Η νύχτα ήταν γεμάτη υποσχέσεις, εκπλήξεις, συναντήσεις. Όλα έρχονται ευθέως από τη μουσική. Τέσσερις μπάντες, ένα φεστιβάλ που διήνυσε την έβδομη εκδοχή του, μέσα σε ένα μόλις χρόνο. Ο Γιάννης Βασιλόπουλος, μπασίστας των The Bullets (παίζουν στις 25 Μαρτίου στο Ξυλουργείο) και υπεύθυνος για τη διοργάνωση, είπε αρκετά και ενδιαφέροντα. Αν θυμάμαι καλά, είπε πως το φεστιβάλ ξεκίνησε πέρσι το Μάιο, σαν Eye In Tyme 0 (…). Η αφορμή ήταν ο ενθουσιασμός του από live των Scab Level. Από εκεί και πέρα, η δομή του φεστιβάλ έχει το εξής σκεπτικό: κάθε μπάντα θα εμφανίζεται μια και μόνο φορά σε κάθε σεζόν. Θα μπορούσε αυτό να εκληφθεί ως ρίσκο, αλλά παρόλο που φαίνεται απίστευτο, υπάρχουν πολλές αξιοπρόσεκτες -το λιγότερο- μπάντες. Στα σχέδια για το επόμενο Eye In Tyme, περιλαμβάνεται ο 2L8, καλλιτέχνης που είχε εμφανιστεί ως support στους Liars και ήταν εντυπωσιακός.
Κάποιες απ’ αυτές τις αξιοπρόσεκτες μπάντες εμφανίστηκαν τη νύχτα της Πέμπτης. Είπε κάποτε ο Γιάννης Ρίτσος: «το μόνο σίγουρο, τόπος της γέννησής μου, η accra minoa». Τόπος γέννησης των Accra Minoa η Κατερίνη. Εκτός απ’ την παραξενιά του ονόματος, προσέφεραν τη γοητεία του post rock ύφους. Ο ήχος αυτός ακούγεται πλέον παρωχημένος, εκτός αν έχεις να δώσεις κάτι ιδιαίτερο, και οι Accra Minoa κατά διαστήματα είχαν. Όταν η δομή των τραγουδιών γέμιζε από αλλαγές ρυθμών και πιο pop στοιχεία, γίνονταν συναρπαστικοί. Γενικά μου θύμισαν το λυρισμό των Giardini Di Miro. Έπαιξαν και μια διασκευή του θρυλικού Helicon Pt1 των Mogwai. Και είναι αλήθεια πως δεν ήθελαν να δώσουν τέλος στην εμφάνισή τους…
Είχαν προηγηθεί οι Unplugged, παίζοντας hip-hop που κάπου κάπου γινόταν dub και trip hop. Δεν μπορώ να πω πολλά για την εμφάνισή τους, καθώς απέχω συναισθηματικά απ’ αυτό το είδος μουσικής, υποθέτω όμως πως είχαν το δυναμισμό που χρειαζόταν.
Τρίτοι στη σειρά ήταν οι Suave Gap, που μαζί με τους Unplugged, έρχονταν απ’ την πρωτεύουσα, με δέκα ήδη χρόνια παρουσίας και τη «φήμη» από μια διαφήμιση γνωστού αναψυκτικού. Πέρα όμως από επιφανειακούς θριάμβους, είχαν και βάθος στον ήχο, στην παρουσία, στην επικοινωνία. Οι ίδιοι δηλώνουν στο site τους στο My Space πως μεγαλύτερή τους έμπνευση είναι το Dookie των Green Day, αυτό απέδειξαν και την Πέμπτη. Ο ήχος ήταν δυνατός και βαρύς, παρόλο που παρήχθη απ’ το κλασικό «πρωτόγονο» σύνολο drums-μπάσο-κιθάρα. Παρόλο που η US-Rock γενικά μου ακούγεται «εφηβική», απ’ τους Suave Gap δεν έλειπε ούτε ευαισθησία, ούτε πολυπλοκότητα. Και ήταν τέτοια η υποστήριξη και αγάπη της μπάντας για τη μουσική τους που σε έκανε να θλίβεσαι για την έλλειψη σημαντικής προώθησής τους.
Τους Infidelity δυστυχώς δεν τους είδα, λόγω υποχρεώσεων της επόμενης μέρας, όμως δυο «γείτονές» τους απ’ το Κιλκίς, μπάντα (σε αναζήτηση drummer…) με το όνομα Heaven’s Sad, μου έστειλαν το παρακάτω παραστατικό κείμενο:«…Η συναυλία ξεκίνησε με αρκετή προσμονή από το κοινό που άρχισε να μαζεύεται πιο κοντά στη σκηνή. Με την εισαγωγή του πρώτου κομματιού “Sometimes” ο κόσμος άναψε αστράκια δίνοντας μια πανηγυρική ατμόσφαιρα. Δυστυχώς ο ήχος μέχρι το τέταρτο κομμάτι τους δε βοηθούσε καθόλου καθώς όπως έμαθα ο ενισχυτής του Στέλιου -του κιθαρίστα- έκανε διακοπές και ο ίδιος δεν άκουγε τίποτα. Αργότερα η κατάσταση επανήλθε στο φυσιολογικό και το σκοτεινό ύφος των Infidelity άγγιξε τους περισσότερους. Έπαιξαν όλο το άλμπουμ καθώς και το “Don't Talk To Me” από το demo τους που φάνηκε η καλύτερη στιγμή τους. Λίγα εμφανή λάθη κυρίως λόγω της πώρωσης έγιναν αισθητά από το κοινό. Την παράσταση όπως και σε κάθε συναυλία τους, έκλεψε η Σοφία στο μπάσο. Με λίγα λόγια: στοιχειωμένοι, μαγευτικοί, αλλά τους έχω δει και σε καλύτερα.»
Υ.Γ.1 Επισκεφθείτε τα site των Accra Minoa, Heaven's Sad, Infidelity, Suave Gap, κάτι καλό μπορεί να έρθει…
Υ.Γ.2 Οι Γκούλαγκ είναι ακόμα εν ζωή. Μου το διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Αλέκος…
