Θα μπορούσε να πούμε ότι η τελευταία ήταν και η πιο rock μέρα του Synch έως τώρα. Είδαμε αρκετές μπάντες με το παραδοσιακό outfit μπάσο-κιθάρα-drums οι οποίες όμως πήγαιναν τα πράγματα πιο πέρα και έτσι δικαιολογούσαν την παρουσία τους και σε αυτό το φεστιβάλ. 
Έτσι ακριβώς συνέβη και με τους Chap, οι οποίοι διαθέτουν αρκετό humor και πόζα (όχι ενοχλητική ακόμα) αλλά και μια τέτοια ευρεία γκάμα επιρροών και μουσικών καταβολών που τους έχει κάνει το αγαπημένο group των μουσικοκριτικών. Από Kraftwerk μέχρι Sonic Youth όπως λένε οι ίδιο, με ενδιάμεσους σταθμούς τη ρυθμολογία των Fall και την pop των Stereolab όπως θα πρόσθετα κι εγώ. Μερικά τεχνικά προβλήματα (άλλοτε με τον ήχο και άλλοτε με το σανδάλι του Keith) τους χάλασαν λίγο τι ροή, αλλά αυτό δεν ενόχλησε τελικά και πολύ.
Ταυτόχρονα εμφανιζόταν, επίσης με πλήρη μπάντα, ο 2L8 από τις Σέρρες. Για λίγο που τους παρακολούθησα, ξεκλέβοντας χρόνο από τους Chap, έδειξαν να αναπαράγουν επιτυχώς το κλίμα του Armed Angels, το οποίο όμως μου φάνηκε λίγο βαρύ για την περίσταση. Όπως βαρύ και ασήκωτο ήταν το κλίμα στην εμφάνιση του Mark Stewart και των Mafia. Βγήκε τελευταίος στην τελευταία σκηνή σε μια αρκετά αμφιλεγόμενη εμφάνιση. 
Αυτό που συμβαίνει σχεδόν κάθε φορά στο Synch είναι ότι τι στιγμή που ξεκινάει κάθε live η εκάστοτε σκηνή είναι άδεια. Επειδή ο κόσμος δεν είναι ούτε τόσος πολύς ώστε να γεμίσει όλες τις σκηνές και πιθανόν ούτε τόσο πωρωμένος ώστε να βρίσκεται εκεί για μην χάσει ούτε μια νότα από το κάθε live, αυτό που γίνεται είναι να ξεκινάει το κάθε συγκρότημα μπροστά σε 50-100 άτομα και σιγά σιγά να μαζεύει όσους περιφέρονται. Αυτό που συνέβη με τον Mark Stewart είναι ότι όχι μόνο δεν τράβηξε τους περιφερόμενους αλλά έχασε και τους αρχικούς.
Σίγουρα αυτό το μιλιταριστικό post funk του με τον 80ς βιομηχανικό χαρακτήρα δεν είναι και ότι πιο ευχάριστο στο αυτί. Όπως έδειχνε εξαιρετικά άβολα στην τεράστια σκηνή, με τα τρία υπόλοιπα μέλη της μπάντας ακροβολισμένα εδώ και εκεί. Μέσα σε αυτό το γενικά ψυχρό κλίμα, τα μακροσκελή κομμάτια του έδειχναν σε σημεία να χάνουν τη συνέχεια και να αναπτερώνονται πάλι με τις εξάρσεις των μουσικών. Είχε σίγουρα το ενδιαφέρον του να παρακολουθείς τον Stewart και τις απαγγελίες των μανιφέστων του (από τους 50 που άντεξαν μέχρι τις τρεις το πρωί, οι περισσότεροι ήταν μουσικοί και δημοσιογράφοι) αλλά μόνο σε ορισμένες στιγμές κατάφερα να μπω στο κλίμα. Ίσως σε μια άλλη στιγμή, σε άλλες συνθήκες. Μεγάλη μορφή πάντως ο Stewart - στο τέλος μάλιστα κατέβηκε στο κοινό για να πειράξει μια πιτσιρίκα και να κράξει τους υπόλοιπους που τέλειωναν το κομμάτι και μάζευαν τα όργανα.
Από τους υπόλοιπους ενδιαφέρον είχαν σίγουρα οι Mouse on Mars που άνοιξαν την ημέρα, με μια εμφάνιση εξίσου καλή με την πρώτη τους. Υπερκινητικοί πίσω από τις κονσόλες τους και περισσότερο ρυθμικοί και θορυβώδεις απ 'ότι στους δίσκους τους. Αν τους είχε βοηθήσει λίγο παραπάνω η ώρα (και ο χώρος) θα είχαν ξεσηκώσει τον κόσμο. Αυτό το κατάφερε ο θηριώδης Afrika Bambaataa, χωρίς πολύ προσπάθεια είναι η αλήθεια. Έπαιξε κυρίως hip hop και αρκετά hits, καινούργια και παλιά (βλέπε Respect, Jump) και σιγονταρίστηκε από δυο mcs που παρότρυναν το κοινό και έναν breakdancer ο οποίος δε χόρεψε και πολύ τελικά γιατί όποτε το επιχειρούσε κουνούσε τα decks του Afrika. Σίγουρα είναι εντυπωσιακό να βλέπεις τον Bambaataa μπροστά σου, αλλά κακά τα ψέματα το dj set του δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό. Βέβαια ο περισσότερος κόσμος βρήκε αφορμή να το ρίξει στο χορό μια και γενικά δεν του δόθηκε σε πολλά σημεία της βραδιάς αυτή η δυνατότητα. 
Τέλος στη δεύτερη σκηνή είδα για πρώτη φορά τους δικούς μας Mary and The Boy (ναι! υπήρχε άνθρωπος που δεν τους είχε δει ακόμα) και ομολογώ μου κράτησαν το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Συστήνονται ως piano punk, αλλά περισσότερο ως gothic blues μου φάνηκαν εμένα. Καλές ερμηνείες, ήχος σε στιγμές επιτηδευμένα πρωτόγονος και performance από την χορεύτρια που εντείνει το μυστηριακό κλίμα.
Επίσης νωρίτερα εμφανίστηκε η Angie Reed, η οποία προσπαθούσε αρκετά με χαριτομενιές να φτιάξει το κλίμα, τραγουδώντας πάνω από τους playback electro ρυθμούς και σχολιάζοντας τα βιντεάκια που έπαιζαν πίσω της. Καλή για διάλειμμα (μεταξύ μπαρ και βόλτας στα κιόσκια) αλλά τίποτα παραπάνω.
Με αυτά και με αυτά, φτάνοντας αισίως στις 4 τα ξημερώματα και ελλείψει Brinkmann & Beridge (ακυρώθηκαν λόγω προβλημάτων στην πτήση) δεν υπήρχε κάτι το δυνατό στο line up για να σε κρατήσει στο Λαύριο μέχρι το πρωί. Κάπως έτσι στην επιστροφή σα να έμεινε μια γεύση ανεκπλήρωτου για φέτος. Αυτό ήταν όλο; Μήπως το line up δεν ήταν αρκετό; Μήπως καλομάθαμε και περιμέναμε κάθε χρόνο και περισσότερα; Θα συνεχίσει το δρόμο του το Synch με τα όποια ups και downs (όπως συμβαίνει και στο Sonar); Οι απαντήσεις αναβάλλονται για του χρόνου...
