Poison & Cinderella

Photos: Olga K.

Όχι δεν πρόκειται για αστείο, ούτε για ταξίδι στο χρόνο. Απλά οι Poison συμπλήρωσαν αισίως 20 χρόνια ως μπάντα και είπαν να το γιορτάσουν με μια αμερικανική περιοδεία παρέα με τους Cinderella (το γεγονός ότι ήταν «λιώμα» για τα περισσότερα από αυτά δεν φάνηκε να τους πτοεί ιδιαίτερα). Φυσικά μια τέτοια διπλοποζεριά δεν μπορούσα να την αφήσω να περάσει χωρίς να την τσεκάρω (το φταίξιμο το ρίχνω σε μια φίλη μου από το φροντιστήριο, η οποία με εισήγαγε πριν εκατομμύρια χρόνια στον μαγικό κόσμο των ποζεράδων και μια άλλη η οποία μου τον αναβίωσε πρόσφατα).



Το Sleep Train Pavilion είναι ένα ανοιχτό αμφιθέατρο του στυλ Λυκαβηττός πάνω σε ένα λόφο ενός εκ των προαστίων του Bay Area. Το όνομά του είναι δανεισμένο από μια μάρκα στρωμάτων ύπνου -στην corporate America βρισκόμαστε άλλωστε-, η οποία φυσικά έχει «στρώσει» το λογότυπό της παντού. Σε τέτοιου είδους θέατρα στην Αμερική οι θέσεις είναι αριθμημένες, με τις μπροστά να κυμαίνονται σχεδόν στο διπλάσιο της τιμής των πίσω ($60 για τη συγκεκριμένη συναυλία), χωρίς φυσικά να μπορείς να πας από τη μία στην άλλη πηδώντας την μπαριέρα (αλά Ελληνικά), μιας και φυλάσσονται από καμιά 50αριά σεκιούριτι με μούσκουλα από εδώ ίσα με απέναντι. Για τους μουσικόφιλους με μικρότερο βαλάντιο ($15-20) έχουν φροντίσει να κρατήσουν το γρασίδι πάνω-πάνω, από το οποίο όχι μόνο δεν βλέπεις απολύτως τίποτα, αλλά και το δαγκώνεις κανονικότατα από το κρύο (καλοκαίρι στη Βόρεια Καλιφόρνια = άνοιξη στην Ελλάδα και χειρότερα).



Τη συναυλία άνοιξαν οι Endeverafter (τι πρωτότυπο όνομα!), μια αξιοπρεπέστατη ροκ μπάντα από το Λος Άντζελες. Την άφιξη των Cinderella σηματοδότησε ένα τεράστιο μαύρο πανί με το λογότυπό τους στο πίσω μέρος της σκηνής. Ο κλασσικά βραχνός Kiefer μου φάνηκε χάλια, αν και φίλες μου που παρευρέθησαν στην αντίστοιχη συναυλία στο Λος Άντζελες μου είπαν τα καλύτερα. Αρκετά «βαρύς», δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα σαν frontman. Στη μέση περίπου του "Nobody’s Fool" ρίχνει μια στριγκλιά, πέφτει κάτω και κάθεται για κανένα λεπτό με το μικρόφωνο στο χέρι, για να δει και καλά αν "θα μας λείψει καθόλου" (θεατρινίστικες αηδίες). Μόνο ο Coury χτυπιόταν αβυσσαλέα, αλλά άντε τώρα ένας ντράμερ από μόνος του να σώσει την κατάσταση. Ακούστηκαν επίσης τα "Coming Home", "Last Train out of my heart", "Don’t know what you got (till it’s gone)" και το "Shake Me" για το φινάλε.



Στον αντίποδα των Cinderella οι Poison βγήκαν και τα έσπασαν κανονικά (είναι γνωστό άλλωστε από παλιά ότι κάνουν τρελά σόου). Οι τελευταίες μου εντυπώσεις του Bret Michaels από κάτι συνεντεύξεις και 80s memorabilia προγράμματα στο VH-1 δεν ήταν και οι καλύτερες. Στη συναυλία πάντως έσκισε, θυμίζοντας εποχές ‘89-90: ροκ καταστάσεις, Sunset Strip, γκόμενες, πιόματα, ξενύχτια, στριπτηζάδικα (αυτά δηλαδή που κάνουμε όταν πάμε στο Χόλιγουντ). Κρυωμένος και με 40 πυρετό, δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει τους φαν του παραπονεμένους, κάτι που του αναγνώρισαν και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Η αρχή έγινε με το "Look what the cat dragged in" και τον Bret να θυμάται την τελευταία φορά που έπαιξαν στο συγκεκριμένο θέατρο παρέα με τους KISS (άκου lineup!). "Σήμερα είμαστε εδώ για να παρτάρουμε μαζί σας!". Και το έκαναν με τα "American band", "I won’t forget you", "Something to believe in" (αφιερωμένο στα αμερικάνικα στρατά) και "Ride the wind", όπου κυριάρχησαν οι σολιές του CC. Γεμάτος ενέργεια μετά από την πρόσφατη αποτοξίνωσή του, ο CC ήταν μαζί με τον Bret ο σταρ της βραδιάς. Τον είχα δει πριν μερικούς μήνες να τζαμάρει σε μια υπόγα στη Sunset Strip μαζί με κάτι φίλους και με είχε εντυπωσιάσει. Για το τέλος φύλαξαν φυσικά το "Nothing but a good time", τζαμάροντας μαζί με τους Endeverafter (περίεργο πάντως που κάλεσαν αυτούς και όχι τους Cinderella – μυρίζομαι κουτσομπολιό). Όπως και να έχει το πράγμα, τα βρομόπαιδα από την Πενσιλβάνια ξέρουν να κάνουν πάρτι. Όπως άλλωστε έχουν πει και οι ίδιοι, they want nothing but a good time!