Φωτογραφίες: Olga K.
Sui Generis: το φιλοσοφικό ρεύμα του σχολαστικισμού επινόησε αυτή τη νεολατινική έκφραση η οποία δηλώνει με εύσχημο τρόπο μια ιδέα, οντότητα ή πραγματικότητα που, μη δυνάμενη να περιληφθεί σε ένα ευρύτερο concept, σημαίνει του δικού της είδους (genus). Στις μουσικές εγκυκλοπαίδειες του μέλλοντος το εν λόγω λήμμα είναι βέβαιο ότι θα περιλαμβάνει τη χλωμή, εκκεντρική ντίβα από την πρωτεύουσα της Guinness όχι ως άλλη μια βραχύβια, ακραία καλλιτεχνίζουσα ιδιορρυθμία του pop στερεώματος, παρά ως μια συναστρία πειραματικού και mainstream, μια technicolor disco-pop performer η οποία βουτάει με ορμή σε trip-hop φόρμες, house beats και soul/funk βινύλια, αναβαπτίζοντας και αναζωογονώντας το είδος που κοσμεί, μακριά από αεροβικές χορογραφίες και fast-food χυδαιότητες τόσο οικείες σε pop-r&b «stars» της άλλης πλευράς του Ατλαντικού.
Πίσω στη σαββατιάτικη βραδιά του Gagarin, οι προσδοκίες του κόσμου ήταν μεγάλες, ειδικά μετά την πανθομολογούμενα εκρηκτική παρουσία της Roisin Murphy στο φετινό Synch – την κορυφαία για πολλούς συναυλία του καλοκαιριού. Περί κοινού ο λόγος, είναι ίσως μια από τις ελάχιστες φορές που στο Gagarin δεν συνέρρευσαν οι γνωστοί «παραθεριστές» της Αβραμιώτου, παρά στίφη από hip αρσακειάδες με σικ εφαρμοστά φορέματα του συρμού, μέικ-απ πούδρες πλούσιες σε χαλκό και ρίμελ (που έσταζε ελαφρώς, ένεκα των λίγο θερμοκηπιακών συνθηκών). Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε το πιο αξιαγάπητα παράξενο ντουέτο της εγχώριας electro-pop σκηνής – τις Marsheaux – να ζεστάνει τους παρευρισκόμενους, με ένα 25λεπτο σφηνάκι από ρετρό electro, σύμφωνο με την παράδοση των OMD και Human League. Ακούστηκαν πιστές εκτελέσεις των “Hanging On”, “Promise”, “Love Under Pressure”, ενώ το set έκλεισε στις 22.10 με το δυναμικό “Ghost”.
«Ετοιμάσου να πάθεις πλάκα» μου ψιθύρισε πεταχτά γνωστό στέλεχος του σιναφιού, γνωρίζοντας ότι δεν έδωσα το παρόν στο Synch. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για την 21st century Barbarella: μια χνουδωτή υπερμεγέθης κάπα, μια fake καμπούρα επ’ ώμου και ένα τεράστιο πιάτο δείπνου για καπέλο πλησιάζουν απειλητικά τη σκηνή, εν μέσω του παχύρευστου groove από το “Overpowered” και της αλλόκοτα χορογραφημένης κινησιολογίας της Roisin και των δυο θηλυκών backing vocals – μετά από αυτό όλα είναι δυνατά! Το επί σκηνής κινητό βεστιάριο δεν βρισκόταν εκεί άνευ λόγου: η κοπέλα αλλάζει φορεσιές πιο συχνά από ότι ένα φίδι αλλάζει το δέρμα του. Εφαρμοστό λευκό κορμάκι, δερμάτινο τζάκετ και ανάλογα shades, δίχρωμα μπατζάκια και ολοταχώς για ένα ακόμα πρόσφατο highlight (“You Know Me Better”), «πειραγμένο» και ευφορικό, όπως και σχεδόν όλα τα τραγούδια της παράστασης που μας χάρισε – η παράσταση είναι ίσως η μόνη λέξη ικανή να αποδώσει μέρος αυτού που διαδραματίστηκε επί σκηνής. Αφού φρόντισε λίγο ακόμα για την εύρυθμη λειτουργία των κάτω άκρων μας με το groovy “Checkin’ On Me”, συγκέντρωσε τη μπάντα γύρω της και με μια ανεπιτήδευτη εγγύτητα παρουσίασε ένα εμβόλιμο ακουστικό σετ 4 τραγουδιών! Το καπέλο τώρα είχε ανάγλυφο ένα θλιμμένο προσωπείο, η ίδια ήταν καθήμενη σε ένα σκαμπό σιγομουρμουρίζοντας το “Through Time” από το Ruby Blue, «κρουνάρωντας» θεσπέσια στο “I Want You” των Moloko και ιχνηλατώντας με θάρρος τα τελευταία ίχνη μιας αγάπης που χάθηκε: «Tell everybody we ‘re not fading/ tell everybody no ifs or maybes, no,no,no».
