Όταν πριν από μερικούς μήνες ψαχουλεύοντας στο ίντερνετ έπεσα πάνω σε μια ανακοίνωση για το live των Klangstabil στην Αθήνα, σχεδόν δεν το πίστεψα. Όσο περνούσε ο καιρός και επιβεβαιώθηκε η επικείμενη συναυλία τους για την Παρασκευή 14 Νοέμβρη, απλά μετρούσα τις μέρες. Ώσπου έφτασε το πολυαναμενόμενο βράδυ και κατευθύνθηκα προς το Second Skin (για πρώτη φορά) με καλή διάθεση και μεγάλες προσδοκίες, έχοντας βέβαια επίγνωση ότι πρόκειται για μια προηχογραφημένη – κατά κύριο λόγο – συναυλία. Όταν έφτασα στο Second Skin, ο λιγοστός κόσμος που ήταν ήδη εκεί δεν έδειχνε να πολυνοιάζεται για το αν η σκηνή φάνταζε μικρή και κάπως «χωμένη», καθώς στεκόταν ήσυχος και με το βλέμμα ανυπόμονα στραμμένο προς την τελευταία. 
Το live των Klangstabil θα συνοδευόταν από δύο ακόμη συγκροτήματα, τους δικούς μας Subheim και τους Γερμανούς Destroid. Πολύ σύντομα στη σκηνή ανέβηκε ο ιθύνων νους των Subheim, Κώστας Κ., έχοντας μπροστά του ένα laptop, αρκετούς μείκτες και άπειρα κουμπάκια. Στο δεύτερο κομμάτι εμφανίστηκε και το έτερο μέλος του συγκροτήματος, η Κάτια, για να ντύσει με φωνητικά τις όμορφες μελωδίες. Μία αξιόλογη φωνή, με πολλές δυνατότητες, αλλά φανερά αγχωμένη. Τα ατμοσφαιρικά, σκοτεινά, πειραματικά και ονειρικά ηχοτοπία των Subheim κράτησαν πάντως το ενδιαφέρον του κοινού για ένα μισάωρο περίπου. Η συνέχεια ανήκε στους Destroid, ένα ακόμη project του Daniel Myer [Haujobb, Architect]. Οι οποίοι πρέπει να ένιωθαν πολύ στριμωγμένοι στη μικρή σκηνή, καθώς πέρα από τον Daniel Myer στα φωνητικά και τους Sebastian Ullmann και Ribi στα πλήκτρα και τον προγραμματισμό, είχαν και ντραμς. Παρά όμως τις μάλλον δύσκολες συνθήκες επέδειξαν ιδιαίτερα έντονη και δυναμική παρουσία, ξεσηκώνοντας το κοινό, που ως εκείνη την ώρα είχε αισθητά πια πληθύνει. Από τα highlights των Destroid ήταν σίγουρα το “Mourn”, καθώς και το “Judgement Throne”.
Τελικά ήρθε και η σειρά των – χαμηλών τόνων – πρωταγωνιστών της βραδιάς, Maurizio Blanco και Boris May. Αφού έστησαν και εκείνοι με τη σειρά τους το laptop τους, το synthesizer και τα λοιπά απαραίτητα «σύνεργα», ο Boris May κάθισε κάτω στη σκηνή και έβγαλε τα κόκκινα αθλητικά του παπούτσια, για να μείνει ξυπόλητος καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Παράσταση που ξεχείλιζε από πάθος, ενέργεια, συναισθηματική φόρτιση, αλλά και θεατρικότητα... Ποιος θα το φανταζόταν ότι η κλειστοφοβική σκηνή του Second Skin θα αποδεικνυόταν το τελειότερο περιβάλλον για μια τόσο συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία, τόσο από τον May, όσο και από τον Blanco, οι οποίοι αλλάζανε συχνά θέσεις, πίσω από το μικρόφωνο και το laptop/synth. Ερμηνείες που, αν και διαφορετικές μεταξύ τους, είχαν μια απίστευτη δυναμική και μια αυθεντικότητα καθηλωτική. Πολλές φορές ένιωσα πως κοίταζα μέσα από μια κλειδαρότρυπα, δύο άτομα να ξεγυμνώνουν την ψυχή τους μπροστά μας. Άλλες τόσες φορές ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν.
“You May Start”, “Push Yourself”, “Math & Emotion”, “Perdere Per Vincere”, “Gloomy Day”, “Lauf Lauf”, ήταν μόνο λίγα από τα κομμάτια που οι Klangstabil μας χαρίσανε μέσα στη μία ώρα και κάτι που έμειναν επί σκηνής. Μετά το τέλος της συναυλίας, βγαίνοντας έξω στον κρύο αέρα, το μυαλό μου τριγυρνούσε για αρκετές ακόμη ώρες στα σκοτεινά, γεμάτα θλίψη και μοναξιά, μουσικά μονοπάτια τους. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία, η οποία ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και την ένιωσα να χαράζεται μέσα μου. Say hello to lonesome people – ελπίζω να σας ξαναδώ...
