“Παλιές Aγάπες Kαι Μεθυσμένα Τραγούδια”, είναι ο τίτλος του φετινού προγράμματος της Τάνιας Τσανακλίδου στο Μετρό και πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν που παρακολούθησε το συγκεκριμένο πρόγραμμα να έφυγε από αυτό χωρίς να έχει μεθύσει! Μέθη που προέρχεται όχι τόσο από το ποτό, αλλά κυρίως από τον πλούτο των συναισθημάτων που βιώνει κανείς κατά τη διάρκεια του τρίωρου προγράμματος.
Από την πρώτη στιγμή η Τσανακλίδου και οι εξαιρετικοί μουσικοί της -Γιάννης Παπαζαχαρίου στην κιθάρα, Παναγιώτης Τσεβάς στο ακορντεόν και φυσικά ο εκπληκτικός Μανώλης Καραντίνης στο μπουζούκι- έχοντας αναπτύξει μία τρομερή χημεία μεταξύ τους, κάνουν το κοινό να αισθανθεί απίστευτη οικειότητα και συμβάλλουν στο να δημιουργηθεί μία παρεΐστικη ατμόσφαιρα. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι η ίδια η Τσανακλίδου, η οποία αξιοποιώντας στο έπακρο τη θεατρικότητα στην σκηνική της παρουσία και ταυτόχρονα βιώνοντας κάθε στίχο που ερμηνεύει, σαγηνεύει τους πάντες παρασύροντάς τους σε διαφορετικά καλλιτεχνικά μονοπάτια και προκαλώντας τα πιο αντιφατικά συναισθήματα. Tο πέρασμα από τη χαρά και το γέλιο, στη συγκίνηση και το δάκρυ γίνεται αβίαστα, ακόμα και κατά τη διάρκεια του ίδιου τραγουδιού κάποιες φορές. Έτσι, ίσως, εξηγείται και το γεγονός ότι καταφέρνει να δέσει γλυκά και αρμονικά τον Χατζιδάκι με τον Διονυσίου, τον Μπρεχτ με τον Τσιτσάνη, τον Κραουνάκη με τον Παπαϊωάννου, την Πιαφ με τον Ζαμπέτα, τον Χατζηνάσιο με τον Καλδάρα, τον Ξαρχάκο με τον Ανδρέου, συνοψίζοντας τη μεγάλη πορεία της στο χώρο, αλλά περιλαμβάνοντας και πολλές εκπλήξεις.
Ακούγοντας κανείς όλες αυτές τις τόσο διαφορετικές, αλλά συνάμα και τόσο καθολικές μουσικές των σπουδαίων προαναφερθέντων καλλιτεχνών και μάλιστα ερνηνευμένες ανατριχιαστικά όμορφα -πιστέψτε με, μια γλυκιά ανατριχίλα θα σας συνοδεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς- από την Τσανακλίδου, είναι δύσκολο να αναφερθεί σε highlights. Παρόλα αυτά, ας μου επιτραπεί να σταθώ σε δυο-τρεις πραγματικά συγκλονιστικές στιγμές: οι ερμηνείες στον “Ηθοποιό” και στον “Εφιάλτη Της Περσεφόνης” του Χατζιδάκι- με το διακριτικό και ευαίσθητο σχόλιο για τις πρόσφατες πυρκαγιές-, στο “Αυτή Η Νύχτα Μένει” του Κραουνάκη, στο “Παπάκι” του Άσιμου και στο “Χάθηκε Tο Φεγγάρι” του Ξαρχάκου δε νομίζω να άφησαν κανέναν ασυγκίνητο. Ιδιαίτερα συγκινητική και πρωτότυπη υπήρξε και η πρωτοβουλία της Τσανακλίδου να αντικαταστήσει το encore από επιλογές του ίδιου του κοινού έναντι συμβολικού χρηματικού ποσού που θα διατεθεί για τα αδέσποτα ζώα.
Αυτή η διαδικασία ήταν που μας προσέφερε τη χαρά να ακούσουμε έστω και στίχους από το σπάνια ερμηνευμένο σε live “Τραγούδι Της Λίμνης” της Καραΐνδρου και μας οδήγησε στο συγκλονιστικό φινάλε -και αποκορύφωμα ίσως της βραδιάς- με την εναλλαγή του “Μαμά Γερνάω” με το “Μανούλα Μου” και τη σπαρακτική ερμηνεία της Τσανακλίδου να αφήνουν ,με το άναμα των φώτων, ένα κοινό αποσβολωμένο να ανάβει τσιγάρο και να προσπαθεί-όχι πάντα με επιτυχία πρέπει να ομολογήσω- να συγκρατήσει τα δάκρυά του!
