The Last Drive

Πάντα έχω στο μυαλό μου ολόκληρη λίστα με λόγους για τους οποίους δεν θέλω να πεθάνω. Από την Κυριακή έχω έναν καινούριο να προσθέσω: Δεν θέλω να πεθάνω γιατί θέλω να θυμάμαι για πάντα τη συναυλία των Last Drive. Δεν ξέρω πώς και γιατί μα θεωρώ ότι είναι η καλύτερη συναυλία που έχω πάει (κονταροχτυπιέται με Pet Shop Boys στο Λυκαβηττό το 2000 και με Bowie στη Γαλλία το 2002-τώρα πώς αυτά συνταιριάζονται είναι άλλο θέμα). Δεν θα αναφερθώ ούτε στην ιστορία ούτε στην παραγωγικότητα ούτε στη σπουδαιότητα του γκρουπ, είναι όλα λίγο πολύ γνωστά. Αυτό που είδα όμως ήταν μια once in a lifetime experience, έστω και ετεροχρονισμένη, καθώς δεν είχα την τύχη να προλάβω live τους σε περασμένες δεκαετίες, λόγω ηλικίας.

Πάνω στη σκηνή δεν βρίσκονταν μόνο οι Drive. Βρισκόταν το rock n roll το ίδιο, ο άγριος παρορμητισμός του και το απαράμιλλο στυλ, η ζωώδης σεξουαλική ενέργεια και η ασυγκράτητη χαρά που πηγάζει από τη λατρεία για τη μουσική. Οι κιθάρες που γρατζουνάνε την ψυχή σου, το μπάσο που σε κατεβάζει σε απύθμενα συναισθηματικά βάθη, τα ντραμς που σε επαναφέρουν δυναμικά στην πραγματικότητα κι ένας ρυθμός που μιλάει στα πιο κρυμμένα και ξεχασμένα ανθρώπινα ένστικτα. Και οι εικόνες. Οι εικόνες που εναλλάσσονται διαρκώς μες στο μυαλό σου: Αθήνα του ‘80, Νέα Υόρκη του ‘70, Αμερικάνικη suburbia των ‘50s, b-movies και road movies, ακόμα και η δική σου ζωή, στο καλύτερο shakedown ενός υποκόσμου που αποτελείται από αγόρια με κοκοράκια, κορίτσια με pencil φούστες και κόκκινες μπούκλες και τα πιο powerful μπασοκίθαρα που έχουν παιχτεί.

Οι πρώτες νότες του Killhead Therapy σου σκίζουν την καρδιά. Το Have Mercy σου φέρνει χαμόγελο, το οποίο δε χάνεται ούτε όταν ακούς το It’s All Over Now Baby Blue, απλώς γίνεται πιο πικρό. Το Valley of Death σε τραβάει σε ιλιγγιώδεις δίνες. Το Dear Prudence και το Have Love will Travel σε εκπλήσσουν ενώ το Me and my Wings σε απογειώνει με ξένα φτερά ενώ εσύ προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις ότι ακούς στην πραγματικότητα τα Gone Gone Gone και The Night of the Phantom. Και στο τέλος μένεις να αναρωτιέσαι σε τι συνίσταται όλη αυτή η έκσταση που νιώθεις. Ίσως στα αριστοτεχνικά παιξίματα, ίσως στις ιδιοφυείς συνθέσεις, στην αξιολάτρευτη ελληνική προφορά του Καλοφωλιά, στην υπνωτιστική χροιά του Καρανικόλα, ίσως τελικά σε ένα και μόνο πράγμα: στο ότι οι Last Drive σε μάθανε να βλέπεις το φεγγάρι πάντα μπλε. Η μάλλον το ότι σε μάθανε να βλέπεις ούτως ή άλλως το φεγγάρι ανάμεσα στα κτίρια της πόλης.