Φωτογραφίες: Τζένη Καπάδαη.
Τι δουλειά είχαν τα κοκορέτσια (τα κανονικά, μην πάει το μυαλό σας αλλού), ο χαλβάς Φαρσάλων και ο τσάμικος στο live των Tuxedomoon; Αποτέλεσαν απλώς το ιδανικό οπτικό συμπλήρωμα του τραγουδιού που έχει γράψει ο Blaine L. Reininger για την πόλη που τον φιλοξενεί εδώ και αρκετό καιρό, την Αθήνα. Αυτά όμως έγιναν προς το τέλος της συναυλίας. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το live άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς Your Hand In Mine. Σιωπηλοί πάνω στη σκηνή, έμοιαζαν να εκτελούν ένα two-men show στη νοηματική γλώσσα ή σα να έπαιζαν ένα παιχνίδι στο οποίο απαγορευόταν να μιλήσουν. Χαμένοι στο δικό τους κόσμο, φορώντας ακουστικά, εμπλούτιζαν τους ήχους του πιάνο με ηλεκτρονικά στοιχεία, μαντολίνα, σφυρίχτρες, κιθάρες-έστω κι αν αυτές είχαν πάνω τους κολλημένο μισό ανεμιστήρα. Το κοινό παρακολουθούσε πραγματικά εντυπωσιασμένο, αφημένο στους ονειρικούς τους ήχους και τις προσεκτικά υφασμένες μελωδίες τους.
Κι ύστερα ήρθαν οι Tuxedomoon. Χωρίς πολλά-πολλά, ανέβηκαν στη σκηνή ενώ το κοινό που είχε γεμίσει το Gagarin τους επευφημούσε έντονα. Αμέσως ο χώρος πλημμύρισε με τα new wave σαξόφωνά τους, το ανατριχιαστικο βιολί του Reininger κα την συγκλονιστική φωνή του Steven Brown. Το πρώτο κομμάτι που ενθουσίασε το κοινό ήταν το “Luther Blisset”. Ακολούθησαν κι άλλα γνωστά τραγούδια, όπως το “A Home Away” και το “This Beast”, αλλά και μερικές καινούριες συνθέσεις. Κάπου εκεί χώρεσε και το κομμάτι που είχε να κάνει με τη ζωή του Reininger στην Αθήνα. Οι μινιμαλιστικές και ψιλό- industrial εικόνες έδωσαν τη θέση τους στις…σούβλες της Ομόνοιας, σε παραδοσιακούς χορούς και σε μερικά κομμάτια χαλβά Φαρσάλων-εικόνες που μας έκαναν να χαμογελάσουμε, συνειδητοποιώντας ότι πράγματα που για εμάς είναι δεδομένα, σε έναν ξένο μπορεί να φαίνονται από γραφικά έως αστεία. 
Ανάμεσα στα κομμάτια, ο Reininger συζητούσε με το κοινό στα αγγλικά και στα ελληνικά, γελούσε και κράδαινε δύο φωσφορούχα χαρτάκια (μάλλον δηλαδή ήταν χαρτάκια) τα οποία χαρακτήριζε “trippy” (σε ελεύθερη μετάφραση «χάσιμο»). Μετά το encore, μας χαιρέτησε και είπε αστειευόμενος«Είμαστε έξω από εδώ»-“We’re out of here”, αφήνοντας έτσι να φανεί για άλλη μια φορά πόσο πολύ τον διασκεδάζει η διαφορά πολιτισμών που βιώνει στην καθημερινότητά του. Παρόλο που έπαιξαν πάνω από μιάμιση ώρα, μας άφησαν να διψάμε για κομμάτια όπως τα “Jinx”, “No Tears” και “In a Μanner of Speaking”, πράγμα που μας έκανε να διαπιστώσουμε πόσο σπουδαία τραγούδια έχουν γράψει οι Tuxedomoon και πόσο πολύ μας πείραξε που δεν τα ακούσαμε.
