυτό να είχε γράψει ο Legrand θα αρκούσε για να μπει στο πάνθεον των μεγαλύτερων συνθετών της σύγχρονης μουσικής. Υπερβολές, θα μου πείτε, ίσως...
Για μιάμιση πάντως ώρα στο Μέγαρο, jazz ελεγείες ποικίλων αποχρώσεων ισορροπήσανε σε low profile παλέτες, με συναισθηματικά χρώματα και αυτοσχεδιαστικούς τόνους, τη στιγμή που ο πρωταγωνιστής της βραδιάς –πάντα πλαισιωμένος και «προικισμένος» από εξαιρετικούς μουσικούς, το σημειώνω ξανά– μεταμορφωνόταν στο αεικίνητο πνεύμα που όλοι αγαπήσαμε.
