Έχω όμως την εντύπωση ότι όσοι απ’ τους 11.000 κόσμου που βρέθηκαν την Παρασκευή στο αχανές και, προφανώς ακατάλληλο για λόγους οι οποίοι θα αναλυθούν παρακάτω, κουτί του Metropolitan Expo, είχαν παρευρεθεί και στην αλήστου μνήμης συναυλία των Βρετανών τον Ιούνιο του 2000 στο Λυκαβηττό, ε, δεν γίνεται, όλο και κάποια σύγκριση θα έγινε στο κεφάλι τους, όπως στο δικό μου: το συμπέρασμα ήταν πως κάποιες συναυλίες, δυστυχώς, δεν επαναλαμβάνονται και μάλλον δεν θα ξαναδούμε απ’ τους Pet Shop Boys μια ΤΟΣΟ καλή συναυλία, όσο εκείνη του Ιουνίου του 2000.
Για να ξαναγυρίσω όμως στον αρχικό μου συλλογισμό, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα φεύγοντας, μετά από ακριβώς μιάμιση ώρα οπτικοακουστικού σφυροκοπήματος από μια απ’ τις αγαπημένες μου μπάντες ever, ήταν αυτό ακριβώς: όσο κι αν η εσωτερική διαρρύθμιση δεν σου επέτρεπε να ξαναγεμίσεις το ποτήρι σου – εκτός αν ήσουν διατεθειμένος να χάσεις δύο τραγούδια στο πήγαινε και άλλα δύο στο έλα – όσο κι αν ο χώρος ήταν, επικίνδυνα για ένα τυχόν λιποθυμικό επεισόδιο, πακτωμένος, όσο κι αν τα μπαρ ήταν τέρμα Θεού, αρχή Αλλάχ, όσο κι αν ο ήχος ήταν μπουκωμένος ελέω αντήχησης στην ψηλοτάβανη οροφή και του βαριού, βιομηχανικού υλικού κατασκευής του χώρου, δεν μπορείς να αγνοήσεις πως το σόου των Pet Shop Boys είναι μοναδικό στο είδος του.
Δεν πρόλαβα τον Tasman, το βιολί των Closer για 13 χρόνια, καθώς είχε πια τελειώσει το σετ του όταν έμπαινα στο Metropolitan Expo. Στις 9.45 ακριβώς (είναι Εγγλέζοι, αν μη τι άλλο...), βγήκε ο Neil με τον Chris στο σανίδι, ήταν σαν να έβλεπες μετά από πολλά χρόνια έναν αγαπημένο σου φίλο (όχι σαν αυτούς τους ενοχλητικούς παλιούς συμμαθητές που σε κάνουν add στο Facebook...). Μόνο που αυτός ο φίλος αποδείχθηκε αρκετά καπάτσος ώστε να έχει φέρει μαζί του όχι μια, αλλά δυο ξανθές μικρές χορεύτριες να σου αποσπούν το βλέμμα συχνά – δηλαδή σχεδόν κάθε τρία δευτερόλεπτα. Κύβοι από πεπιεσμένο χαρτί, εντυπωσιακά visuals και «lights, camera, action», όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι: ξεκίνησαν με το “Heart”, κατόπιν έπαιξαν σερί τα κομμάτια του νέου τους άλμπουμ (τα οποία γνώριζαν ελάχιστοι) και στο “Building A Wall” γκρέμισαν τα σφηνοτουβλάκια από πίσω τους. Μετά έκαναν μια εντυπωσιακή, για τα δεδομένα της μπάντας, «κοιλιά» στη μέση του σετ τους, αλλά αποζημίωσαν την εικοσάλεπτη αυτή αμηχανία του κοινού με μια σειρά από κυβιστικές χορογραφίες, ένα τσούρμο από χορευτές με fluo αθλητικές φόρμες ή ντυμένους σαν νεοϋορκέζικους ουρανοξύστες να τραγουδάνε “Why Don't We Live Together”, καθώς και μ’ ένα φωτο-φίνις εντυπωσιακότερο κι από του Γιουσέιν Μπολτ: “Se A Vida E”, σε medley με “Domino Dancing” και “Viva La Vida” από Coldplay, με τον Neil να βγαίνει στη σκηνή με βασιλικό στέμμα (ως άλλη «Queen», α-λα-Freddie Mercury). Και καπάκι ‘It's A Sin” για το φινάλε, πριν το encore, όπου παίχτηκαν τα “Being Boring” και “West End Girls”. Φυσικά τα γραφεία στοιχημάτων έπεσαν ξανά μέσα: πουθενά το “Rent”... Όποιος βρέθηκε στις πρώτες σειρές, ας μου στείλει ένα mail να μου πει αν έπιασε ποτέ τον Chris Lowe να χαμογελάει ή έστω να δίνει την υποψία μειδιάματος. Είναι κι αυτό μέρος του Pet Shop Boys live τελετουργικού... 
