Φωτογραφίες: Μυρσίνη Πατακάκη (Θεσσαλονίκη) & Αίγλη Δράκου (Αθήνα)
Θεσσαλονίκη
Με φρέσκο άλμπουμ τον περασμένο Οκτώβρη, οι Piano Magic μας ήρθαν στη Θεσσαλονίκη. Δεν είχε τύχει να ξαναδώ τους Λονδρέζους ζωντανά και, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν ήξερα τι με περίμενε…
Φτάσαμε στον συναυλιακό χώρο κατά τις 9 και κάτι, λίγο αφότου άνοιξαν οι πόρτες στον Μύλο. Εκείνη την ώρα δεν είχε πάει ακόμα σχεδόν κανείς, οπότε πιάσαμε κατευθείαν θέσεις μπροστά-μπροστά, για να έχουμε καλή οπτική επαφή. Κατά τις 10, βγήκαν στη σκηνή οι Sugar Factory, ένα side project των δικών μας Infidelity. Ήταν ένα αρκετά ενδιαφέρον ντουέτο κιθάρας και μπάσου, το οποίο εναλλασσόταν με ακορντεόν σε κάποια κομμάτια. Έπαιζαν κυρίως post-rock, μας εξέπληξαν μάλιστα ευχάριστα με μια διασκευή στο “Mogwai Fear Satan” ως τελευταίο κομμάτι τους.
22.50 μας αποχαιρέτησαν οι Sugar Factory, κατά τις 23.00 εμφανίστηκαν επί σκηνής οι Λονδρέζοι. Από τις πιο καλοστημένες μπάντες που έχω δει ποτέ μου σε live... Ο δε Glen Johnson είναι άριστος performer και με πολύ καλή διαδραστική επαφή με το κοινό, χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να καταφύγει σε υπερβολές. Άγγλος σε όλα του…
Μας έπαιξαν περίπου για μια ώρα και είκοσι λεπτά, ένα σετ που ακούγεται μεν μικρό σε διάρκεια, αλλά ήταν αντιπροσωπευτικότατο, με μια μικρή έμφαση φυσικά στην τελευταία τους δουλειά, το “Ovations”. Πάντως, θα έλεγα ότι δε μου άφησε κάποιο απωθημένο το live. Όταν υπάρχει τέτοια δυναμική επί σκηνής και μάλιστα συνεχόμενη, σ’ αφήνει χορτασμένο. Κάπου στις δώδεκα και μισή λοιπόν, μας καληνύχτισαν.
Από άποψη κόσμου, περίμενα να είναι πολύ χαλαρά τα πράγματα, αλλά τελικά οι Piano Magic έχουν πολύ μεγαλύτερο κοινό απ’ όσο νόμιζα! Το club του Μύλου γέμισε ασφυκτικά, με κάπου 400 με 500 άτομα να παρακολουθούν τη συναυλία. Ώρες-ώρες ομολογώ πως μ’ αφήνουν έκπληκτο οι συμπολίτες μου... Άλλες φορές σε πολύ καλές συναυλίες δεν έρχεται κανείς και σε ονόματα πάλι που δεν περιμένεις να είναι τόσο γνωστά, γίνεται χαμός! Ο κόσμος έδειξε λοιπόν κατενθουσιασμένος με τους Piano Magic, τα χειροκροτήματα έδιναν κι έπαιρναν και, όταν τέλειωσαν, δεν θέλαμε να το πιστέψουμε!
Γενικότερα, η συναυλία διέθετε όλα τα στοιχεία της επιτυχίας. Πολύς και ενημερωμένος κόσμος, άριστη εμφάνιση από ένα πάρα πολύ καλό συγκρότημα, κανένα παρατράγουδο και εξαιρετική διοργάνωση. Μακάρι να είναι έτσι και καλύτερες όλες οι συναυλίες που βλέπουμε!
