Φωτογραφίες: Nikos Z
«Afrobeat rules» ήταν η φράση που ξεχείλιζε από τα χείλη ενός μεγάλου κοινού το βράδυ Σαββάτου, και μοναδική αιτία ήταν η πολυαναμενόμενη και εκρηκτική εμφάνιση του Tony (Oladipo) Allen και της μπάντας του. Από τον Fela Kuti μέχρι το Lagos No Shaking και την επερχόμενη δισκογραφική του δουλειά, όλα γύρισαν και ανατάραξαν την ατμόσφαιρα που είχε γεύσεις από Αφρική, dub και avant-garde hip hop. O Νιγηριανός ντράμερ και η παρέα του (τρομπέτα, μπάσο, κιθάρα, αρμόνιο), ως μουσικοί του σύγχρονου καιρού, δεν ενδιαφέρθηκαν απλώς για μία αναμόχλευση του παλαιού afrobeat υλικού, αλλά για μία απευθείας συνομιλία του με άλλα ρεύματα.
Η προσέλευση του κόσμου έγινε με αργούς ρυθμούς, όμως, κατά τις 10.15 όλοι ήταν έτοιμοι να απολαύσουν ξανά τον αριστοτέχνη 68χρονο ντράμερ ο οποίος επηρέασε όσο κανείς άλλος, μαζί τον Fela, τον ήχο που γνωρίζουμε ως afrobeat. Η χαλαρή έναρξη (για κάποιους έως και χλιαρή) δεν πτόησε κανέναν, μιας και τα vibes του πρωταγωνιστή φώναζαν από μακριά ότι «σήμερα θα γκρουβάρουμε αλλιώς». Οι πρώτες μπασογραμμές, μαζί με την «ποτισμένη» (και μαστουρωμένη, φυσικά) φωνή του Allen στο “Asiko” μάς καλούν σε μία διαφορετική μυσταγωγία, για γερούς μουσικούς «πότες». Η συνέχεια αφορούσε στη ζώσα πραγματικότητα της Αφρικής, μιας ηπείρου που από τη δεκαετία του 1960 μέχρι και σήμερα χτυπιέται από τα δεινά της φτώχειας, της δικτατορίας, της καταδυνάστευσης και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. “Black Voices”, “No Accommodation For Lagos”, “Crazy Afrobeat” είναι κάποια από τα κομμάτια τα οποία συνθέτουν τη σύγχρονη μουσικοπολιτική συμβολή του Allen, καθώς και αυτά που ταρακούνησαν ένα κοινό ενθουσιασμένο και συνεπαρμένο.
Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας υπήρχαν εκκλήσεις για κομμάτια του Fela, μαζί με ένα μικρό νιγηριανό κοινό, το οποίο αντήλασσε σχόλια και αστεία με τον Allen. Εκείνος, με το ασπρόμαυρο α-λα-ζεμπρέ σύνολό του και τα μαύρα γυαλιά ανταποκρινόταν με ένα τεράστιο χαμόγελο, πολλά ευχαριστώ και γέλια και έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα. One drum man show, καταιγιστικοί afro-dub ρυθμοί με καπνισμένα σόλο κιθάρας (Klode di Bongue) και μπάσου (Justwody) που σε ταξιδεύουν σε αφρικανικές τελετές με ζωγραφισμένα πρόσωπα-σώματα και αχαλίνωτο χορό. Στις επιλογές του υλικού με τον Fela, τα χέρια και τα κεφάλια ξεσηκώνονται και αφήνονται στη δίνη των ντραμς και της τρομπέτας, τη στιγμή που η φωνή του Allen τραγουδάει-μουρμουρίζει κάτι με ένταση. Η πλούσια υφή της μουσικής και η ενέργεια η οποία πήγαζε από όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της μπάντας δημιουργούσε δονήσεις μεθυστικής ευφορίας και χορευτικής έξαρσης. Για άλλη μια φορά το αυθεντικό και πολυεπίπεδο σύμπαν του afrobeat κατέκτησε όσο κόσμο διψάει για μουσικές που εξελίσσονται, διατηρώντας ατόφιο τον πυρήνα τους.
Για 2 ώρες ο Τony Allen και η «ψαγμένη» παρέα του αποτέλεσαν μία άρτια και δυναμική groove μονάδα, η οποία μάς μετέφερε στις γειτονιές της Νιγηρίας, των μεταναστών του Παρισιού, της Νέας Υόρκης και σε κάθε γωνιά του πλανήτη όπου αναπτύσσεται και αποκτά νέα πνοή το afrobeat. Κάθε κομμάτι αυτού του ήχου μπορεί να αναλυθεί σε χίλιες-δύο διαστάσεις και ημαγεία του είναι αυτό ακριβώς: afrobeat rules now and forever…
