Με διάταξη «τρεις κι ο κούκος» κατέβηκε η εν Ελλάδα μουσικόφιλη κοινότητα στο An προχθές το βράδυ, για ένα, κατά την ταπεινή μου άποψη, απ’ τα πιο άχαστα live του φθινοπώρου, του χειμώνα, του καλοκαιριού –περασμένου ή επερχόμενου. Δεν έχω την παραμικρή διάθεση υψηλής κριτικής: 35 ευρώπουλα δεν είναι λίγα, αν και έπαιξε προσφορά της τελευταίας στιγμής. Απλά το θεωρώ κρίμα (για το άδικο θα διατηρήσω τις αμφιβολίες μου) που τόσο λίγοι στον αριθμό άνθρωποι «μαρτύρησαν» ένα σφυροκόπημα τέτοιας σπάνιας εγκεφαλικής έντασης.
Πιάνω τα πράγματα απ' την αρχή, για να εξηγηθώ στην πορεία. Ο ένας και μοναδικός τυπάκος πίσω απ’ τα Fulton Lights, με την αφρομπάλα στο κεφάλι, τους δίδυμους διπλούς στην κιθάρα και την τεχνολογική φαρέτρα εμπρός του, είχε ομολογουμένως τις στιγμές του. Παρέα με τις μη στιγμές του, βέβαια. Στις πρώτες συμπεριλαμβάνω την αίσθηση πως παρακολουθούμε έναν post-bluesman με τα ένστικτα έντονα αλλά κουλαντρισμένα, στις δε δεύτερες κάμποσες αδιάφορες karaoke ασκήσεις. Πάντως από αυτό το ημι-ζωντανό μισάωρο συν πλην κάτι, ακόμα θυμάμαι μερικούς χαρακτηριστικούς τίτλους όπως το “I Love Your Point Of View” (ούτε συμφωνώ, ούτε διαφωνώ, απλά γουστάρω) και το αμαρτωλό “The Sin Makes A Man”.
Αποχωρώντας, ο άνθρωπος μας προειδοποίησε για την επικείμενη κατεδάφιση της υπόγας. Κι αν τον είχαμε πιστέψει σίγουρα θα αναζητούσαμε κάποια μορφή κάλυψης, μέτρο το οποίο θα αποδεικνυόταν σωτήριο για τη μετέπειτα εύρυθμη λειτουργία του ακουστικού μας συστήματος. Φίλε Χάρη, την πατήσαμε… Τέλος πάντων, ακολούθησε ένα εύλογο χρονικό διάστημα –εμφανώς παγωμένο– εξοπλιστικής προετοιμασίας εκ μέρους των δυο βασικών, κι ενός τρίτου μουσικού, λευκού, ο οποίος έστησε ένα πληκτροφόρο τσέπης, σωστό όπλο μαζικής καταστροφής. MC Dälek, Oktopus και ένας λευκός, λοιπόν, απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο κιόλας, σήκωσαν κάτι ακατάρριπτους, ψηφιακούς μαντρότοιχους, με αποτέλεσμα τα σαγόνια μας να παραδοθούν αμαχητί στη βαρύτητα, τείνοντας ρυθμικά προς το πάτωμα.
Περί τραγουδιών, τίτλων και λοιπών ασήμαντων λεπτομερειών, μην με ρωτάτε. Μιλάμε για ένα σετ βιομηχανικού hip hop χωρίς την παραμικρή κατάπαυση. Χωρίς «Hello Athens», «Thank you Greece», σπαστά ευχαριστώ στα ελληνικά και διαλείμματα ελεημοσύνης, σε αναζήτηση του πιο ξεφτιλισμένου μέσου επιβράβευσης. Οι τύποι για παραπάνω από 1 ώρα –η μονάδα μέτρησης έχασε κάθε αξία –έπαιξαν στο όριο. Τα beats σέρνονταν, αιωρούνταν, αγκομαχούσαν, ταλαντώνονταν και θαρρούσες πως το όλο κατασκεύασμα απείχε κάθε στιγμή ένα κλικ απ’ τον συντονισμό και την εκκωφαντική κατάρρευση. Ρε λες, έλεγα στον εαυτό μου καθώς παρατηρούσα τις κολόνες του An να τριζοβολάνε επικίνδυνα...
{youtube}R4qIDMZGnLw{/youtube}
