Φτάνοντας στο Fuzz και έχοντας υπόψη μου τις περσινές sold-out συναυλίες του γκρουπ (τόσο σε Αθήνα, όσο και σε Θεσσαλονίκη), σε συνδυασμό με τον ολόφρεσκο δίσκο τους Zoo Zizaro, περίμενα ανάλογη κοσμοσυρροή. Όμως με το ελληνικό κοινό τίποτα δεν με ξαφνιάζει, πλέον· έτσι δεν απόρησα και κυρίως δεν απογοητεύτηκα όταν διαπίστωσα ότι ήμασταν τόσοι, όσοι έπρεπε.
Λίγο μετά τις 10, οι πρώτες τζαζ νότες υποδέχτηκαν τους Club Des Belugas, οι οποίοι δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό και τη χαρά τους που επισκέπτονταν ξανά την Ελλάδα –μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι είμαστε η μόνη χώρα από τη νότια Ευρώπη όπου το σχήμα τυγχάνει τέτοιας αποδοχής και επιτυχίας. Το funky jazz πρόσταγμα του “The Rebirth Of The Fat Lola” άνοιξε τη συναυλία για να ακολουθήσει ένα δίωρο αφιέρωμα στο σύνολο της πορείας τους, μέσα από τις 4 μέχρι σήμερα δουλειές τους Minority Tunes (2003), Apricoo Soul (2006), Swop (2008) και Zoo Zizaro (2010).
Η πληθωρική (κυριολεκτικά και μεταφορικά) frontwoman Brenda Boykin στην ουσία κυριάρχησε σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας με το μπρίο, την αμεσότητα –έβγαλε τα παπούτσια της σχολιάζοντας ότι σίγουρα το θέαμα δεν ήταν και το πιο γοητευτικό, όμως η άνεση προέχει– τον αυθορμητισμό και φυσικά την εκπληκτική ερμηνεία της σε οποιαδήποτε τζαζ, lounge, bluesy, soul ή μπαλαντοειδή «δοκιμασία». Δίπλα της στάθηκαν οκτώ ιδιοσυγκρασιακά ταλαντούχοι παίχτες, οι οποίοι δεν περιέπεσαν σε γνώριμες παγίδες μουσικής φλυαρίας, σόλο και ανούσιας επίδειξης. Άλλωστε το όλο επιτυχημένο εγχείρημα των Club Des Belugas διατηρεί τη φρεσκάδα και την up tempo διάθεσή του χάρη κυρίως στο παιχνίδι του ομαδικού πνεύματος.
Η γερμανο-αμερικανική ισχύς εν τη ενώσει αφέθηκε λοιπόν στους funky ρυθμούς των “Wildcats Gotta Move”, “Skip To The Bip”, στο εκρηκτικό medley των “Some Like It Hot” και “Frankie”, ενώ δεν έλειψαν και οι πιο «ήσυχες» ερωτικές στιγμές των “Let The Love Lead The Way” –η ίδια η Boykin μάς αποκάλυψε ότι το έγραψε για μια φίλη της, που είχε παραιτηθεί από τον έρωτα– “Kiss Me” και “Be My Lover”. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στο υλικό του προσωπικού δίσκου της τραγουδίστριας Chocolate And Chili, απ’ όπου ξεχώρισαν οι blues/jazzy λαρυγγισμοί της στα ανεβαστικά κομμάτια “State Side Blues”, “Love Is In Town”, “Hard Swing Travellin’ Man” και “Listen To The Beat”.
Η μεγαλύτερη επιτυχία της μπάντας –διαφημιστική και όχι μόνο– “What Is Jazz” ξεσήκωσε τον κόσμο, που είχε πλέον ζεσταθεί για τα καλά και απ’ όσο φάνηκε απόλαυσε κάθε στιγμή της συναυλίας· ακόμη και τις πιο easy listening bossa και lounge εκλογές ρεπερτορίου. Η απουσία από την άλλη των αναμενόμενων ραδιοφωνικών επιτυχιών, όσων στηρίζονται σε samples και ήχους από τις big bands των 1950s (“Puttin’ On The Ritz”, “It Don’t Mean A Thing”, “Mambo Italiano”) δεν ενόχλησαν μήτε έλειψαν σε κανέναν, καθώς η επιλογή των υπολοίπων κομματιών κύλησε αβίαστα και έδειξε να ικανοποιεί τους πάντες.
Mε ένα ειλικρινές από την πλευρά του κοινού χειροκρότημα και με ένα δυνατό, 15άλεπτο encore, οι Club Des Belugas μάς αποχαιρέτησαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, αφήνοντας τις πιο ελπιδοφόρες και γεμάτες εντυπώσεις.
