Greg Dulli & Mark Lanegan

Κουφάλες γυναίκες, όλους θα μας θάψετε πρώτους εμάς, επειδή ξέρετε τι αδυναμία σας έχουμε. Το βράδυ της Παρασκευής περίμενα ότι η Λιοσίων 205 θα γέμιζε κυρίως με κορασίδες πάσης ηλικίας που, γοητευμένες από τα τρίσβαθα των δυο αντρικών φωνών που μας έκαναν την τιμή, θα κατέκλυζαν τον χώρο. Αντ’ αυτού, η αναλογία αντρών-γυναικών ήταν 70-30, γεγονός που με κάνει να σκέφτομαι ότι πολλοί ομόφυλοι μου είχαν συρρεύσει στο χώρο τιμής ένεκεν που οι κ.κ. Dulli και Lanegan σε μια έστω παραζάλη της ερωτικοσυναισθηματικής τους ζωής τους είχε κάνει παρέα με κάποια από τα τραγούδια τους. Αυτά να τα βλέπετε εσείς οι γυναίκες που μας θεωρείτε γουρούνια. Είμαστε ευαίσθητα παιδιά, γι’ αυτό και τα τινάζουμε πριν από εσάς.

Με την ίδια λογική, θα έπρεπε να θεωρούμε εαυτούς τυχερούς που δυο από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της σύγχρονης αμερικανικής ροκ τραγουδοποιίας κατάφεραν και βγήκαν από τον σωρό με τις βελόνες, τα χάπια και τις detox συνεδρίες, και επέζησαν για να μας επισκεφτούν για ακόμη μια φορά. Στις 11 ακριβώς, κι αφού πρώτα είχε αναλάβει να ζεστάνει το χώρο ο πονεμένος τραγουδιάρης Jeff Klein, έσκασε μύτη ο Γρηγοράκης, πάντα συνεπικουρούμενος με το κλασικό μικρόφωνο με τις χίλιες λειτουργίες (τασάκι, βάση για το ποτό, εσπρεσιέρα κτλ) και ένα ‘Teenage Wristband’ να φέρνει πιο κοντά του τον κόσμο (400 διψασμένοι, κανείς εκ των οποίων λογικά δεν ήταν γεννημένος μετά το 1980 –ο μέσος όρος ηλικίας έγερνε τρομακτικά πάνω από τα 30 χρόνια). O Lanegan βγήκε στη σκηνή στις 11.26 (υπενθυμίζουμε την ακριβή ώρα για όλες όσες λιποθύμησαν εκείνη την στιγμή) με τις πρώτες νότες του ‘Live With Me’, το οποίο η μπάντα (με κεντρική φιγούρα έναν απογειωτικό Bobby McIntire στα ντραμς, που βαρούσε την κάσα λες κι έπαιζε στους AC/DC) έδεσε άψογα με ένα συγκλονιστικό ‘Where Did You Sleep Last Night’, που μαζί με την έτερη διασκευή στο ‘I’ll Take Care Of You’ και το ‘Sideways In Reverse’ ήταν και οι μοναδικές συνεισφορές από την σόλο καριέρα του –εορτάζοντα εκείνη τη μέρα, αφού έκλεινε τα 42 του χρόνια- Lanegan. Που μάλλον είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης που όταν τραγουδάει, ο ηχολήπτης κατεβάζει τα μπάσα στο less than zero με το φόβο ότι μπορεί να καούν τα ηχεία.

Εντύπωση έκαναν δυο πράγματα, τουλάχιστον σε μένα: το πώς έδεναν τα coda των Twilight Singers με εμβόλιμες αναφορές σε Beatles, Echo And the Bunnymen (‘Killing Moon’), Pink Floyd (οι πρώτες γραμμές του ‘Shine On You Crazy Diamond’), Zeppelin, Steve Miller Band (‘The Joker’), ακόμη και TV On The Radio. Κατά δεύτερον, κάτι συνέβη και το συγκρότημα δεν είχε καμία διάθεση να ανέβει για ενκόρ μετά από μόλις 75 λεπτά εμφάνισης. Το κοινό, ακόμη και μετά από αυτή την άκομψη αποχώρηση, δεν ξενέρωσε, ούτε αποχώρησε, αλλά παρέμεινε στις θέσεις του. Τότε τη σκυτάλη ανέλαβε μια κοπέλα από την πρώτη σειρά που, ενώ οι τεχνικοί ξέστρωναν τη σκηνή και μάζευαν τον εξοπλισμό, ανέβηκε στη σκηνή, πήρε το -ακόμη ανοιχτό- μικρόφωνο και εν είδη κονφερασιέ έριξε μερικές φωνές και καντήλια, τα οποία πιθανόν και να ευθύνονται που η μπάντα ξαναβγήκε μετά από περίπου 20 λεπτά στη σκηνή για ακόμη πέντε κομμάτια (ούσα και η ίδια η μπάντα το ίδιο ‘κομμάτια’, ειδικά ο Dulli, ενώ ο Lanegan, όπως είθισται, είχε καταλάβει το ένα μικρόφωνο και ντροπαλά, με κλειστά μάτια, απλώς απάγγειλε αυτά που ήταν επιφορτισμένος να τραγουδήσει). Τέλος καλό όλα καλά.

Μάθαμε επίσης ότι σύσσωμο το crew του Morrissey ήταν ανάμεσα στον κόσμο, ενώ διάθεση να έρθει είχε δηλώσει ακόμη κι ο ίδιος ο Moz –που σιγά μην ερχόταν, σκεφτείτε τι θα γινόταν μέσα στο Gagarin. Αυτά τα κρατήσαμε για την επόμενη, εξίσου μεγάλη μέρα…