The Chap

Καιρός δεν ήταν να έρθουν κι αυτά τα παιδιά από τα μέρη μας; Ακούμε καιρό τώρα τους δίσκους τους, έχουμε την άκρη να ξέρουμε το ένα από τα μέλη τους (τον Πάνο Γκίκα, από τα ιδρυτικά μέλη των Raining Pleasure αν δεν το ξέρατε μέχρι τώρα!), οι πληροφορίες μιλούσαν για τρομερά live, και ορίστε τώρα, που ήρθε η ώρα να τα διαπιστώσουμε όλα αυτά από πρώτο χέρι. Και ήταν όλα αλήθεια!

Το κουαρτέτο έβγαζε σε πολύ εντονότερο βαθμό επάνω στη σκηνή το χιούμορ που είχαμε ανακαλύψει ανάμεσα στις υπόλοιπες αρετές των δίσκων τους (“The Horse” και “Ham” οι τίτλοι τους, τι εννοείτε δεν τα αγοράσατε έξω από τη συναυλία;), όπως και μια θεατρικότητα που τους ταίριαζε απόλυτα, δεδομένου του εγκεφαλικού χαρακτήρα των ποπ κατά βάση συνθέσεών τους. Έπαιξαν όλα σχεδόν τα τραγούδια τους, με τρομερό πάθος και απίστευτες κορυφώσεις, όπως στο “Arts Centre” με τα μανιασμένα τύμπανα από τον τρελό επιστήμονα – φιλόσοφο εμφανισιακά Keith Duncan, ή στα συχνά πυκνά θορυβώδη κρεσέντο, όπου ο Γκίκας διέλυε με μαθηματική ακρίβεια το δοξάρι του βιολιού του.

Η εμφάνιση έμοιαζε τελικά με μια μικρή θεατρική παράσταση, στην οποία όμως η έμφαση ήταν στο ηχητικό μέρος κι όχι στο οπτικό. Όσο για το αόρατο χέρι που είχε αναλάβει τα κοστούμια του έργου, του αξίζει ένα Όσκαρ για την ποικιλία των σχεδίων και των (ηχο)χρωμάτων που τη σόλισαν.