Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής - 2η μέρα

Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής 2η μέρα

Στην Πλατεία Συντάγματος, η σκηνή του Coca Cola Soundwave έφερε μερικά από τα καλύτερα νέα group μιας σκηνής που (δεν θα κουραστούμε να το λέμε) έχει αρχίσει να ανθίζει οριστικά και αμετάκλητα. Το βλέπουμε γύρω μας: στον αριθμό όσων παίρνουν ξανά μια κιθάρα, σχηματίζουν γκρουπ και μπαίνουν στο στούντιο, στην υπερπροσφορά καλών κομματιών στο MySpace, στο ενδιαφέρον των πολυεθνικών να το αγκαλιάσουν, στο κοινό που αρχίζει σιγά σιγά να αφυπνίζεται, στο χλευασμό (και περιορισμό) των δήθεν εναλλακτικών και σνομπ που είχαν επιβάλλει στους μουσικούς και τις μπάντες την εσωστρέφεια και την απαξίωση των μέσων. Αν εξαιρέσουμε μερικά ατυχή παραδείγματα των τελευταίων μηνών, οι περισσότερες μπάντες είναι περισσότερο πρόθυμες να συνεργαστούν, να προβάλλουν τη μουσική τους, είναι λιγότερο σνομπ και απαξιωτικές απέναντι στις υπόλοιπες και τα περιοδικά, αρχίζουν σιγά σιγά να σχηματίζουν κάτι που σκηνή μπορεί να μην είναι, αλλά αρχίζει να παίρνει μια μορφή και -τέλος- συμμετέχουν λιγότερο καχύποπτα και περισσότερο ενθουσιωδώς στις προσπάθειες ανάδειξης που διοργανώνονται, μια εκ των οποίων ήταν και το Coca Cola Soundwave.

Οι νικητές του Coca Cola Soundwave ήταν τελικά οι Cyanna, μια μπάντα γνωστή μας, αλλά μέσα από αυτό αναδείχθηκαν και μερικές άλλες καλές μπάντες, που ξέφυγαν από το χάος του MySpace και έφτασαν ακόμα πιο κοντά στην προσοχή μας.

Μία εξ αυτών ήταν και η μπάντα της Katrin the Thrill με τους Garbo, για τους οποίους σας μιλήσαμε και χθες. Τέσσερις γυναίκες (δύο κιθάρες, ένα μπάσο, ένα βιολί) και ένας drummer από πίσω συνιστούν τη μπάντα που αν δουλέψει λίγο παραπάνω, δεν αποκλείεται να ξεφύγει από το κλισέ και μίζερο "καλοί για Έλληνες". Η front woman τους, είναι το πρώτο στοιχείο που ξεχωρίζεις αρχικά, αλλά τα ξεσπάσματα και τα μπαράζ κιθαριστικού θορύβου με κάθε ευκαιρία είναι το κερασάκι στην τούρτα -κεράσακι πάνω από τις μελωδικά εμβάσματα του βιολιού, όπως ακριβώς το έκαναν και οι Closer. Συγκρίσεις θα ακούσουμε πολλές (σαφείς οι ερμηνευτικές επιρροές από την PJ Harvey, έντονα 90s η μουσική τους), όμως δεν είναι αυτό το "θέμα" αυτής της μπάντας, είναι να μπορέσει να περάσει από το ίδιο καζάνι κομμάτια που γράφτηκαν σε διαφορετικές φάσεις, αποκτώντας τη δική της προσωπικότητα. Η μπάντα δεν είναι νέα (η ιστορία του group ξεκίνησε λίγα χρόνια πριν, όταν τα μέλη του δημιούργησαν τις Dementia Praecox), αλλά με την παρούσα μορφή της θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε έτσι, αναμένοντας τα καλύτερα στο μέλλον.

Στο Coca Cola Soundwave εμφανίστηκαν και οι Common Sense και The Liarbirds, μεταξύ άλλων και οι Gad, πίσω από τους οποίους βρίσκεται ο Ηρακλής Αναστασιάδης, το ½ των Atria, και επί χρόνια μουσικός, συνθέτης και dj, και ο Κώστας Αντωνιάδης, τραγουδιστής των Narrow Paths. Το πρόγραμμα, όμως, ήταν τόσο άνω-κάτω και η κακή συνήθεια όλων να μην αναφέρουν το όνομα του group τους (προφανώς όλοι είμαστε υποχρεωμένοι -και χωρίς πρόγραμμα- να τους γνωρίζουμε) που όλοι χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια...

Στην Πλατεία Κλαυθμώνος, ήταν η σειρά της Athens Voice. Με τον κόσμο σπασμένο να πηγαινοέρχεται από το Σύνταγμα που είχε πάνω κάτω συγκροτήματα του ίδιου ύφους, σε καμία περίπτωση δεν γέμισε ασφυκτικά, όπως την προηγούμενη βραδιά. Πήγε όμως και πάλι πολύ καλά και ειδικά οι Κόρε Ύδρο μόνο απαρατήρητοι δεν πέρασαν, κατακτώντας αυτή τη φορά ακόμα και κόσμο που χλεύαζε το "κουσούρι" κάποιων εξ ημών μ' αυτό το group. Κατακτώντας ακόμα και τον υποφαινόμενο που μέχρι τώρα, ενώ θαύμαζε τους στίχους που είναι ¨αλλιώς¨ (όπως λέει και ο Μάκης Μηλάτος), δε μπορούσε να τους ακούσει να πατούν σε ήχους Magnetic Fields, Flaming Lips, αμερικάνικου indie rock και πάει λέγοντας. Ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια ακούσαμε από όλους για τους "Μητέρα Φάλαινα Τυφλή" (με το Διαμαντή από τους Ρελαντί και μία φοβερή μπάντα από πίσω), όχι ιδιαίτερα ενθουσιώδη για το Νίκο Χαλβατζή, τους My Wet Calvin δεν τους προλάβαμε στο πήγαινε-έλα, ενώ τις Marsheaux καταχρηστικά και μόνο θα μπορούσαμε να τους εντάξουμε στα live acts. Ο φυσικός τους χώρος είναι το studio.

Tη βραδιά στην Κλαυθμώνος έκλεισαν οι Matisse, των οποίων το set πετσόκοψε δυστυχώς ο μέτριος ήχος, τόσο που να μη μπορούμε να σχηματίσουμε άποψη για τα νέα τους κομμάτια. Αν κρίνουμε ακόμα και από τις αντιδράσεις των παιδιών του avopolis team που έχουν ακούσει το άλμπουμ και δηλώνουν ενθουσιασμένοι, αυτή η εμφάνιση μάλλον θα (ή πρέπει) να ξεχαστεί γρήγορα απ' όλους. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.

Στην Κοτζιά έπαιξε αυτή τη φορά freestyle, funk, acid jazz γενικά groovy κατάσταση.

 Προλάβαμε στο πήγαινε-έλα αρκετό χορό από το πιο "Best" ακροατηριο και είδαμε αρκετούς US3,  με το κοινό στο peak του ενθουσιασμού του στους funk ρυθμούς του. Δεν προλάβαμε να διακτινιστούμε, όμως, ως την Τεχνόπολη για να δούμε τους Beat’N’Blow...