Για τι άραγε πράγμα να ανυπομονεί κανείς περισσότερο φτάνοντας σε μια συναυλία των Socos & The Live Project Band; Για μια γερή δόση από τους εμπνευσμένους πειραματισμούς τους σε άλλοτε πιο ηλεκτρονικά και άλλοτε πιο σκληρά rock μονοπάτια; Για τα συνεχή ξεσπάσματα της μπάντας - παρόμοια με κραυγές διαμαρτυρίας εν μέσω μουσικών οργάνων; Ή μήπως για τα ασύλληπτα φωνητικά της Μαρίας Λαντσίνου - ουρλιαχτά που φτάνουν στον θεό - τα οποία πρέπει πραγματικά να ακούσει κανείς ζωντανά ώστε να μπορέσει να πιστέψει ότι μια τέτοια απόδοση είναι εφικτή live; 
Στην περίπτωση της χθεσινής ζωντανής παρουσίασης του box-set Kafka στο Kύτταρο όλα τα παραπάνω βρίσκονταν εκεί, αφήνοντάς σε να αναρωτιέσαι τι απ’όλα τους είναι το πιο θαυμαστό. Η μπάντα υπήρξε αρκετά συνεπής στο ραντεβού των 10: 30 και ανέβηκε σε μια σκηνή στημένη μπροστά από έναν προτζέκτορα, όπου άλλοτε παρέλαυναν, μεταξύ άλλων εικόνων, αλλόκοτα πρόσωπα κι άλλοτε υλικό από τη ζωή του Franz Kafka. Από το πρώτο δε λεπτό το group επιδόθηκε σε μια θύελλα διαδοχικών ορχηστρικών θεμάτων, με τον ηγέτη του Socos, κρυμμένο σε μια γωνιά, να κατέχει ρόλο πραγματικού εγκεφάλου και καθοδηγητή, αλλά συνάμα να αποτελεί και μια πραγματικά ιδιαίτερη φιγούρα, με το μπλουζάκι του με τον Άρη Βελουχιώτη (;) και την επιλογή του να παίζει ξυπόλητος. Η ερωτεύσιμη χροιά του Μαρίνου Τζιάρου, προς μεγάλη μου απογοήτευση, άργησε να ακουστεί, κάτι το οποίο συνέβη τελικά στην έκρηξη του “Σου Ζητώ”, με τον Socos να κάνει παράλληλα κυριολεκτικά ό, τι ήθελε στη μικρή του γωνιά. Το υπόγειο feeling του “Βγήκα Στο Δάσος Να Σε Βρω”, μαζί με την ασφυκτικά δυναμική εκτέλεση του “Κafka” που ακολούθησε, κολλούσαν τη βελόνα στο πικάπ του μυαλού σου στη σκέψη πως δεν θέλεις να τελειώσει η συναυλία, δεν θέλεις με τίποτα να τελειώσει. Κι όταν αυτό τελικά συνέβη, αφήνοντας απ’ έξω την εκπληκτική ομορφιά στιγμών όπως το “Κοκαΐνη” ή το “Le Coucou”, δεν γινόταν παρά να νιώσεις μια κάποια απογοήτευση που το live επικέντρωσε περισσότερο στους ορχηστρικούς πειραματισμούς, παρά στη γοητεία κάποιων πιο στέρεων τραγουδιών του group.
Οι Socos & The Live Project Band ασχολήθηκαν χθες περισσότερο με το πειραματικό κομμάτι της μουσικής τους, ίσως μάλιστα να χάθηκαν λίγο και σε αυτό. Στα σίγουρα όμως μας απέδειξαν ότι πρόκειται για ένα από εκείνα τα συγκροτήματα που έχουν πολλά να πουν και, ευτυχώς για εμάς, δρόμο μπροστα τους να διανύσουν. Μονάχα που βρήκα λυπηρό το ότι εχθές το βράδυ στο Κύτταρο ήταν με το ζόρι εκατό άνθρωποι εκεί για να παρακολουθήσουν. Και ακόμη πιο λυπηρό θα είναι, νομίζω, το θέαμα των «ψαγμένων» απόντων που αύριο-μεθαύριο μπορεί και να βγάζουν λογίδρια για τη σπουδαιότητα του Kafka. Αν και τόσες φορές που έχει επαναληφθεί θα έπρεπε να έχει πια καταντήσει αστείο…
