Είχε γράψει κάποτε ο Steve Lamacq ένα κείμενο στο βιβλίο “Love Is The Drug” γύρω από τους Kingmaker, κι εκεί έλεγε για το πώς αγαπούσε το συγκρότημα και το είχε δει ζωντανά ένα σωρό φορές, από τότε κιόλας που ήταν άσημοι και έπαιζαν μπροστά σε λίγα άτομα. Κάποια στιγμή τους ακολούθησε σε περιοδεία, και είδε όσο περνούσε ο καιρός να μαζεύουν όλο και περισσότερο κόσμο στα live τους, έως που κάποια στιγμή δεν μπορούσε να βλέπει άνετα τις συναυλίες από τον πολύ κόσμο. Σκεφτόταν τότε «ει, για μια στιγμή! Από πού κι έως που δεν μπορώ να πάω μπροστά στη σκηνή. Το συγκρότημα είναι δικό μου, όχι δικό σας!».
Κάπως έτσι αισθανόμουν κι εγώ την Παρασκευή, όταν γνωστοί και φίλοι μου έλεγαν το πόσο πολύ τους άρεσε το νέο άλμπουμ των Κόρε. Ύδρο. Ήθελα τόσο πολύ να πω «ναι καλά, τους μάθατε κι εσείς τώρα; Από το 2003 τους είχα ανακαλύψει εγώ, για ψάξτε και στο Avopolis για τις αποδείξεις!» αλλά έτσι θα έπεφτα στην παγίδα του σνομπισμού που παραδέχεται τελικά και ο Lamacq. Όπως κι αν έχει, το θέμα είναι ότι οι Κόρε. Ύδρο έπρεπε να γίνουν κάτι περισσότερο από μια μπάντα που γράφει εξαιρετικές μουσικές στην Κέρκυρα, κι όπως δείχνουν τα πράγματα, προς αυτή την κατεύθυνση βαδίζουν με σταθερό βήμα. Και δικαίως ασφαλώς, πόσους άλλους γνωρίζετε που να μπορούν να συνδυάσουν τόσες πολλές επιρροές, να σου φέρουν τόσα αγαπημένα ακούσματα στο μυαλό και παρ’ όλα αυτά όταν ακούς τα τραγούδια τους να μην κάνεις ποτέ λάθος για το ποιους ακούς; 
Πρώτο τους live και προσευχόμουν να πάνε όλα καλά, να μην σαστίσουν μπροστά σε τόσο κοινό και να αφήσουν τη μουσική τους να δείξει τη δύναμή της. Και πραγματικά, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μπορεί κάποιος να έφυγε λιγότερο από γοητευμένος από την εμφάνισή τους. Εκτός πια κι αν είναι «ροκ ακροατής» οπότε πάω πάσο. Δυναμικοί και ευαίσθητοι σε ίσες ποσότητες, ήταν μαγεία να τους έχεις μπροστά σου να ερμηνεύουν αυτά τα τραγούδια, παρμένα και από τα δύο άλμπουμ τους. Μοναδικό μείον, η απίστευτη βαβούρα στο πίσω μέρος της αίθουσας, που με ανάγκασε να τραβηχτώ προς τα μπροστά. Φίλοι συνάδελφοι, μην τα κάνουμε όλα ίσιωμα, ας ακούμε και κάποτε, ιδιαίτερα όταν υπάρχει σοβαρός λόγος!
Με τη μουσική της Sunny Μπαλτζή θα πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είχα προηγούμενη επαφή, αυτό που είδα πάντως είχε αρκετά ενδιαφέροντα σημεία και φλερτάριζε εξίσου με το ροκ, την ποπ, ακόμη και τους industrial ήχους.
Φίλοι που έχουν ακούσει το ολοκαίνουργιο άλμπουμ της “Jet Lag” μου είπαν ότι τα κομμάτια ερμηνεύτηκαν πιστά στις εκτελέσεις του cd, ενώ ακούστηκαν και διασκευές σε κομμάτια από Τρύπες (“Το Τρένο”), Timo Maas (“First Day”) και Φίλιππο Νικολάου («Το Άδειο Μου Πακέτο» - το τελευταίο μου το είπε ο συναβοπολίτης που πάει στα μπουζούκια, you know who…). 
Για το τέλος είχε φυλαχτεί ένα δώρο για τους παλιούς φίλους της μπάντας, μια εκτέλεση του ομώνυμου με το συγκρότημα τραγουδιού.
