Mono

Διάβαζα τη συνέντευξη του Νίκου Τριανταφυλλίδη στο Other Side και τα λόγια του για το πώς δεν υπάρχει στην ουσία εναλλακτικό κοινό στη χώρα μας και συμφωνούσα, εξάλλου το έχω γράψει κι εγώ αυτό κατά καιρούς όταν σε συγκεκριμένες, πάρα πολύ καλές συναυλίες το ακροατήριο ήταν τραγικά λίγο για τη σπουδαιότητα του live που είχα παρακολουθήσει (πρόχειρα θυμάμαι αυτές των Walkmen και των Eleventh Dream Day). Όταν όμως μπήκα στο Αν εκείνο το βράδυ, άρχισα να αμφιβάλλω για το πόσο ευσταθεί ο παραπάνω ισχυρισμός: σχεδόν γεμάτο το μαγαζί με ένα πλήθος που σίγουρα αριθμούσε πεντακόσια άτομα, μπορεί και περισσότερα. Κι όλα αυτά σε μια συναυλία που δεν νομίζω να διαφημίστηκε ιδιαίτερα, ούτε και το όνομα είναι τόσο τρελά γνωστό. Απλά το θέμα είναι ότι το ακροατήριο έχει τη δική του γνώμη, κι αυτή δεν συμβαδίζει πάντα μ' εκείνη που παίρνουμε ως κοινά αποδεκτή. Μπορεί να γουστάρουμε τους Devastations πολύ και να το λέμε και να το γράφουμε, αλλά μάλλον υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που δεν τους βρίσκουν τελικά και τόσο υπέροχους όσο νομίζουμε εμείς που εκφράζουμε δημόσια τη γνώμη μας. Ίσως υπάρχουν εκεί έξω άλλοι τόσοι από όσους ξέρουμε με τα ονόματά τους, που ακούν τη μουσική τους χωρίς να επηρεάζονται από εξωτερικούς παράγοντες και κέντρα στυλιστικών αποφάσεων, και να μπορούν να κινούν έτσι με τον δικό τους τρόπο ορισμένα νήματα.

Ο μέσος όρος ηλικίας στο live των Mono θα πρέπει να ήταν ο μικρότερος που έχω δει σε συναυλία άλλη από αυτή των Schooligans, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, το πιάσατε το νόημα! Φοιτητόκοσμος μου έκανε να είναι ο μεγαλύτερος όγκος των θεατών που αποσβολωμένοι παρακολουθούσαν τέσσερις φιγούρες επί σκηνής να κάνουν τον πιο ωραίο σαματά που ακούστηκε οπουδήποτε εκείνο το βράδυ, και την επόμενη στιγμή τον πιο γλυκά μελωδικό ήχο από καταβολής post rock. Ξαναζήσαμε στιγμές όμοιες μ' εκείνες από τις εμφανίσεις των Godspeed, τηρουμένων των αναλογιών, ανεβαίναμε στον ουρανό και πέφταμε από ψηλά μέχρι το έδαφος, χωρίς να φοβόμαστε την πρόσκρουση στο έδαφος, επειδή απλά ο λυτρωτικά επικός ήχος της κιθάρας σε έκανε να μην έχεις επαφή με το τώρα, το πού, το γιατί. Ο καλός ήχος βοήθησε το κλαμπ να απογειωθεί σε ανώτερες σφαίρες ηχητικής εμπειρίας, και το γκρουπ αποδείχθηκε περίφημο στο να μεταπηδάει απ' τα ψηλά στα χαμηλά με μεθοδικότητα και απόλυτη αρμονία με το ιδίωμα που τόσο περήφανα πρεσβεύουν.

Πήγα λίγο με μισή καρδιά γιατί πάει καιρός από τότε που εγκατέλειψα να παρακολουθώ τις εξελίξεις στο post rock, θεωρώντας ότι δεν είχε να (μου) προσφέρει κάτι άλλο κι ότι επαναλάμβανε τον εαυτό του. Κι όσο κι αν δεν άλλαξα γνώμη επί του θέματος, οι Ιάπωνες Mono μου υπενθύμισαν γιατί όμως ο ήχος αυτός ήταν τόσο μεγαλειώδης και σε ρουφούσε με τόση μανία μέσα του. Πήρα και το dvd που πουλούσαν για να έχω ένα κάποιο σουβενίρ της εμπειρίας που μόλις είχα βιώσει, και πληροφορήθηκα ότι εκείνο το βράδυ θα πρέπει να πούλησαν τουλάχιστον 60 με 70 dvd, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ήταν και λίγοι όσοι ένοιωσαν τα ίδια ακριβώς συναισθήματα από τη συναυλία εκείνης της βραδιάς.