Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Μου φαίνεται ότι είμαστε έτοιμοι ν’ αποκτήσουμε ακόμα ένα συναυλιακό έθιμο (αντίστοιχο με τις εμφανίσεις των Last Drive τον Μάιο), μιας και, για δεύτερη χρονιά σερί, είδαμε τους And Also The Trees 7 Φεβρουαρίου στην Αθήνα. Στους οποίους συνεχίζω να δίνω το παρών, παρότι νομίζω ότι ποτέ δεν τους αγάπησα πραγματικά – αν και κάποια τους κομμάτια εύκολα βρίσκουν θέση στα αγαπημένα της dark εποχής μου. Τους πρώτους μάλιστα δίσκους τους αγόραζα μόνο σε βινύλιο, όλα τα υπόλοιπα τα αποκτώ έκτοτε σχεδόν τελετουργικά.
.jpg)
Πριν αρχίσω όμως τα σχόλια για την ακουστική έκδοση που μας έφεραν φέτος οι And Also The Trees, λίγα λόγια για το δικό μας support, τους Mani Deum, τους οποίους βλέπω για δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα (άνοιγαν την πρόσφατη συναυλία των My Brightest Diamond). Πρόκειται για εφτά μουσικούς που ακούν πειραματική folk (βλ. Current 93) και αγαπούν τόσο πολύ τις επιρροές τους, ώστε θέλουν ν’ ακούγονται ακριβώς σαν αυτές: τρεις κιθάρες, πιάνο, βιόλα, μπάσο και theremin. Ωραίο ακούγεται το σχήμα, άλλα ακόμα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το μεγαλεπήβολο της σύνθεσης. Το theremin π.χ., εκτός ενός και μόνο κομματιού, δεν προσφέρει κάτι – μιλώντας πάντα για τη ζωντανή εκτέλεση της μουσικής τους – οι τρεις κιθάρες θα μπορούσαν να είναι απλά μια κ.ο.κ. Όταν καταφέρνουν να αφαιρούν όργανα, οι απλές τους συνθέσεις ακούγονται πιο πλούσιες απ’ ότι ίσως νομίζουν, κάτι το οποίο φαίνεται σε κάθε σημείο όπου αυτό συμβαίνει. Όταν έχεις μια μέτρια μελωδία είτε την παίξουν έξι κιθάρες είτε μία, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Όταν έχεις μια όμορφη και τη δώσεις στην βιόλα (όπως κάπου κάνουν οι Mani Deum) τότε μπορείς να εκτιμήσεις το ξεκάθαρο, στα μάτια και αυτιά μου, πάθος τους για ό,τι κάνουν. Αν μάλιστα φροντίσουν την εκφορά των Αγγλικών τους (και αποφύγουν τις αδιάλειπτες διφωνίες) θα πλησιάσουν ακόμα πιο κοντά στον στόχο τους. Έχουν σίγουρα δρόμο να διανύσουν, αλλά έχοντας την τύχη να ανοίγουν σημαντικές συναυλίες, τότε μπορούν να το κάνουν πολύ πιο γρήγορα από άλλους συναδέρφους τους. Με σημαδούρα έτσι την εκτέλεση του “Slice Of Life” και το δικό τους “Nemesis”, ίσως αυτή η παράγραφος θα είναι διαφορετική την επόμενη φορά.
Σειρά πήραν οι And Also The Trees με το ακουστικό line-up που περιοδεύουν, με το οποίο και ηχογράφησαν άλλωστε το When The Rain Comes μέσα στο 2009. Χωρίς ντραμς, αλλά με κοντραμπάσο και σαντούρι και πάνω από όλα τη φωνή του Simon Jones, η οποία πλέον «τρώει» για πρωινό δύο Stuart Staples έτσι επαγγελματίας και «σατέν» που έχει καταντήσει ο τραγουδιστής των Tindersticks. Με τη γνώριμη, απόλυτα θεατρική και κατ’ επέκταση υπερβολική ερμηνεία του, ο Jones αποτέλεσε το απόλυτο επίκεντρο της βραδιάς. Αν και μου δίνει την εντύπωση ότι το μοναδικό πράγμα που θα τον ικανοποιούσε πραγματικά στο κοινό του είναι να τους βλέπει να δακρύζουν από συγκίνηση, είχε την τύχη να έχει απέναντι του (σπάνιο για τα δεδομένα της πόλης) απόλυτα αφοσιωμένους οπαδούς των στίχων του και της εκφοράς αυτών, οι οποίοι – αν το πιστεύετε – παρακολουθούσαν ήσυχα, στα όρια της κατάνυξης.
Οι όποιες κοιλιές υπήρχαν στο setlist δεν ήταν αποτέλεσμα της δικιάς τους απόδοσης, αποτελούν τα κλασικά προβλήματα των αυστηρά ακουστικών συναυλιών. Τα απογυμνωμένα δηλαδή από ηλεκτρισμό τραγούδια μπορούν να ακουστούν πιο «λίγα», αν δεν τα αγαπάς πραγματικά, ενώ γίνονται πιο πλούσια όταν τα έχεις ήδη ζεστά και κοντά σου. Πόσες ηχογραφήσεις ακουστικών εκτελέσεων ξέρεις και θεωρείς σπουδαίες; Ξεκάθαρα λίγες... Πέρα από αυτό όμως, οι And Also The Trees ήταν και πάλι πολύ καλοί, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τον έτερο Jones της μπάντας και κυρίως αυτόν τον απίστευτο μπασίστα, τον Ian Jenkins. Είχα καιρό να εστιάσω τόσο πολύ στο κοντραμπάσο και για μένα αυτός ήταν που έκλεψε την παράσταση της βραδιάς. Εντάξει, μαζί με την εκπληκτική εκτέλεση του “Vincent Craine”.
Μπορεί λοιπόν εξαρχής αυτή η εμφάνιση των And Also The Trees από τα μέρη μας να μη μπορούσε ούτε κατά διάνοια να φτάσει τον υψηλό πήχη τον οποίον έθεσαν πέρσι, αλλά, αν μη τι άλλο, ήταν ωραία 90 λεπτά. Με τις πρώτες νότες του “When The Rains Come”, ακολούθησα την τελετουργία μου: πήρα το τελευταίο τους δισκάκι και αποχώρησα...
