The Fuzztones

Την βραδιά άνοιξαν οι Alison από τους οποίους περιμένουμε πολλά μιας και δεν έχουμε να κάνουμε με νεοσσούς. Ο Χατζής (πρώην Human Grape), η δυνατή rhythm section από τους Purple Overdose (Χριστόφορος Τριανταφυλόπουλος– ντραμς και Ανδρέας Ανδριόπουλος– μπάσο), σε συνδυασμό με έναν κημπορντίστα που πετάει φωτιές ήταν ότι έπρεπε για άνοιγμα της συναυλίας του ιστορικού garage συγκροτήματος.

Οι Fuzztones έπαιξαν από την αρχή της καριέρας τους το παιχνίδι της εμμονής στα sixties και το κέρδισαν κατά κράτος, όπως κατορθώνουν να κερδίζουν τις εντυπώσεις και στις συναυλίες τους. Ο Rudi Protrudi αποτελεί υπόδειγμα rock’n’roll performer – διασκεδαστή, έτσι όπως κρατάει το ενδιαφέρον του κοινού με τα σεξουαλικά υπονοούμενα, τις προτροπές («Ελάτε να γδυθούμε!», «Θέλετε ν’ακούσετε άλλο ένα τραγούδι για ναρκωτικά;») και την χρήση της κιθάρας σαν φαλλικό σύμβολο. Στην Βακχική γιορτή τους όλα και όλοι έχουν θέση εκτός απ’ τους σεμνότυφους, αν και ο Protrudi μπορεί να εκθειάζει τον παγανισμό μά Μέγας Πάν δεν είναι γιατί τον πρόλαβε ο Jim Morrison.

Η rock’n’roll παραμυθία τους θα συνεχίζει να μας συναρπάζει όχι μόνο για τις διασκευές κλασικών garage ύμνων (“13 Women”), ή τα encore όπου επιδίδονται σε ένα Sonics όργιο (“Strychnine”, “Have Love Will Travel”), ή τα δικά τους – κλασικά πλέον- τραγούδια, ούτε καν επειδή το νέο τους album δεν θα διαφέρει απ’ότι ξέρουμε μα δεν θα απογοητεύσει κιόλας. Τους λατρεύουμε γιατί πολύ απλά μέσα σε μιάμιση ώρα μας θύμισαν ότι το rock’n’roll είναι κάτι που παίζεται Γρήγορα, Βίαια, Βρώμικα και με Κιθάρες, αλλιώς δεν είναι rock’n’roll.