Αθήνα
Είναι φορές που η «μουρμούρα» σε σπρώχνει να παρακολουθήσεις ένα live. Από τη μία, οι πολύ καλές εντυπώσεις που άφησαν οι Piano Magic με την εμφάνισή τους στο An Club πριν δυο χρόνια και ο τελευταίος αξιόλογος δίσκος τους. Από την άλλη, οι Kwoon• οι οποίοι λατρεύονται από τους post rock θιασώτες και λαμβάνουν επαινετικά σχόλια από τη μουσικογραφιάδικη νομενκλατούρα. Και σταθερά στο υπόβαθρο οι Misuse, που δεν παρεκκλίνουν εύκολα των καλών ζωντανών αποδόσεων του έργου τους. Το Σαββατόβραδο, λοιπόν, υπήρξαν δύο επιβεβαιώσεις και μια διάψευση.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με μια σειρά. Οι Misuse βγήκαν να παίξουν σε ένα σχεδόν άδειο Fuzz, πράγμα που έφερε, καταρχήν, αμηχανία – και στη μπάντα και στον κόσμο. Ωστόσο η παρουσία τους κρίνεται συνεπής ως προς την ποιότητα στην οποία μας έχουν συνηθίσει. Είναι δεμένη μπάντα και οι συνθέσεις τους καταδεικνύουν ότι έχουν καλές ιδέες, πράγματα βέβαια που έχουν ξαναειπωθεί. Όσον αφορά στο καινούργιο κομμάτι τους, φαίνεται ότι οι Misuse έχουν επιλέξει την ανοιχτή στροφή προς τους ηλεκτρονικούς ήχους. Πειραματίζονται – γεγονός καλό – αλλά δεν έχουν ακόμα βρει, νομίζω, την κατάλληλη θέση τους με τέτοια εργαλεία. Έχω πάντως πίστη σε αυτούς.
Να λοιπόν η πρώτη επιβεβαίωση. Η ζωή όμως θέλει ποικιλία. Οι Kwoon λοιπόν, που τόσα έχουμε ακούσει για δαύτους, έμοιαζαν στο Fuzz με ένα από τα τρανότερα φιάσκα της χρονιάς. Αναρωτιέμαι ποιος από τα έγκριτα περιοδικά και sites διέκρινε στους Γάλλους έστω και μια σπίθα των Sigur Ros. Στα στούντιο πολλά πράγματα ασφαλώς διορθώνονται, αλλά η αληθινή δοκιμασία βρίσκεται στη συναυλία. Όπου και οι Kwoon απέτυχαν οικτρά, ακριβώς γιατί διαλέξανε τον εύκολο δρόμο σε καθετί που έκαναν. Κοπιάρανε δηλαδή τη μελωδική μορφή των Mono και τη μελωδική ανάπτυξη των Explosions In The Sky. Τραγουδήσανε σαν τους M83 και ενίοτε προσπάθησαν να παράξουν θόρυβο σαν τους Mogwai. Αλλά φευ... Παρέμειναν νερόβραστοι, βαρετοί και αδιάφορα μονότονοι. Με μια κουβέντα, αποτέλεσαν μία (ακόμα) απόδειξη ότι το post rock κόλπο ξοφλάει.
Η εναπομείνασα επιβεβαίωση ήταν όπως καταλαβαίνετε οι Piano Magic. Μια ηχηρή, εντυπωσιακή και ουσιαστική επιβεβαίωση, μιας και έδωσαν μια εκπληκτική συναυλία, με όλη τη σημασία της λέξεως. Δεν θα ήταν λάθος ο ισχυρισμός ότι στα live αποδεικνύονται καλύτεροι από τις ηχογραφήσεις, καθώς παίζουν πιο δυνατά και κυρίως πιο παθιασμένα. Μακραίνουν τα κομμάτια τους, τα «βρωμίζουν», τα αποδομούν και τα απογυμνώνουν από φτιασίδια. Χαρακτηριστική η απογείωση του “Incurable” (άγιο YouTube...). Είναι από τα συγκροτήματα που εκπέμπουν ενέργεια τέτοια, ώστε δεν θες να ξεκολλήσεις τα μάτια από πάνω τους. Χρησιμοποιούν τα όργανα για να βγάλουν την ψυχή τους. Και, εν τέλει, αποτίνουν φόρο τιμής σε όλους τους παιδικούς ήρωες του ηγέτη τους Gen Johnson.
Οι Piano Magic δεν κρύβουν τις λατρείες τους, πράγμα γενναίο. Μάλιστα ο Johnson αποκάλυψε ότι τον σκύλο του τον ονόμαζε Robert Smith (ικανός είναι!). Και στο “Ovations” η προσκόλληση στους Cure, στους Joy Division και στους Dead Can Dance κατέστη προφανής, αλλά συνάμα και αθώα. Γι’ αυτό και τελικά τους επικροτείς, όπως ακριβώς έγινε δηλαδή και στη διασκευή στο, αν δεν κάνω λάθος, “Advent” – από το Spleen And Ideal των Αυστραλών.
Υπέροχη εμφάνιση λοιπόν από τους Λονδρέζους. Την επόμενη φορά μην τολμήσετε να τους χάσετε...
