Ο καιρός περνάει γρήγορα, έτσι και το Fringe Festival έφτασε κιόλας στην 3η παρουσία του στη Θεσσαλονίκη. Τα δύο πρώτα χρόνια είχαμε μείνει έκθαμβοι με τους Peepolykus γι’ αυτό και θα ήμασταν χαρούμενοι αν τιμητικά παρουσίαζαν κάθε Απρίλιο και από κάτι. Και παρόλο που αυτό το είδος θεάτρου - κωμωδίας βασίζεται μονίμως σε κάποιες πολύ βασικές και θεμελιώδεις αρχές, οι άνθρωποι που τις ακολουθούν (οι βραβευμένες ομάδες του Fringe τουλάχιστον) φροντίζουν να το ανανεώνουν γιατί πολύ απλά έχουν κάτι ιδιαίτερα σπάνιο: ταλέντο. Είναι κάτι που σε αυτό το φεστιβάλ το νιώθεις απ’ το πρώτο λεπτό, ή δεν το νιώθεις καθόλου. Εκφράζεται ως παντομίμα, κουκλοθέατρο, μίμηση, χορός, διαδραστικότητα. Βασικά συστατικά είναι η απώλεια οποιασδήποτε μορφής αυτοεκτίμησης, απύθμενο θράσος και φυσικά η ιδία γνώση της ικανότητας. Ο συνδυασμός είναι εξαντλητικός για τους μύες του προσώπου των θεατών.
Αυτήν την ικανότητα διαθέτουν σε πολλαπλάσια μορφή οι Yllana (ατυχώς και δυστυχώς δεν εμφανίστηκαν στην Αθήνα) με το Star Trip. Τι πιο απλό ως βάση ανάπτυξης, η καθημερινότητα τεσσάρων ανθρώπων σε ένα διαστημόπλοιο. Από ‘κει και πέρα κανένα σενάριο. Υποθέτω πως όλα αναπτύσσονται αυτοσχεδιαστικά, στην αρχή τουλάχιστον, και με τον καιρό και την πρόβα γίνονται ολοκληρωμένη ιστορία. Κατά τη διάρκεια, ο εξευτελισμός των τεσσάρων ηθοποιών είναι συνεχής, η ειρωνεία, η αθέλητη συμμετοχή του κοινού. Δε γλιτώνει κανείς και τίποτα. Χώρος είναι όχι μόνο η σκηνή, χώρος είναι τα τραπέζια, οι διάδρομοι, η είσοδος, το πάρκινγκ του Principal, επομένως και προφανώς η παράσταση έχει εξέλιξη που βασίζεται στη γεωγραφική θέση και στα χαρακτηριστικά της ημέρας. Σε μουσικές παραστάσεις τύπου Σαββόπουλου, τα αστεία και οι ιστορίες είναι έξυπνες και όμορφες μεν, στημένες δε. Αν τύχει να βρεθείς στην ίδια παράσταση μια άλλη μέρα, θα αισθανθείς αμήχανα. Στο Fringe τίποτα δεν είναι επιτηδευμένο, τα πάντα γεννιούνται από στιγμή σε στιγμή.
Έτσι γεννήθηκε και ο λόγος του πολλά χρόνια βραβευμένου stand up comedian Owen O’Neill. Με μόλις μια μέρα στη Θεσσαλονίκη, το μισό show του βασίστηκε σε στοιχεία της πόλης, των ανθρώπων της και των μισανθρωπικών τους συμπεριφορών. Σε κάνει βεβαίως να αντιλαμβάνεσαι το όποιο πρόβλημα στην ποιότητα της ζωής σου, αλλά επειδή είναι καταπληκτικό κάποιος να σε χλευάζει χωρίς να σε θεωρεί κατώτερό του, γι’ αυτό γελάς μόνο και δεν αλλάζεις ποτέ. Αλλά γι’ αυτό δε φταίει ο καλός κωμικός.
Σε αυτό το σημείο επενέβη ο Dj Danny και θέλησε να κάνει τις ζωές όλων καλύτερες, μέσα από ένα μέσο ξεκάθαρα εξευγενιστικό, είτε είναι ήρεμο, είτε ξεσηκωτικό και δεν είναι άλλο απ’ τη μουσική, όλων των ειδών. Παρόλο που πολλοί από εμάς εδώ στο Avopolis, αναγνώστες και συντάκτες αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε τη μουσική με ελαφρότητα, ο Dj Danny το κάνει με τόση ευχέρεια και πειστικότητα που πραγματικά σε έναν ουτοπικό κόσμο θα θεράπευε όλες τις ψυχικές ασθένειες. Ο συνδυασμός μουσικής - λόγου - αυτοσχεδιασμού και οπωσδήποτε συμμετοχής του κοινού είχε ως αποτέλεσμα υστερικά γέλια. Κανείς δε φοβήθηκε π.χ. να εξομολογηθεί πως τον ευχαριστεί να κάνει χρήση κάνναβης, ή ότι θα ήθελε ο σύντροφός του να μην είναι τόσο χοντρός και αυτές οι μικρές ή μεγάλες εξομολογήσεις, τα άγχη και τα όνειρα έγιναν στίχοι και στο τέλος τραγούδι!
Οι εναπομείναντες δύο παραστάσεις, «This Is Modern» από τους New Art Club και «Magic Steve’s Disappearing Act» από την Isabel Fay, ενώ χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς γιατί είναι πολύ πρωτότυπες, αδικήθηκαν από το ύφος που έχει αποτυπωθεί στη συλλογική μνήμη τα δυο προηγούμενα χρόνια. Συνήθως όλοι προτιμούν να διασκεδάσουν και όχι να προβληματιστούν και αυτό ισχύει για το This Is Modern που ήταν ένα εντυπωσιακό χοροθέατρο με κωμικές νότες για την εξέλιξη του χοροθεάτρου τα τελευταία (αν θυμάμαι καλά) εκατό χρόνια. Δηλαδή ήταν πολύ καλό ώστε να βραβευτεί άλλα συγχρόνως άστοχο, σε σχέση με τις υπόλοιπες συμμετοχές στη Θεσσαλονίκη. Όσο για την Isabel Fey, υποθέτω πως στη Βρετανία η παράστασή της θα αντιμετωπίζεται με μεγάλο ενθουσιασμό, καθώς ο λόγος της (ο οποίος ήταν πολύ γρήγορος και βαρύς) ήταν γεμάτος με «δικά τους» σεξιστικά θέματα.
Το μόνο που μένει είναι η αναμονή για το επόμενο Fringe και οι αναμνήσεις, μαζί με τις τελευταίες σκηνές από το Star Trip των Yllana, ως η απόλυτη ίσως φαντασίωση των ποδοσφαιρόφιλων, να παίζουν δηλαδή μπάλα στο διάστημα...
www.yllana.com
www.rdfmanagement.com/clients/danny_robins.html
