Μετά την αρχική αναβολή, οι προγραμματισμένες συναυλίες της Loreena McKennitt πραγματοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία. Το Avopolis βρέθηκε και στην Αθήνα και στην Πάτρα και ο Ορέστης Λεονταρίτης με την Νίνα Ποπώφ αντίστοιχα καταγράφουν τις εντυπώσεις τους…
Θέατρο Βράχων, Αθήνα (29/06/2009)
Φωτογραφίες: Olga K.
Αρκετή κίνηση και κοσμοσυρροή στο Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα, για Δευτέρα βράδυ. Λόγος η πολυπόθητη, πλέον, άφιξη της Loreena McKennitt στην Αθήνα – που τελικά, λόγω των συμβάντων με τη μητέρα της, αποτέλεσε τον τελευταίο προορισμό της περιοδείας της. Ασφυκτικά γεμάτο λοιπόν το Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη», κι αυτό γιατί παντού ήταν τοποθετημένες καρέκλες, αφήνοντας πολύ λιγότερο χώρο στην αρένα. Βέβαια ο περισσότερος κόσμος είχε και μια άλφα ηλικία – και σίγουρα δεν φάνηκε συνηθισμένος στην ορθοστασία, πράγμα κατανοητό, εν μέρει. Πάντως προσήλθε κι αρκετός νέος κόσμος, ενώ είδα και μερικές οικογένειες με παιδιά. Γενικά το κλίμα ήταν πολύ ζεστό και οι περισσότεροι φαίνονταν να έχουν έρθει σε τριβή με τους δίσκους της McKennitt.
Η Καναδή (από γονείς Ιρλανδούς και Σκωτσέζους) ήρθε, έπαιξε και έφυγε ευτυχισμένη και σίγουρα ικανοποιημένη. Παρά τα όποια χρονάκια της, η φωνή της δεν φάνηκε ούτε για δευτερόλεπτο να ραγίζει, ενώ φυσικά ερμήνευσε παίζοντας παράλληλα πιάνο, άρπα ή ακορντεόν. Η υπόλοιπη μπάντα αποτελούταν από έναν κιθαρίστα με ηλεκτρική και ακουστική, μπάσο, ντραμς, κρουστά, βιολοντσέλο, βιόλα, λαούτο, λύρα – και αν δεν κάνω λάθος ούτι (ήμουν σε κάποιοα απόσταση και δεν είμαι σίγουρος). Η πολυμελής αυτή σύνθεση απέδωσε αρκετά καλά το κλασικό/φολκ/μεσαιωνικό ύφος της McKennitt και ο ήχος σε γενικές γραμμές υπήρξε πολύ καλός. Ο φωτισμός δε αρκετά υποτονικός, όσο έπρεπε νομίζω. Όλα αυτά σε συνδυασμό δημιούργησαν μια πολύ ευχάριστη και ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα στο κατάμεστο θέατρο. Ήταν μια νυχτιά γεμάτη ποίηση και παραδοσιακά τραγούδια από πολλά μέρη του πλανήτη – κυρίως όμως Κέλτικα. Ακούσαμε τραγούδια από διάφορους δίσκους, σε ένα σχεδόν δίωρο πρόγραμμα που δεν σε άφηνε να «πέσεις» πολύ, όσο αυτό είναι εφικτό – με την έννοια ότι η μουσική της McKennitt είναι γενικά μελαγχολική. Ταυτόχρονα βέβαια είναι και παραμυθένια ενώ ορισμένες φορές καθίσταται και μαγευτική, φέρνοντας στον νου εικόνες από τις εποχές των κάστρων και των ιπποτών, μιλώντας για ιστορίες για την αγάπη και τη ζωή. Ο κόσμος ζητούσε το “Highwayman” από το Book Of Secrets, αλλά η ίδια απάντησε σε κάποιον που το φώναξε από μπροστά ότι δεν το έχει δουλέψει τελευταία.