Λίγη γκρίνια τώρα: η διοργανώτρια εταιρία έχει αποδείξει – επανειλημμένα – πως και άριστες προθέσεις έχει, και το know-how διαθέτει για να στήσει big-time-events σαν κι αυτό εδώ. Η κιτρίνη κάρτα που της δίνω προσωπικά αφορά στην επιλογή του Metropolitan Expo, ενός χώρου με μηδενική κλίση. Το οποίο σημαίνει πως άτομα με ύψος 1,71, όπως εγώ, αυτομάτως αποκλείονται απ’ τη θέαση των συναυλιακών δρώμενων: για να διακρίνω τον Chris Lowe έπρεπε να βάλω στόχο με το μάτι μου την ζαρντινιέρα που φορούσε στο κεφάλι του... Έτσι και κάτσει κάποιος π.χ. σαν τον Παναγιώτη Μένεγο μπροστά μου, πάει το live – θα πρέπει μετά να βάλω όλους τους γνωστούς μου να μου διηγηθούν τι έγινε κατά τη διάρκειά του. Επίσης, φοβερά επιτυχής ως σκέψη να είναι οι τουαλέτες 34 χιλιόμετρα μακριά απ’ τη σκηνή: αν βρισκόμουν δηλαδή στις πρώτες σειρές και με έπιανε κατούρημα, έπρεπε, για παν ενδεχόμενο, να κουβαλάω «πάπια» μαζί μου; Γιατί δεν υπήρχε τρόπος να φτάσω σε λιγότερο από τέταρτο της ώρας στο WC...
Κυρίως όμως ο χώρος είχε κακό ήχο, τουλάχιστον στη μέση όπου βρισκόμουν εγώ. Σε κάποια τραγούδια τα λόγια χάνονταν και ακούγονταν μόνο κάτι «κεηφλξεγκεκρεγκεγλσωλδκσκγέγ». Κάνοντας μια βόλτα προς τα πίσω ο ήχος βελτιωνόταν αισθητά, αλλά αν καθόσουν πίσω, θα ’σουν σαν τον ψωριάρη που κάθεται χώρια – και στους δύσκολους καιρούς στους οποίους ζούμε, πρέπει να έχεις πολλούς και καλούς φίλους, διατεθειμένους να σε κεράσουν μια βότκα με red bull, που κάνει 13 (!) ευρώ: τόσο πλήρωσα στο μπαρ για μια βότκα με red bull, σε αντίθεση με το κανονικό ποτό, που κόστιζε, όπως προβλέπεται, 7 ευρώ. Γιατί όμως η Βοτκα με red bull εκανε 13 ευρω; Στον λαιμό να τους κάτσουν και να τους καεί το DVD. Άει στο γερόλυκο δηλαδή. Σκιτζήδες...
Στην αποχώρηση ευτυχώς ήμασταν απ’ τους τυχερούς, όσους δηλαδή είχαν παρκάρει στο πάρκινγκ πίσω από την Expo. Γιατί, αν κρίνω απ’ τις ουρές των αυτοκίνητων που είχαν σχηματιστεί στην έξοδο απ’ το πάρκινγκ αριστερά του Metropolitan, λογικά αυτοί οι δύσμοιροι θα είναι ακόμη μέσα στ’ αυτοκίνητά τους και θα τρώνε ο ένας τις σάρκες του άλλου, ακούγοντας το PopArt στο repeat...
Setlist
Heart
Did You See Me Coming?
Pandemonium / Can You Forgive Her?
Love etc.
Integral / Building A Wall
Go West
Two Divided By Zero
Why Don't We Live Together?
Always on My Mind
New York City Boy
Closer To Heaven
Left to My Own Devices
Do I have to / King's Cross
The Way It Used To Be
Jealousy
Suburbia
All Over The World
Se A Vida E / Domino Dancing /Viva La Vida
It's A Sin
Encore:
Being Boring
West End Girls
