Φτάσαμε ήδη στο τρίτο synch και ακόμα να πιστέψουμε ότι το φεστιβάλ παγιώνεται, παραμένει πιστό στα standards του και κάθε καλοκαίρι θα μας περιμένει και θα το περιμένουμε στο ίδιο μέρος και στην ίδια περίπου χρονική στιγμή.
Γνήσιο τέκνο του Sonar, δεν το έκρυψε ούτε φέτος, μιμούμενο τόσο την ρετρό αισθητική στο artwork όσο και το φορμάτ των 2 + 1 ημερών. Η πρώτη λοιπόν ‘εισαγωγική’ ημέρα σοφά στεγάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη (επίσης θυμίζοντας sonar by day), κάτι αρκετά βολικό μια και που να τρέχεις για δυο-τρία ονόματα καθημερινή στο Λαύριο. Θα μπορούσε ίσως και το εισιτήριο αυτής της μέρας να είναι φθηνότερο, αν και τελικά η προσέλευση του κόσμου δεν επηρεάστηκε, μια και οι περισσότεροι προτίμησαν τα τριήμερα tickets που έγιναν και sold out.
Περνώντας στα τεκταινόμενα της βραδιάς και προχωρώντας στα ενδότερα του μουσείου συναντούσες κάμποσα ενδιαφέροντα installations με διαδραστικό χαρακτήρα και αρκετά μαξιλάρια και στρώματα για χαλάρωση. Στο αμφιθέατρο του δευτέρου ορόφου, όπου πριν λίγο καιρό εμφανίστηκε ο μεγάλος Alan Fletcher, στεγαζόταν η καθαρά ελληνική πλευρά με Free Piece of Tape Vs Μπλάκ Εν Ντέκερ και Erasers. Το ποτό όμως απαγορευόταν στο χώρο και επιπλέον το ενδιαφέρον εστιάζονταν στην εσωτερική αυλή του μουσείου όπου βρισκόταν η μεγάλη σκηνή και έπαιζαν οι Vegetable Orchestra.
Η αλήθεια είναι ότι η ‘Ορχήστρα των Λαχανικών’ είναι μια έξυπνη ιδέα που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το concept για ένα δίσκο του Matthew Herbert ή των Matmos αλλά ως εκεί. Παρ' ότι επιστράτευαν αρκετό humour, με λαχανικά και όσπρια να σκορπίζονται εδώ και εκεί, μετά από λίγη ώρα βαριόσουν να ακούς ήχους σφυρίγματα, τριξίματα και άλλους ήχους λαχανικών. Για την ακρίβεια εγώ βαρέθηκα, γιατί αρκετά μεγάλο μέρος του κοινού ενθουσιάστηκε και απαίτησε και encore. Ομολογώ ότι αυτοί έκαναν ένα αρκετά δυνατό πανκ φινάλε, σπάζοντας τα όργανά τους, δηλαδή λειώνοντας τις ντομάτες τους και αναγκάζοντας τους τεχνικούς να βγουν με τις σφουγκαρίστρες μετά στη σκηνή για να την καθαρίσουν για τον Biosphere που ακολουθούσε.
Εδώ συνέβη το αντίστροφο. Οι περισσότεροι βαρέθηκαν λίγο με την κάπως υποτονική liquid electronica του Jenssen και το έριξαν στις βόλτες και την κουβέντα. Από την άλλη βέβαια εμένα με ενθουσίασε το όλο mid 90s σκηνικό, με τις ονειρικές μελωδίες, τον πολυεπίπεδο ήχο, τους επαναληπτικούς ρυθμούς και τα θολά graphics.
Εκεί που όλοι συμφωνήσαμε και παρακολουθήσαμε με τη δέουσα προσήλωση, ήταν στην παρουσίαση του Transformations του K.Βήτα η οποία συνοδευόταν από τα video του Γιώργου Θεωνά. Στην ουσία ήταν περισσότερο μια παράσταση παρά μια συναυλία, με το πνεύμα του Χατζιδάκη να αναβιώνει, τις μελωδίες του να μπλέκουν με ηλεκτρονικούς ήχους και ρυθμούς, τον projector να παρουσιάζει ιστορίες από την μελαγχολική και συχνά οδυνηρή καθημερινότητα και τον κόσμο να παρακολουθεί αναπόσπαστα χειροκροτώντας παρατεταμένα στις διακοπές. Ο Βήτα έμοιαζε με έναν μαέστρο των μηχανών, που φρόντιζε να είναι τα πάντα στη θέση τους. Μαςπαρουσίασε αυτό που είχε προετοιμάσει, ευχαρίστησε εμάς και τον Χατζηδάκη και έφυγε. Έτσι λιτά και ουσιαστικά.
Κάτι η καλή διάθεση της πρώτης μέρας του φεστιβάλ, κάτι ο ‘ευρωπαϊκών’ προδιαγραφών χώρος, κάτι οι συναντήσεις μουσικών και παλιών θαμώνων και η πρώτη βραδιά κύλησε μια εξαιρετικά, χωρίς κανένας να παραπονεθεί για το συγκριτικά φτωχότερο line up.
