Morrissey

(Photos από την αθηναϊκή συναυλία προσεχώς)

Όσοι παρακολουθήσαν το αθηναϊκό σκέλος της περιοδείας του Moz δεν θα έχαναν κάτι καινούργιο όσον αφορά τη σαλονικιώτικη εμφάνιση του. Η δεύτερη εμφάνιση όμως του στη χώρα μας μετά την προ διημέρου συναυλία του στο Φάληρο σημαδεύτηκε από μια σειρά παράγοντες που έκαναν την εμπειρία παρασάγγες ανώτερη από την αντίστοιχη που είχαμε παρακολουθήσει δυο μέρες πριν. Κι αυτό γιατί και ο χώρος ήταν καλύτερος από το ψυχρό και πετρωμένο φαληρικό κλειστό γήπεδο (ομολογουμένως, δεν βοήθησε και πολύ στο να ζεσταθούν οι αθηναίοι φαν του), αλλά και το αντίστοιχο σαλονικιώτικο κοινό και παρουσιάστηκε πολύ πιο ενθουσιώδες και διψασμένο για Mozzer-ικές επί σκηνής κινήσεις λαγνουργίας και πόζες που έσταζαν επικούρεια διάθεση. Επιπλέον, οι βορειοελλαδίτες δέρνουν και περισσότερο. Φυσικά αν είσαι στο μέγεθος και το δέμας του Καραμπεάζη δέρνεις γενικά κι αδιακρίτως χωρίς να σε ενδιαφέρουν οι ψιλές που θα φας στην πορεία.

Το σέτλιστ ίδιο κι απαράλλακτο βέβαια. Το μόνο που διέφερε ήταν η εν γένει διάθεση του Θεού να παίξει με το ούτως ή άλλως πιο ζεστό κοινό ή να πετάξει τις μπηχτές του («σε εμένα κάνατε λάθος, τους Kaiser Chiefs μια χαρά τους γράψατε όμως») στους ιθύνοντες που είχαν ξεχάσει το ένα ‘S’ από το όνομα του στις αφίσες που είχαν γεμίσει την πόλη. Με τις πρώτες νότες του Panic η λαοθάλασσα ξεχύθηκε προς τις πρώτες σειρές (όπου εκείνη τη στιγμή ο κόσμος πρέπει να παστώθηκε ελαφρά), το First Of The Gang To Die έδωσε το δεύτερο χτύπημα, το The Youngest Was The Most Loved ακούστηκε ευτυχώς με λίγο καλύτερα τα μπάσα του απ’ ότι στην Αθήνα και το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε με το You Have Killed Me αμέσως μετά.

Μικρή παύση για αναψυκτικά, τσιπς και σάμαλι, ένα Disappointed κι ένα Ganglord, λίγο chat με τα παιδιά από τον εξαιρετικό ραδιοφωνικό σταθμό Ρόδον των Σερρών που βρίσκονταν δίπλα μας και σειρά έχει να βγει στη σκηνή ο Billy MacKenzie και στο καπάκι ένα συγκλονιστικό Everyday Is Like Sunday με το ερχόμενο εικοσάλεπτο του σετ να ρίχνει τα γκάζια (Dear God Please Help Me, Let Me Kiss You, I've Changed My Plea To Guilty, In The Future When All's Well, I Will See You In Far-off Places) και το σαλονικιώτικο κοινό (1200 περίπου άτομα φαντάζομαι, δεν έχω άλλωστε ξανάπαει στο Ρrincipal –πολύ καλαίσθητος χώρος by the way) να ξαναπάρει μπρος με Girlfriend In A Coma κι Irish Blood English Heart. Στις 11.00 ακριβώς η Ζωή Μας Είναι Ένα Χοιροστάσιο με τις στάλες της βροχής να ακολουθούνται από το βιομηχανικό κιθαριστικό ριφ του How Soon Is Now?, με τη συναυλία να φτάνει στο τέλος της με το I Just Want To See The Boy Happy και μια καταιγιστική εκτέλεση του National Front Disco (ποιος είδε τον Καρεμπέ και δεν τον φοβήθηκε). Κλασικό ενκόρ το Please, Please, Please Let Me Get What I Want, επ’ ουδενί ταιριαστό με τα ειωθότα μιας συναυλίας που στο τέλος της απαιτεί κάτι περισσότερο ιδρωμένο. Όπως θα έλεγε όμως κι ο ίδιος ο Stephen «δεν σε χάλασε…»