Χαίρομαι πάντως που η McKennitt βρήκε το κουράγιο και ήρθε τελικά να εμφανιστεί στην Ελλάδα, αλλά και που ο κόσμος δεν την απογοήτευσε, ούτε από πλευράς αριθμητικής αλλά ούτε και ποιοτικής παρουσίας. Το μόνο που με εκνεύρισε ήταν το ότι, πριν τελειώσει η συναυλία, ορισμένοι σηκώθηκαν και άρχισαν να αποχωρούν, ενοχλώντας έτσι όσους κάθονταν μπροστά στα περάσματα. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να φεύγεις από μια συναυλία πριν τελειώσει – αν φυσικά σου αρέσει αυτό το οποίο πήγες να δεις. Πάντως κατά τα άλλα ήταν μια πολιτισμένη εκδήλωση, από αυτές που χαλαρώνει ο νους και διάφορες σκέψεις σε συνεπαίρνουν.
Αρχαίο Ωδείο Πάτρας (27/06/2009)
Φωτογραφίες: Αρετή Σταυροπούλου
Το μουσικόφιλο κοινό της Πάτρας υποδέχθηκε το βράδυ του Σαββάτου μια μεγάλη καλλιτέχνιδα στη σκηνή του Αρχαίου Ωδείου, το οποίο ως τις 21:30 ήταν γεμάτο από άκρη σ’ άκρη με ανθρώπους όλων των ηλικιών και όλων των στυλ. Το μειονέκτημα του Αρχαίου Ωδείου είναι, όχι το μικρό του μέγεθος (αυτό αντίθετα κάνει το χώρο πιο ζεστό), αλλά οι στενοί διάδρομοι ανάμεσα στις κερκίδες, πράγμα που σε μια sold out συναυλία καθιστά τη μετακίνηση αδύνατη, δίνοντας την εντύπωση παραγεμισμένου λεωφορείου το καλοκαίρι στις 5 το απόγευμα. Το πλεονέκτημα είναι φυσικά η αισθητική του χώρου καθώς και η ακουστική του – από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που βοηθούν το κοινό να απολαύσει μια ατμοσφαιρική συναυλία, όπως αυτή της Loreena McKennitt. Με το σκοτάδι και τον κατάλληλο φωτισμό απορροφήθηκαν όλοι σε δευτερόλεπτα στο μουσικό ταξίδι που μόλις ξεκινούσε.
Μαζί με τους 7 μουσικούς της – όλοι ντυμένοι στα μαύρα, με την ίδια με μια τουαλέτα βικτωριανής αισθητικής – η γυναίκα-θαύμα ονόματι Loreena McKennitt μάς ξενάγησε στην πορεία των ταξιδιών της σε όλο τον κόσμο με την εξιστόρηση περιστατικών και την περιγραφή εθίμων και παραδόσεων ανάμεσα στα τραγούδια της. Με ένα ειλικρινές χαμόγελο αγάπης προς το κοινό καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας – ακόμη και όταν έκανε παρατήρηση σε κάποιον ο οποίος τραβούσε βίντεο, καθώς με δική της εντολή είχαν απαγορευθεί οι φωτογραφίες και η βιντεοσκόπηση – ερμήνευσε κομμάτια από όλη τη δισκογραφία της, δίνοντας βέβαια βάση στις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες. Η θέση της στα όργανα άλλαζε συνεχώς, από την άρπα στο πιάνο, στο ακορντεόν, στο αρμόνιο. Παρά τις δεκαετίες που τη βαραίνουν και παρά τις πρόσφατες κακοτυχίες οι οποίες ανέτρεψαν την πορεία της φετινής περιοδείας, έδωσε τον καλύτερο εαυτό της και η φωνή της αντηχούσε στο αμφιθέατρο άψογη και νεότερη από ποτέ. Ευχόμαστε να συνεχίσει τα ταξίδια, που τόσο την εμπνέουν στη σύνθεση μουσικής και να μας ξαναδώσει την ευκαιρία να ζήσουμε από κοντά τις εμπειρίες της.
Υ.Γ. Το “Tango To Evora” δεν είναι... διασκευή Χαρούλας Αλεξίου, όπως άκουσα να υποστηρίζουν οι γύρω (πολλά θαυμαστικά)!
