Φωτογραφίες: Olga K.
Αν και υπήρξα φανατικός θιασώτης της βρετανικής σκηνής των πρώτων χρόνων των 1980s, ποτέ δεν είχα στενή σχέση με αυτούς τους τύπους με το υπέροχο όνομα. Δεν ξέρω αν έφταιγαν τα στιχάκια τους ή απλά το γεγονός ότι υπήρχαν μπάντες πιο σημαντικές στο μυαλό μου, οι οποίες – καλώς ή κακώς – αφορούσαν ένα μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού που αγαπούσε το new wave. Στο Rodeo πήγα αφενός γιατί τους θυμήθηκα διαβάζοντας κάπου ότι επανακυκλοφόρησαν το The Mirror Test (Cherry Red, 1987), δίσκο που αποτελεί έτσι κι αλλιώς την καλύτερη τους δουλειά, αφετέρου συνυπολογίζοντας ότι για την περσινή τους εμφάνιση στην Αθήνα όλοι είχαν να πουν μια καλή κουβέντα. Και στο τέλος της βραδιάς, συμφώνησα...
Η μπάντα από το Watford εμφανίστηκε γύρω στις 23.15, μπροστά σε αρκετό κόσμο, που εμφανώς γνώριζε τα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητες του ήχου τους συμμετέχοντας έτσι ενεργά στα τεκταινόμενα εκτός σκηνής. Έξοχος στον ρόλο του ο – απαραίτητα πολύ ψηλά στον ήχο – Gibson (μπάσο), αλλά την παράσταση κλέβει η nerd φιγούρα του Garce Allard. Ο οποίος δεν έχει χάσει τίποτα από το βρετανικό χιούμορ του με τη βαριά προφορά ή τη φωνή του, που δείχνει αναλλοίωτη στον χρόνο. Σύμφωνα με όσα έχω διαβάσει, το setlist τους δεν είχε μεγάλες διαφορές με πέρσι: “Alice (Isn’t Playing)”, “One Man’s Hell”, “Return To Clocktower Lodge”, “Seven Kinds Of Sin”.
Προς έκπληξη μου, πέρασε απνευστί η πρώτη ώρα χωρίς κοιλιές και με τις πρώτες ιαχές για να παίξουν το “Fifty Fifty” να ακούγονται από τους περισσότερους των παρευρισκομένων. Κάτι που τελικά δεν έγινε ούτε αυτή τη φορά. Ακολούθησαν όμως τα “Things We Never Did” (μαζί με το “Lope”, το καλύτερο τραγούδι τους), “On Another Day” και το παραγνωρισμένο “Imagination”. Ήδη η βραδιά ήταν υπερ-επιτυχημένη. Οι Sad Lovers And Giants είχαν χαλαρώσει λόγω του feedback που είχε από κάτω, ενώ το κοινό είχε εκτιμήσει αυτή τη σπάνια εντιμότητα την οποία έδειχναν οι γίγαντες Πόσες βρετανικές μπάντες αλήθεια παίζουν περισσότερα από 70 λεπτά; Και πόσες σου δίνουν την εντύπωση ότι θα μπορούσαν να παίζουν όλο το βράδυ;
Έχασα το μέτρημα, αλλά νομίζω ότι βγήκαν για τρία encore στη διάρκεια των δύο ωρών που έμειναν στη σκηνή – και, όπως αναμενόταν, έγινε πανζουρλισμός στο “Echoplay” και στο φινάλε της βραδιάς με το μεγάλο τους hit, “Clint”. Θα ήταν ανόητο να μην τους ξαναφέρουν στα μέρη μας, όχι μόνο για εμπορικούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί ξεπερνούν με άνεση τις σχετικά χαμηλές προσδοκίες όσων τους έχουν ξαναδεί. Αρκεί στο συμβόλαιο να μπει όρος ότι θα το παίξουν το ρημάδι το “Fifty Fifty”, να τελειώνουμε...
