Kaiser Chiefs, Brakes

Ο Eamon Hamilton είναι ένας μικροκαμωμένος, αρκετά χαρισματικός τύπος που ξέρει λίγα γερμανικά και τα χρησιμοποιεί με άνεση πάνω στη σκηνή. Ακόμη και φράσεις από βιβλιαράκια για τουρίστες όπως «Πώς μπορώ να πάω στο σταθμό, παρακαλώ;» είναι αρκετές να ενθουσιάσουν το κοινό. Το συγκρότημα των Brakes - που αποτελείται από δύο μέλη των Electric Soft Parade, ένα από τους Tenderfoot και τον ίδιο από τους British Sea Power - θεωρείται ένα «σούπερ γκρουπ της ανεξάρτητης βρετανικής σκηνής». Παίζουν τραγούδια που η διάρκειά τους συχνά δεν ξεπερνά τα δύο λεπτά θυμίζοντας τους Buzzcocks. Ίσως η κορυφαία στιγμή του 40λεπτου σετ τους να είναι το αφιερωμένο στον Dick Cheney τραγούδι τους με τους στίχους «Cheney, Cheney, Cheney, Cheney… stop being such a dick!» Πριν αποσυρθούν εύχονται καλή διασκέδαση με τους Kaiser Chiefs και λίγο αργότερα εμφανίζονται ανάμεσα στους roadies για να μαζέψουν τα υπάρχοντά τους.

Θα μεσολαβήσει πάνω από μισή ώρα μέχρι να προσαρμοστεί η σκηνή και να κουρδιστούν τα όργανά τους… Είναι το ανιαρό διάστημα που συνήθως πηγαίνεις στην τουαλέτα, στο μπαρ για να επιστρέψεις / ανανεώσεις τα άδεια κυπελλάκια, ή αν είσαι σκληροπυρηνικός fan (και όχι fun, παρακαλώ!) βρίσκεις διόδους και στριμώχνεσαι κοντά στη σκηνή.

Εκτιμώ ιδιαίτερα τους καλλιτέχνες που έχουν τα κότσια να ξεκινάνε τις ζωντανές εμφανίσεις τους με την τρέχουσα επιτυχία τους. Θυμάμαι την πρώτη φορά που παρευρέθηκα σε συναυλία της Nina Hagen πώς έμεινα άναυδος όταν άρχισε με το πολύ μεγάλο σουξέ της εκείνη την εποχή Ich weiss, es wird einmal ein Wunder gescheh’n μιμούμενη την Zarah Leander… Ό,τι ρεπερτόριο και να έχεις, δεν είναι εύκολο να κρατήσεις το ενδιαφέρον του κοινού ύστερα από μια τέτοια εισαγωγή. Κι όμως, η Nina, στις μεγάλες δόξες της τότε, τα κατάφερε άνετα.

Φαίνεται πως και οι Kaiser Chiefs θα καταξιωθούν ως ένα από τα καλύτερα σύνολα της γενιάς τους. Μετά το πολύ πετυχημένο άλμπουμ τους Employment και συναυλίες που τους έχουν κάνει να ξεχωρίζουν από τον συρμό, έχουν αποκτήσει φανατικούς οπαδούς και η καινούρια τους δουλειά Yours Truly, Angry Mob είναι από τις πλέον αναμενόμενες της χρονιάς.

Προπομπός της είναι το Ruby και μ’ αυτό ξεκινάνε τη βραδιά! Ακόμη πιο τολμηρά, συνεχίζουν με την προπέρσινη μεγάλη επιτυχία τους Everyday I Love You Less and Less. Ο Ricky Wilson είναι ένας δυναμικός περφόρμερ που θα ήταν μάλλον πολύ κακός στη σχολική χορωδία, αφού συχνά η φωνή του ξεχωρίζει από τα όργανα. Ξέρει να ξεσηκώνει το κοινό με τα αβανταδόρικα ρεφρέν «α-α-α-α…», «ο-ο-ο-…», «ι-ι-ι-…» ή ακόμη και τον συνδυασμό «α-α-ε-ε-ιιιιι…» και να το κρατάει υπό τον έλεγχό του όση ώρα βρίσκεται στη σκηνή. Οι θαυμαστές του περιμένουν από στιγμή σε στιγμή να κάνει το… παραδοσιακό stage diving, αλλά όσο η ώρα περνάει και ο Ricky δεν φαίνεται διατεθειμένος να βουτήξει στο κοινό, κάποιοι από τους θαμώνες αποφασίζουν να τον αντικαταστήσουν. Δυο κορμιά μεταφέρονται πάνω στα χέρια που αφήνουν για λίγο τα κινητά και τις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. «Danke schön», φωνάζει και ζητάει διευκρίνιση: «σημαίνει ‘ευχαριστώ’ ή ‘ευχαριστώ πολύ’;» εισάγοντας έτσι πολύ όμορφα, με τις φωνές που απαντάνε, το Thank You Very Much. «Τα πάντα είναι μέτρια στις μέρες μας, συμφωνείτε;» ρωτάει κάνοντας έμμεσα την αναφορά του σε άλλο ένα καινούριο τραγούδι τους, το Everything Is Average Nowadays, αλλά μάλλον βιάζεται αφού δεν είναι παρά το μεθεπόμενο. Μεσολαβεί το παλιότερο Modern Way.

Κρατώντας πάντα επαφή με το κοινό που συμμετέχει γενναιόδωρα, το κοντσέρτο θα διαρκέσει περίπου μία ώρα. Ακολουθεί το ανκόρ με τα Na Na Na Na Naa και Oh My God, τελειώνοντας μέσα σε ατμόσφαιρα που θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί γιορταστική!