Φωτογραφίες: Victor Malkievic
Την Παρασκευή είχα μία από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες της ζωής μου. Μια έκρηξη αδρεναλίνης, η οποία με έπεισε να συναντώ πλέον το όνομα Subways με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη και μου παραχώρησε απλόχερα ένα δείγμα της δυναμικής τους. Δυναμική που δεν βασίζεται στις πρωτότυπες μουσικές ιδέες ή στο μοναδικό μουσικό όραμα των μέχρι τώρα δύο άλμπουμ τους, αλλά στον γνήσιο rock ‘n’ roll χαρακτήρα τους επί σκηνής.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Έλληνες Roundlights, με μια εναλλαγή στο σχήμα τους, επιβαλλόμενη από τον τραυματισμό του κιθαρίστα τους. Αλλά και ο εφεδρικός δεν τα πήγε καθόλου άσχημα… Δυνατές κιθάρες με rockabilly licks και punk ύφος, που ανέβασαν με γοργούς ρυθμούς τη διάθεση των παρευρισκόμενων – α! – οι οποίοι παρευρισκόμενοι, γέμισαν στην πληρότητά του το Block33. Οι Roundlights με εξέπληξαν με τον ήχο τους, ήχο που τολμώ να πω ότι δύσκολα θα σύγκρινα με οτιδήποτε εντός συνόρων. Στο γενικότερο πλαίσιο άφησαν το κοινό, πιστεύω, με τις πλέον θετικές εντυπώσεις. Ιδιαίτερα γοητευμένες φάνηκαν μάλιστα οι θηλυκές παρουσίες, όχι μονάχα από τον ήχο, μα και από το παρουσιαστικό των μελών του σχήματος. Επί σκηνής βρίσκονταν και δύο χορεύτριες για να συνοδεύουν τη μπάντα, η συνεισφορά τους όμως θα ήταν νομίζω πιο θετική εάν γνώριζαν το αντικείμενο (να χορεύουν…).
Έντεκα και κάποια λεπτά ξεκίνησε το βασικό σόου… Επί σκηνής οι Subways, και ένεση αδρεναλίνης με ωριαία επίδραση. Στο μεσοδιάστημα, σκηνή και κοινό υιοθέτησαν ύφος και δυναμική metal συναυλίας, ιδίως μετά τις επαναλαμβανόμενες παροτρύνσεις από τον frontman Billy Lunn «to go fucking crazyyy!!!». Ο ίδιος το ’πε και το ’κανε: όταν ένιωσε τη σκηνή να τον περιορίζει, είπε να κάνει μια βόλτα πάνω στα σώματα του κοινού, με το πιο γνήσιο – ομολογώ – Rock God ύφος. Το «γατάκι» πάλι Charlotte Cooper, που κοπανούσε τις χορδές του μπάσου, έπαιξε το διακριτικό παιχνίδι του μαγνητίζοντας τόσο μάτια όσο και αυτιά. O ρυθμός αμείωτος καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ, με τη μπότα και τα κύμβαλα του ντράμερ «εν πυρά». Ευχάριστη πινελιά το ότι ακούσαμε μόνο μία φορά το “Rock & Roll Queen”, σε ρόλο κατακλείδας στη συναυλία – πράγμα που αποδεικνύει για τους Subways ότι κρύβουν περισσότερα απ’ όσα μπορεί να δει ο γυμνός οφθαλμός και ότι το μόνο που χρειάζονται για να ξυπνήσουν τα «βίαια» rock ‘n’ roll ένστικτα μέσα στον καθένα μας είναι ένα μπάσο, μια κιθάρα ένα drum set και μερικά μικρόφωνα.
Αν δεν έχετε δει τους Subways live και σκέφτεστε δια το φρόνιμο ανάλογης απόφασης, νομίζω ότι η απάντηση είναι εύκολη. Ως κάποιος που θεωρεί την δισκογραφία των Subways λίγο παραπάνω από μέτρια και σίγουρα όχι κάτι το ιδιαίτερο, ο υπογράφων προτείνει ανεπιφύλακτα τις συναυλίες τους. Ευχαρίστως να δεχτώ τα παράπονα σας μετά, αλλά πιστεύω ειλικρινά ότι δεν θα υπάρξουν πολλά ανάλογα εισερχόμενα στο mail μου...
