Δευτέρα ήταν και την προηγούμενη φορά, όταν οι Bajofondo Tango Club έπαιξαν στο Gagarin 205 για κάποιους σκόρπιους 'περίεργους', μέλη σχολών χορού, δημοσιογράφους και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις που όλοι μαζί δεν έφταναν (=φτάναμε) τα 150 άτομα. Θυμάμαι την παρηγοριά του Νίκου Τριανταφυλλίδη, που δεν ήταν άλλη από εκείνη της πιθανής έναρξης μιας συνεργασίας με το group, προκειμένου στο μέλλον να χτιστεί το όνομα αλά Gotan Project.
Όπως και να 'χει, αυτή η Δευτέρα ήταν διαφορετική. Θέλετε η ανάμειξη της τωρινής διοργανώτριας που έχει αποδειχτεί μανούλα στη δημιουργία και συντήρηση ανάλογων hype σε ένα μη αμιγώς συναυλιακό ακροατήριο, θέλετε ο all-star δίσκος των Bajofondo που αιχμαλώτισε τα δεδομένα φλερτ τους σε κάτι φρέσκο (κάνοντας την υπέρβαση σε ένα fusion που έχει φτάσει στα όρια του κορεσμού), θέλετε το αγκάλιασμα από κοινό και ραδιόφωνο τη δεδομένη στιγμή, οι Bajofondo ακούγονταν παντού και το σωστό timing είναι τις περισσότερες φορές η μοναδική και αναγκαία συνθήκη για την εισπρακτική επιτυχία αυτών των event -συνεπικουρούμενο από την παρουσία όλων των αστεριών τους επί σκηνής αυτή τη φορά. Η αλήθεια είναι ότι ο στόχος επετεύχθη εν μέρει: ο ντόρος έγινε, το (εν δυνάμει πολυσυλλεκτικό) κοινό ταρακουνήθηκε, αλλά ο αριθμός των εισιτηρίων δεν ξεπέρασε τα 700.
Κοινός αισθητικός παρονομαστής και των δύο συναυλιών που έχουμε παρακολουθήσει, είναι η ανάμειξη του tango με μια πλειάδα εκφάνσεων της ηλεκτρονικής και hip-hop μουσικής. Το ατού της συνοχής των Gotan Project το χάνουν και το ξανακερδίζουν ανά περίπτωση στο hip-hop, στο drum'n'bass, ακόμα και το αποδομημένο tango ή το καθαρό με μινιμαλιστικές παρεμβάσεις. "Αν με ρωτούσαν για το συναίσθημα αυτής της fusion συλλογής θα το έβαζα να εναλλάσσεται από τη δύναμη και την σεξουαλικότητα, στη θλίψη και τη μιζέρια -ένα απάνθισμα εκ διαμέτρου αντίθετων κόσμων μέσα μας και καταστάσεων γύρω μας, συμβολίζοντας τη δυαδικότητα που απαντάται στη μουσική και στη ζωή: Το να κυριαρχείς και να υπηρετείς" έγραφα πριν λίγα χρόνια, όταν πρωτοάκουσα τη μουσική τους. Με την υπερπροσφορά ηλεκτρονικού tango που σε κάνει εύκολα να μπουχτίζεις και να μη μπορείς να ξεχωρίσεις το fake από το διαμάντι, το παραπάνω μοιάζει κάπως out of time, όμως το live είναι ο τελικός κριτής -και για να πω την αλήθεια, αυτή η προσέγγισή τους στην παράδοση της Αργεντινής κάθε άλλο παρά κλινική μοιάζει live. Η διαφορά της με την άμεση αναφορά, τους Gotan Project, είναι στην απλότητα: Οκτώ άνθρωποι επί σκηνής που τελικά δεν επιδιώκουν να εκφράσουν κάτι βαθυστόχαστο. Στήνουν το party και ξεσηκώνουν τα πλήθη με γνωστά κόλπα της club κουλτούρας, αλλά και χορευτικά όπλα όπως τα Montserrat, Los Tangueros, Mi Corazon ή τα νέα Grand Guignol και Pa Bailar.
Ειδικά το τελευταίο, που ακούσαμε και στο encore, είναι πραγματικά ο τέλειος συνδυασμός της απλότητας και της εξωτικής (για μας) τσαχπινιάς ενός κλασικού tango με ένα club δυναμίτη... Και, ναι, είναι αλήθεια ότι όσοι βρέθηκαν αρκετά πιο μπροστά από το πίσω μέρος είχαν την ευκαιρία να ρουφήξουν αυτό το συνδυασμό και να φύγουν καταιδρωμένοι... Οι δικές μας δυνάμεις μάς καθήλωσαν στο παρατηρητήριο...