Η μπάντα προς στιγμή αποχώρησε, στο πανί εμφανίστηκε το ανοίκειο για συναυλία (αλλά όχι για παράσταση) Intermission, και εκεί που συνειρμικά ετοιμαζόμασταν για πασατέμπο και σάμαλι ξεπροβάλλουν οι 6 της μπάντας και η ντίβα με άλλο ένα εξωφρενικό outfit. Σειρά είχε το εκπληκτικό prog-electro remix του “Movie Star”, η θέλω-να-ματώσουν-τα-subwoofer μετάλλαξη του “Dear Miami” και η πιο αισθησιακή εξιστόρηση της εξέλιξης των ειδών στο “Primitive” («Out of the dim and the gloom we came/ We are animals by any other name»). Το setlist συνολικά περιείχε κατά το ένα τρίτο κομμάτια από το επιτυχημένο ντουέτο της με τον Mark Brydon, μολονότι κανένα από τα πιο προβεβλημένα, ραδιοφωνικά singles της κοινής τους πορείας: μια πιο «μαύρη», acid-funk ρυθμολογία επικράτησε τόσο στο “Or Zee” όσο και στο “Pretty Bridges”, μέχρι να φτάσει η στιγμή του “Let Me Know”, ίσως του πιο αυθεντικού disco anthem της περασμένης χρονιάς. Φυσικά ούτε αυτό μας χαρίστηκε απνευστί, αλλά ξεπρόβαλε μετά από μια παρατεταμένη και θορυβώδη εισαγωγή, ενόσω η Roisin αεροβατούσε επί σκηνής.
Επίμονη λαϊκή απαίτηση και το encore ήταν γεγονός – η λιπόσαρκη Ιρλανδέζα εμφανίστηκε με ένα πάλλευκο ζουρλομανδύα και ένα κλαδωτό κέρατο ελαφιού για καπέλο, αποδίδοντας ένα ακόμα τραγούδι των Moloko (“The ID”). Η έκπληξη της βραδιάς δεν προήλθε από τον φρενήρη, φυλετικό χορό του “Ramalama” στο φινάλε, μα από την electro-glam διασκευή της στο υπεράνω σχολιασμού “Slave To Love” του δανδή της pop Brian Ferry. Μια κάπα από ταρτάν, μια σουρεάλ ελαφίσια φιγούρα να ξεπροβάλλει επισφαλώς από τους ώμους της, το βλέμμα ψηλά και ένα ζευγάρι χείλη να τραγουδούν «To need a woman / You´ve got to know/ How the strong get weak /And the rich get poor…No I can´t escape/ I´m a slave to love». Είναι αλήθεια λοιπόν: το σαββατιάτικο εκείνο βράδυ στη κακοφορμισμένη και άραχλη Λιοσίων έπεσε λίγη νεραϊδόσκονη…
